Het was tijdens de pauze het gesprek aan de koffietafel. Ik heb mamahaar!
Ik was me echt van geen kwaad bewust. Blijkt dat ik me schuldig maak aan makkelijk haar, of zoals dat ook wel door mijn collega's wordt genoemd, mamahaar.
Dacht dat ik mijn haar wel redelijk netjes had zitten door het in een klein staartje te knopen en de eigenwijze plukjes vast te zetten met haarspeldjes. Blijkt dat dit het te vermeiden mamahaar cliché is.
Na enige zelfreflectie kan ik me wel iets bij deze opmerking voorstellen.
Vroeger was mijn motto echt 'als je haar maar goed zit'. Dreads, krullen, platinablond... Ik had om de zo veel weken een ander uitgesproken kapsel.
Nu heb ik de kapper sinds juli niet meer gezien.
Veel vrouwen in mijn omgeving, die moeder zijn geworden, hebben zich laten verleiden tot wat ik 'versloffing' zou noemen. Ze hebben het druk, ze zijn moe, ze zijn met andere, belangrijkere, dingen bezig.
Voor je er erg in had kwamen ze tien kilo aan, verschenen ze in joggingbroek buiten op straat en ging de schaar in het lange haar, werd het kortgeknipt en provincie rood geverfd.
AAAAAHHH!
Kortom: Ze lieten zichzelf, hun kleding, hun lijf en hun haar versloffen.
En daar had ik een mening over.
Ik had Lieve, voor de geboorte van Camille, gevraagd om me een enorme schop te verkopen als ik met een joggingbroek en zonder make-up over straat zou gaan. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit op dit punt zou komen.
Toen dit, acht weken na de geboorte van Camille, toch een feit was zei Lieve niets...
Zo zie je maar dat 'versloffing' heel stiekem je leven als moeder insluipt. Jij hebt het niet eens door en je vind het dus ook niet erg.
Anderen moeten je dan wijzen op dit aftakelingsproces.
Maar is dit aftakeling of verandering? Want je verandert als moeder. Je prioriteiten veranderen. Jij veranderd.
Is het hebben van mamahaar erg of is dit één van de mooie dingen van mama worden, dat het je allemaal wat minder interesseert?
reacties (0)