Hoe overleef ik het eerste trimester?

Ik was in shock toen mijn zwangerschapstest positief knalde, en hoe!? Jeetje, wat een knaller van een test. Ik kwam erachter de dag nadat mijn vriend was vertrokken naar het buitenland.
Ik vond het wat onpersoonlijk om maar een appje te sturen met een foto van de test, dus ik heb een hele week mijn mond moeten houden. MOEILIJK! Toen ik hem eenmaal op schiphol kon ophalen, was ik zó verschrikkelijk zenuwachtig.

Daar stond ik dan met een knuffel, een slabbertje met de tekst "Ik lijk op papa, maar de dokter zegt dat het wel goed komt" en 1 van de 100 positieve testen om de nek van het beertje geknoopt. Mijn vriend kon zijn eigen ogen niet geloven "Pleur op? Echt waaaaaar???" 

En dan begint dat wachten tot de eerste echo, 26 juli. De dagen die kruipen voorbij. Waar je soms denkt, waar blijft de tijd? Gaat de tijd nu echt vre-se-lijk langzaam. Ik voel me ook erg onzeker. T's immers mijn eerste zwangerschap en het is allemaal nieuw voor mij. Zwanger? Zo voel ik mij ook niet echt. Ik heb niet heel veel kwaaltjes of iets, ja ik heb honger als een paard!! Ik blijf maar eten. Soms wat pijnlijke borsten, maar ook niet continu. Af en toe voel ik wat gerommel in mijn buik en overdag voel ik me wel wat vermoeid. In de nacht minimaal 2 keer eruit om te moeten plassen.

Slapen? Dat is echt een drama. Van de week heb ik midden in de nacht zitten huilen op de wc omdat ik niet kon slapen. Ik ben een echte piekeraar. Ik maak me zorgen om vanalles..

- Gaat het wel goed?
- Ben ik wel echt zwanger?
- Groeit het kleintje wel?
- Ik voel zo weinig?
- Als ik maar geen miskraam krijg?

En dan moet ik nog 3 hele weken geduld hebben, tot wij ein-de-lijk ons wondertje mogen bewonderen. Geduld is geen goede eigenschap van mij. Ik hoop dan ook dat de echo mij een gevoel van rust gaat geven en ik de rust weer in mijn hoofd en lijf kan vinden en op die manier weer een goede nacht rust krijg.