In de benen

Onze jongens zijn in hun ontwikkeling fysiek een stuk sneller dan Camille. Zij bleef rond haar eerste verjaardag nog op één plek. Zette je haar op het speelkleed dan zat ze daar (mits ze niet omgevallen was) een uur later nog. Zo anders is het met de jongens. Er wordt al een tijdje druk getijgerd en dat gaat steeds sneller. Inmiddels kruipt F. op zijn knietjes en trekt N. zich op aan de bank. Voor hun eerste verjaardag lopen gaan ze niet redden, maar dat ze een stuk vlotter ter been zijn dan hun zusje zijn is duidelijk.

Daarentegen praatte Camille meer rond haar eerste verjaardag. De jongens zeggen allebei wel 'mama' maar dat wordt zo ongeveer net zo veel gebruikt als 'papa'. Aangezien hier geen papa in het gezin te vinden is is dat wel weer opvallend. 
N. papagaait woorden na, maar gebruikt ze niet uit zichzelf. F. babbelt wat af, maar  ik kan er geen chocola van maken. Degene die hem nog het best lijkt te verstaan is zijn broertje. 

Eén kind in de gaten houden is soms al best een klus, maar twee... Eigenlijk zou je als tweelingmoeder tegelijk met het groeien van je buik ook een extra set ogen moeten ontwikkelen. 
We overwegen hier serieus of we misschien toch zo'n grondbox moeten kopen. 
Want de stopcontacten kunnen we beveiligen, een paar vingertjes tussen de la doet pijn maar is geen grote ramp, maar zorgen dat de poes zich niet aangevallen voelt door onze ondernemende heren kan ik niet garanderen. Dus degene die in dit huis het meest in de benenmoeten  komen zijn toch wel de mama's.

Gelukkig zijn beide mannen vaak in een straal van een meter van elkaar te vinden. Als ze iets aan het uithalen zijn dan doen ze dat meestal samen. 
Dat is eigenlijk ook wel super schattig. Ze spelen veel met elkaar en zoeken elkaar echt op.