Dag kinderwagenbak

Camille is deze week al weer 6 maanden oud. Ik blijf me verbazen over hoe snel zij groeit en zich ontwikkeld. Voor mijn gevoel is het nog maar een paar weken geleden dat het zo'n heel klein poppetje was waarvan ik het hoofdje moest ondersteunen. Nu probeert ze zichzelf tot zit op te trekken als ik haar handjes pak.

Vandaag hebben we afscheid genomen van de kinderwagenbak. Ze past er bijna niet meer in. Dus het wandelwagendeel uit de berging. Onze dame vond het helemaal fantastisch en voelde zich heerlijk comfortabel in de warme voetenzak.
De kinderwagenbak is niet het enige waar we afscheid van hebben genomen. Het babybadje wordt ook aan de kleine kant. De verkleiner voor de Bloom heb ik er ook uit gehaald. De warme wikkeldoek in de MaxiCosi wordt te klein en is voor Camille veel te warm. De eerste 'maatje 62' worden ook al aan de kleine kant...

Camille ontwikkeld zich zo razend snel. Ik had, voor de komst van Camille, niet kunnen bedenken hoe leuk ik dit zou vinden. En gek genoeg doet dat me ergens ook een heel klein beetje pijn. De Engelsen kunnen dat zo mooi bittersweet noemen. In het Nederlands heb ik daar geen mooie vertaling voor. Bittersweet is het. Je verwelkomd zo veel mooie, bijzondere, spannende, nieuwe dingen en tegelijkertijd moet je ook afscheid nemen van alles wat al is geweest en niet meer terug komt.