We krijgen een dochter!

Afgelopen donderdag hadden we de GUO. We kregen dit uitgebreide echo onderzoek aangeboden omdat uit de combinatietest bleek dat we een sterk verhoogde kans hebben op een kindje met Down, of zelfs ergere afwijkingen. We hebben dit echo onderzoek met twee handen aangepakt. Alles leek ons beter dan met een naald in de buurt van ons kindje prikken.

Donderdag, aan het begin van de middag, zaten we allebei stik nerveus in de wachtkamer. We stonden nu op een splitsing. Of het kindje was helemaal gezond en ons leven zou over 5 maanden helemaal anders zijn. Of het kindje blijkt zwaar gehandicapt te zijn en we gingen een periode in van heel veel pijn en verdriet. Dat verlies zou ons leven ook voor altijd veranderen.

We werden binnen geroepen door een hele lieve echoscopiste. Die meteen begon meteen met de echo.Even later kwam de arts binnen en werd kindje van boven tot onder helemaal nagekeken.

Hoofdje, schedeltje, hersenen, kleine hersenen, allemaal helemaal in orde. De groei zat precies op schema. Buikje, maagje, nieren, blaas, alles doet het zoals het het moet doen. Het kindje deed zelfs even een plasje om ons te laten zien dat dit ook helemaal goed werkt.
Het hartje zag er heel goed uit. Twee kamers en twee boezems. De aorta was goed te zien. Met speciale beelden was te zien dat het bloed de goede kant op stroomt.
Handjes, voetjes, tien vingertjes en tien teentjes. Geen bijzonderheden aan te zien en geen afwijking te bespeuren.
Ruggetje was, zover het nu te zien was, goed dicht gegroeid en ook het de bovenlip en het neusje waren mooi gesloten.

Op een gegeven moment lag het kindje zo mooi dat de echoscopiste het zo in beeld kon brengen dat het kindje ons recht aan keek. Ik kan het gevoel van het moment dat het gezichtje van mijn zoon of dochter op het scherm kwam kan ik niet goed beschrijven. Dankbaarheid, verwondering en enorm veel liefde voor dit gezonde kindje waren dingen die ik voelde. 

Uit de echo kwamen geen afwijkingen naar voren. De arts zei dat het kindje in elk geval geen trisomie 13 of 18 heeft. Ook vind ze, op basis van deze beelden, de kans op Down nu heel erg klein.

De echoscopiste liet ons nog wat mooie beelden zien. Het kindje begon op een gegeven moment te duimen.
Even later kwamen er twee hele kleine voetjes in beeld. 

'Hebben jullie nog vragen?' Vroeg de echoscopiste.
Kan je misschien al zien wat het wordt? 
Dat kon ze zien, al is 15 weken nog wel heel vroeg. Ze doet liever een geslachtsbepaling met 16 weken omdat niet bij iedereen goed het geslacht te zien is.
'Wat denken jullie zelf?'
Lieve zei dat ze het niet wist. Ik gaf aan dat we voordat ik zwanger werd altijd dachten dat ik we een jongetje zouden krijgen. Vanaf week 7 was ik daar niet meer zo zeker van. Ik droom altijd over een meisje. Iedereen in onze omgeving, behalve mijn schoonvader, denkt dat we een jongetje krijgen.

De echoscopiste bracht het kindje weer in beeld.
'Hier kan ik geen piemeltje van maken. Kijk maar, twee schaamlippen en dit is de clitoris. Het is een meisje!'

Ons maakt het helemaal niet uit wat we krijgen. Als we maar wat krijgen. Iets krijgen is, na alles wat we hebben meegemaakt, al heel wat!