On the road again...

Wij zijn letterlijk en figuurlijk weer onderweg. Project 'tweede kindje' is gestart. Wij hebben van de week weer het 'ritje' naar het mooie Brabant gemaakt. We hadden een afspraak in onze fertiliteitskliniek. Voor ons voelde het, ondanks dat de kliniek naar een heel nieuw gebouw verhuist is, een beetje als thuis komen. Een groot deel van de artsen en verpleegkundigen die ons tijdens onze drie IVF/ICSI trajecten begeleid hebben zijn er nog werkzaam. 
We zitten daar nu met een heel ander gevoel. We hebben een prachtig, lief, gezond kindje. Dat veranderd alles.
De arts vond het oprecht leuk dat we onze dochter meegebracht hebben.
'Na al die treurige gesprekken met mensen waarbij het niet wil lukken op zo'n intake dag is dit gewoon zo leuk!' Ze wees naar Camille 'Daar doe je het voor!'
Na lang wikken en wegen hebben we Camille toch meegenomen. Gelukkig was het meenemen geen enkel probleem. Er is in een speciaal hoekje in de wachtkamer met een speelhoek en de arts en verpleegkundigen reageerden alleen maar positief op haar aanwezigheid. Gelukkig hebben we een heel makkelijk meiske en ze gedroeg zich (zoals gewoonlijk) voorbeeldig.

We gaan eind deze maand starten met de eerste terugplaatsing. Dit gaat, net als de cryo terugplaatsingen voor de komst van Camille, weer in mijn natuurlijke cyclus gebeuren. Dus menstruatie afwachten. Nou, dat is voor de verandering een keer iets om naar uit te kijken en dan bellen voor een afspraak. Helaas mag ik het moment van ovulatie niet met ovulatietesten bepalen. Dat is nou net zo jammer, want ik ovuleer zelf zo mooi! Haha, ik zit dat al maanden in de gaten te houden met ovulatietestjes en het is gewoonweg niet te missen, zo duidelijk! 
Maar de kliniek wil graag zeker weten dat het baarmoederslijmvlies klaar is voor de terugplaatsing en het moment van ontdooien een beetje kunnen sturen. Dat is natuurlijk geen probleem, maar het betekend helaas extra heen en weer rijden. Dat hebben we er graag voor over, maar die vier uur in de auto maken het gewoon lange dagen en het is lastig te combineren met ons werk.

We gingen er tot van de week van uit dat onze cryo's 'enkel' verpakt zaten. Dit blijkt niet zo te zijn. Er liggen 5 rietjes met 2 cryo's en 2 rietjs met 1 cryo voor ons in de vriezer. Waarom ze die laatste twee niet gezellig bij elkaar hebben gestopt is ons een raadsel. Lieve zei dat het er op leek dat tegen het einde van het invries proces in Dusseldorf iemand binnen is gewandeld die gezegd heeft van 'Hé dat is niet de bedoeling! Dat zouden we niet meer doen. Dat willen ze niet in Nederland.'
Dit plaatst ons wel voor een dilemma. We willen, als we de keus hebben, liever geen tweelingzwangerschap. We weten nu hoe een zwangerschap, met mijn lijf, verloopt. Dat is zwaar, maar te doen. Een tweelingzwangerschap... Het levert allerlei extra risico's op. 
Natuurlijk zou ik me daar koste wat het kost doorheen slepen, maar wat gaat het ons kosten...
Nu zouden we met de rietjes met 1 cryo kunnen beginnen. Maar wat als die aanslaan? Dan liggen er nog 10 cryo's in de vriezer. Stel dat er ooit de wens ontstaat voor een derde kindje... Dan hebben we alleen nog rietjes met 2 cryo's. Na twee zwangerschappen en twee keizersneden is dat waarschijnlijk niet zo'n goed idee.
Daarom hebben we er voor gekozen om met de rietjes van 2 te beginnen.
Voor ons is, als ze allebei goed door het ontdooiproces heenkomen, één cryo 'weggooien' geen optie. Dus dan zouden we ze allebei laten terugplaatsen. Het risico is dan wel dat ze allebei 'blijven plakken'. 

We zien wel hoe het loopt.
Eerst maar eens ongesteld worden, JOEPIE, dan een echo laten maken, dan hopen dat de cryo's de vriezer overleefd hebben, dan terugplaatsen, dan...
Voorlopig zitten we weer 'On the road...