De 20 weken echo

De tijd vliegt hier echt voorbij. We zijn druk met van alles en nog wat. We hebben het huis te koop staan, ik studeer en moest nog een aantal monster papers inleveren, we werken allebei, onze Camille loopt vrolijk rond, we proberen er een sociaal leven op na te houden... Voordat we er goed en wel erg in hadden was ik al weer 21 weken zwanger en mochten we eindelijk langs komen voor de 20 weken echo. 
Inmiddels had ik al 5 weken geen controle gehad. Dat is mooi, want het betekend dat het allemaal heel erg goed gaat. Toch vonden we de periode tussen de controles allebei een beetje lang. Maar het kon niet anders. Omdat wij een GUO kregen werd er een dik uur voor deze echo uitgetrokken en kennelijk is dat best lastig in te plannen. Gevolg was dat we op een, voor ons, onmogelijk tijdstip in het ziekenhuis moesten zijn. Acht uur 's morgens voelt voor Lieve, met haar diensten, echt als midden in de nacht. Omdat het hier in het Oosten al redelijk tegen de vakantie aanloopt was het niet zo eenvoudig om op dat tijdstip oppas voor Camille te regelen. Omdat ze ook niet mee mocht (en eerlijk gezegd doen we dat ook liever niet met zo'n lange zit) hebben we haar voor een nachtje naar opa en oma gebracht. Dus Camille kon lekker uitslapen en wij zaten op acht uur in de wachtkamer.

Het blijft bijzonder om twee mensjes in beeld te zien. Na de eerste zorg, namelijk of ze er allebei nog waren, kon ik er ook echt van genieten. Kindje 1 lag met zijn hoofdje rechts onderin. Kindje 2 zat met zijn billetjes op die van kindje 1 en lag met zijn hoofdje onder mijn linker rib. Heel bijzonder om te zien en geen wonder dat ik zo nu en dan zo weinig lucht heb! Gedurende de echo zakte kindje 2 wat af naar beneden en toen lagen beide kindjes naast elkaar.
Het blijft moeilijk te bevatten dat die twee minimensjes op het scherm mijn twee zoontjes zijn. Ik weet dat we ze in november in onze armen mogen houden maar op één of andere manier is het te veel om me dat echt voor te stellen. Eén kindje is al zo bijzonder, maar twee...
Lieve en ik hebben er wel heel veel zin in. Ik kan niet wachten om deze twee mannetjes tegen me aan te houden. 
Overal om ons heen zeggen mensen 'Jullie gaan heel druk worden. Het gaat heel zwaar worden. Jullie gaan een heftige tijd tegemoed.' Meestal trekken ze er ook een heel zorgelijk gezicht bij. Gisteren begon de gyneacoloog er zelfs over.
Ja het gaat zwaar worden. Ja we gaan, met drie kindjes, onze handen vol hebben. En ja, het wordt heftig. Als of ik dat niet weet! Maar zo is het nou eenmaal... En we gaan er het beste van maken. En het gaat goed komen, want Lieve en ik kunnen dat samen. 
Soms wordt ik wel eens een beetje moe van die opmerkingen. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar mensen lijken zich niet te realiseren dat ze het wel over mijn gezinnetje hebben en dat dit wel mijn twee kleine mannetjes zijn en dat ik enorm uit kijk naar hun komst.

Terug naar de echo. Jammer genoeg wordt ik benauwd en licht in mijn hoofd als ik te lang op mijn rug lig. Dus na een half uurtje werd het wel een beetje afzien. Alles werd bekeken, hoofdje, hartje, handjes, voetjes, beentjes, armpjes, gezichtjes... Met beide kindjes is alles goed. Ze groeien mooi en ze liggen netjes op schema.
Er is één klein puntje van zorg. Kindje 2 heeft een vergroot niertje. Dat hoeft niets te betekenen, best zijn dat als hij even anders gaat liggen en een plasje doet dat het dan weer weg is. Zo'n echo blijft een momentopname. Ze gaan het de komende weken in de gaten houden. Ik maak me er niet zo veel zorgen over. Ergens zijn we ook wel heel nuchter hoor... 'Gelukkig heeft hij twee nieren' zei ik tegen Lieve. Wat is dat is en daar komen we wel uit. 

De echo was goed en bij de controle waren er ook geen bijzonderheden. Keurige bloeddruk, zwangerschapsverkaring mee, instructies om de volgende keer als ik inniminni bloedverlies heb wel te bellen... En... Toestemming gekregen om te vliegen! 
Lieve en ik hedden het plan opgevat om nog even met zijn drietjes een weekje weg te gaan. We kunnen dat nu met een gerust hart gaan doen. 
Ik ben nu nog en beetje mobiel, maar ik merk dat het de laatste tijd zwaarder wordt. Lichamelijk is het voor deze mama in een rolstoel af en toe best afzien. Ik ben inmiddels ook gestopt met werken (gelukkig is het nu ook zomervakantie) Dus, nu het nog kan, we pakken onze tas in en vliegen binnenkort met onze kleine meid lekker naar de zon. 
Ik heb daar zo veel zin in! Even een weekje niets!