Baby P. gaat niet studeren deel 2

De kat is ondertussen al een paar dagen thuis. Gelukkig bleek het geen enorme tumor te zijn, maar iets minder dodelijks. Minder dodelijk wil overigens niet zeggen minder smerig. Volgens de assistente van de dierenarts was het een gezwel ten grote van twee golfballen. Op het moment dat ze het mes erin hadden gezet zei het: 'plop'. Dat was het moment voor mij om de vriendelijke assistente dringend te verzoeken mij geen verdere deelgenoot te maken van deze onwelriekende operatieve procedure.
Uiteraard heb ik geprobeerd om zwangerschap in verhouding te zetten tot de pusgevulde parasiet die zichzelf een bestaansrecht heeft geprobeerd te veroveren in arme Sjonnie zijn buik. Ik denk dat ik beter af ben.
Ik denk overigens ook dat alle (vooral tegen het einde lopende) zwangeren bij vlagen, net als Sjonnie, het gevoel hebben dat ze een gezwel met het formaat van twee meloenen in hun buik dragen. Ik wens alleen niemand zo'n spruit toe als de enorme etterbuil van de kat. Hoewel ik het enorm waardeer dat hij zo meeleeft met mijn zwangerschap en zichzelf een mola-zwangerschap aanmeet, ben ik toch blij dat de dierenarts deze vrucht heeft weten te aborteren.
Na de gehele abortus moest meneer een aantal dagen met een lampenkap om zijn hoofd rondwandelen. Kun je je voorstellen dat je een keizersnede ondergaat en dat je daarna zo'n grote, ronde, plastic kap om je hoofd moet, omdat je anders steeds zit te likken aan je wond? Lastig lijkt me dat. Voortdurend je bord wegduwen als je zit te eten en maar niet snappen waarom. Of nog mooier, de bocht om willen en dan blijven steken tegen de muur. Ook deze keer niet begrijpen waarom je niet vooruit loopt, dus maar blijven staan. Hopen dat iemand je een zetje in de juiste richting wil geven. Nee, dan is het toch maar fijn dat wij snappen waarom ze een mes in onze buik gestoken hebben en dat we er niet aan mogen zitten.
Eergisteren moesten we terug voor controle. Bleek toch dat de hechtingen losgesprongen waren!!! Ik heb nu dus hoogstpersoonlijk de woonplaats van het etterbakje kunnen aanschouwen. Ik moet je vertellen dat dit huisbezoek mij bespaard had mogen blijven. Mooi meegenomen is dat de lampenkap achter is gebleven. In plaats daarvan mag Sjonnie nu in een knalrood pakje rondwandelen. Fatsoenlijk kunnen eten, de bocht om en op z'n rug rollen. Het is een verademing voor het beest.
Jammer alleen dat dat gapende gat er nog onder zit. Overigens had ik ook nog wel een leuk Jip en Janneke rompertje voor hem gehad. Ik heb er geloof ik van 6 verschillende mensen een setje van gekregen.
Vanavond weer terug. Hopelijk kunnen ze binnenkort de wond dichten. Ik zou er niet aan moeten denken om met zon krater in mijn buik rond te moeten lopen. Ik heb aan mijn navel meer dan genoeg.