Zwanger zijn mét ADHD

2 jaar geleden heb ik de diagnose ADHD gekregen en veel viel op zijn plek. Dingen uit mijn jeugd en gedragingen die ik nu als volwassenen heb. Ik heb toentertijd bewust gekozen om geen medicatie te gaan gebruiken. Ik heb het wel even geprobeerd, maar ik voelde me niet mezelf en zodra de concerta was uitgewerkt voelde ik me echt vre-se-lijk. Dus dan maar met mijzelf leren leven.

Ik heb tijdens het proces zwanger worden wel artikelen gelezen over het zwanger zijn in combinatie met ADHD hebben. Vele ervaarde het als positief, hun ADHD "symptomen" werden minder en ze voelde zich erg rustig in hoofd en lijf. Jullie kunnen dus best begrijpen dat ik.. (energiek, druk in lijf en hoofd, concentratie van helemaal niets, slaapstoornis) erg uitkeek naar het zwanger zijn en de geestelijke rust die daar dan bij zou (kunnen) komen kijken.

Nu, nu ben ik zwanger en mijn ADHD symptomen zijn juist versterkt. Ik zit mezelf compleet in de weg! Slapen was voorheen bij vlagen al een drama en nu continu. Waarschijnlijk zal dit ook te maken hebben met het feit, dat ik allemaal doomscenario's in mijn hoofd haal. T's immers mijn eerste kindje en alles is nieuw voor mij. Mijn lichaam verandert en ik voel allemaal dingen die ik voorheen niet voelde. Zwangerschapssymptomen komen en gaan, waardoor ik mij erg onzeker voel. Kan daarom niet wachten op onze eerste echo op 26 juli.

Het ADHD verhaal, ik heb vooral last van drukte in mijn hoofd. Gedachtes die alle kanten op gaan. Ik vind alleen rust in het doen van dingen die ik écht leuk vind. Ik kan mij bijvoorbeeld helemaal verliezen in fotograferen of een goede film. Alleen kan ik voor het eerste de energie niet opbrengen momenteel, want ik ben moe. EXTREEM MOE! Door het niet kunnen slapen. Niet alleen ben ik druk in mijn hoofd, maar komen geluiden ook harder bij mij binnen. Op mijn werk, werk ik bijvoorbeeld met muziekoordoppen in en luister ik naar mijn favoriete muziek om mij zo te kunnen concentreren.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar al mijn ADHD dingetjes zijn 100 x versterkt. Mijn vriend is lief, tot het belachelijke aan toe. Ik ben dan zo nuchtere trien en denk "Doe ff normaal, dit deed je voor ik zwanger was ook niet.. dus hoeft het nu ook niet". Ik kan mij echt kapot irriteren aan hem momenteel en kan mij hier soms wel schuldig door voelen. Ik ben licht ontvlambaar.. en dan is hij de spreekwoordelijke lul (SORRY!) Gelukkig begrijpt hij dat ik er niets aan kan doen en wimpelt ie het weg met "Geeft niet hoor Hormoontje".

Ik hoop dat ik wat meer rust kan vinden met mezelf en mijn ADHD. Dat ik kan genieten van alles wat er in mijn lijf gebeurt. Ik ein-de-lijk op die spreekwoordelijke roze wolk kan gaan zitten!