Laatste loodjes

Vanaf het moment dat we hoorden dat we twee kindjes verwachten heb ik, als een soort gebed aan wie het ook maar vervullen wil, gezegd ‘laat me de 36 weken halen, laat me de 36 weken halen, laat me de 36 weken halen…’ Vandaag was het zo ver: ik heb ik, tegen bijna ieders verwachting in, de 36 weken, gehaald.
Wat ben ik daar dankbaar voor!

Vanaf nu is elke dag meegenomen, maar mochten de jongens nu komen dan is het ook geen probleem. De kans dat we nu een normale kraamtijd hebben met wiegjes naast mijn bed in plaats van kleine kindjes in een couveuse is heel groot.
Morgen krijgen we weer een groeiecho en ik ben heel erg benieuwd naar de lengte en het gewicht van beide mannetjes. 

Het is een paar keer spannend geweest met urenlange voorweeën, kindje twee dat minder bewoog en (op dit moment zo’n beetje permanent) bloedverlies maar uit het CTG van gisteren bleek maar weer eens dat ze het keurig doen.

Na het gesprek met de anesthesist ben ik heel rustig onder het idee van de aankomende keizersnede. Er is, samen met ons een goed plan gemaakt en Lieve en ik weten nu stap voor stap wat we kunnen verwachten.
Zoals het nu gaat verwacht ik dat we de ingeplande datum gaan halen. Dat zou mooi zijn, want ik heb (naast Lieve natuurlijk) het ‘dreamteam’ in de OK staan. De gynaecoloog die Camille gehaald heeft gaat ook de jongens halen en de anesthesist die ik zo goed ken door al mijn rug behandelingen gaat er voor zorgen dat ik deze keer écht niets voel. Maar mochten de jongens toch voor die tijd besluiten dat het mooi geweest is heb ik zo veel vertrouwen in het plan wat er nu ligt dat ik daar heel rustig onder ben.

Het aftellen is nu echt begonnen. Elke ochtend mag ik weer een dag van de kalender strepen. Dat geeft een beetje dubbel gevoel. Aan de ene kant is het een hele opluchting en aan de andere kant realiseer ik me ook dat het er nu echt bijna op zit. Ik zal hierna (waarschijnlijk) niet nog een keer zwanger zijn. Het betekend het einde is van een heftige, maar ook mooie periode. Mijn gezinnetje zal binnenkort voor altijd veranderen.

Het zijn nu echt de laatste loodjes en die wegen zwaar, niet alleen voor mij, maar ook voor Lieve en voor Camille. Lieve is er maar druk mee, de zorg voor haar twee dames in huis.
Voor Camille is het ook aanpassen.
Fysiek kan ik bijna niets meer. Ik ben per dag 3 uurtjes op en kan als Lieve werkt de zorg voor haar nog nét aan.
Activiteiten buiten de deur zoals met haar in de bakfiets er even op uit, samen naar de speeltuin, of een wandelingetje maken met haar op schoot in de rolstoel, hoe graag ik het ook zou willen, ik kan het niet meer.

Daar voor in de plaats komen kleine, rustige, momentjes waarbij ik zo veel mogelijk van haar probeer te genieten.
Met het aftellen tot de komst van de jongens is het aftellen van alle tijd en aandacht voor Camille ook begonnen.
De laatste avonden samen, met zijn tweetjes, zijn ingegaan en ik ben me daar enorm bewust van. Soms heb ik het idee dat ik niet de enige ben die daar mee bezig is. Misschien komt het door mijn gedrag, maar ik heb het idee dat Camille het ook weet.