Dit kan er ook nog wel bij

Bijna anderhalf jaar heeft het te koop gestaan, ons huis. Bezichtiging op bezichtiging, openhuizendagen, stromen kijkers en zelfs een aantal keer een goed bod. 
Net nu we besloten hebben dat het niet verkopen van ons huis een soort van 'kosmische bescherming' moet zijn belt de makelaar dat we het verkocht hebben.
Ik voel me op dit moment door een hogere macht op mijn kop gescheten. Want midden in mijn afstuderen, enorme drukte op mijn werk en het thuis niet bepaald de met de voetjes op tafel kunnen zitten lijkt me dit niet het beste moment om huizen te moeten bezichtigen, met de bank te praten en voorbereidingen te treffen om op 1 februari in een ander huis wakker te worden. 

Gelukkig kunnen Lieve en ik dit samen prima aan, we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Toch hoopte ik op een rustiger vaarwater in plaats van de volgende stroomversnelling.

Gelukkig gaat het met de kids heel goed. F. huilt minder, N. begint een beetje beter te slapen. Ze kunnen zich steeds beter (heerlijk samen) vermaken. C. blijft haar heerlijke, onverstoorbare en gezellige zelf.
Er wordt steeds meer gelachen hier in huis en voor het eerst in bijna een jaar begin ik langere periode's van de jongens te genieten. 
Natuurlijk is het nog steeds af en toe flink alle zeilen bijzetten en zijn er momenten dat ik op het punt sta om bij mijn enkels af te breken van vernoeidheid. Maar deze momenten worden minder en de leuke ervaringen beginnen te overheersen. 

Misschien is dit toch het juiste moment om een volgende stap te zetten en te gaan kijken naar een plek waar we ons gezin groot kunnen brengen. 
Dit huis was voor Lieve en mij. Ons volgende huis zal voor ons als gezinnetje zijn. 
Er is best veel om naar uit te kijken. Eindelijk de mogelijkheid om de jongens een eigen kamertje te geven, Lieve en ik de privacy in onze slaapkamer weer terug, een tuin om lekker buiten te spelen, een logeerkamer voor opa en oma... 

Zo zie je maar weer...
Het komt zoals het komt en het komt wel goed.