2 X 46

Gisteren zou de embryoloog tussen 8 en 9 bellen over de terugplaatsing. Om tien uur hadden we nog niets gehoord. Hoewel de kans klein was dat alle drie de embryo's stoppen met delen, zit je toch niet helemaal gerust naast de telefoon.
Om tien uur hebben we zelf maar gebeld. De gastvrouw zei dat het erg druk was. Dat ze was er nog niet aan toe gekomen iedereen te bellen. Ik stond bovenaan het bellijstje van die middag. Of we zaterdag om half elf in de kliniek konden zijn voor een terugplaatsing. Ze wist niet hoe veel embryo's het waren en hoe ze er aan toe zijn. Dat zouden we na de terugplaatsing van de embryoloog horen.

Dus wij vanmorgen weer op tijd uit ons bedje en in de auto richting de kliniek. Het was rustig en we waren snel aan de beurt. De arts vertelde wat er allemaal ging gebeuren. 'Maar dat weet je al, dit is, even kijken...  de zesde terugplaatsing.'
Ze vertelde ons dat ze er twee ging terugplaatsen. Dat was heel goed nieuws! Twee pakketjes van 46 chromosomen, met eindeloos veel potentie, om terug te plaatsen. Helemaal TOP!

We vonden het fijn dat ze probeerde het hele gebeuren niet zo gespannen te laten verlopen. Het is allemaal al zo onromantisch! Dit was de eerste arts die opmerkte dat Utrogestan rommel is dat je in jezelf moet proppen. Ja nou, vieze bolletjes vind ik dat. Lieve merkte lachend op dat ik regelmatig naar mezelf refereer als de gezalfde. Lachen met een eendenbek daar beneden is een rare gewaarwoording. Echt, dat gaat niet goed! Ik ben me er nooit eerder zo van bewust geweest hoe zeer je die spieren gebruikt als je lacht. Toen de arts de opmerking maakte dat ze op moest gaan passen, anders kreeg ze nog een eendenbek naar haar hoofd, moest ik echt op mijn lip bijten. Ik zag het al helemaal voor me.

Lachend de terugplaatsing, dat is toch wel een goed begin!

De terugplaatsing zelf verliep weer zonder problemen. Ze kunnen er altijd goed en makkelijk bij. Enige verschil met de vorige keren was dat er nu wat bloed op de test sonde zat. Dat hebben we nog niet eerder gehad. De arts keek er niet twee keer naar en reageerde er totaal niet op. Verder verliep het precies zoals de vorige keren.
Op het toilet kwam ik de rest van de dag ook nog wat kleine spoortjes bloed tegen. Ik maak me er verder geen zorgen over. Zal vast komen omdat alles daar mooi goed doorbloed is door de Estradiol en de Utrogestan.

De embryoloog kwam na de terugplaatsing bij ons met een foto van onze bastocyste. Hij kon ons vertellen dat het vanmorgen een jonge blastocyste was. Vlak voor het terugplaatsen was het al geen jonge blastocyste meer. Hij legde helemaal uit wat er op de foto te zien was. Er begon zich al een holte te vormen en er was al te zien welke cellen hopelijk een vruchtje en een placenta gingen vormen. 
Het tweede embryotje is een morula. Deze loop ten opzichte van het andere embryo een beetje achter, maar hij ontwikkeld zich wel mooi door. Zijn kansen zijn iets kleiner dan die van zijn snellere broer of zus. Maar het blijft, volgens de embryoloog, wel een mooie kans.

Het derde embryotje is tussen gisteren middag en vanmorgen vroeg stil komen te staan. Lieve en ik zijn blij dat we het verzoek van een dag vijf transfer hebben gedaan. Een transfer op dag drie of vier had in dit geval kunnen betekenen dat dit embryo teruggeplaatst had kunnen worden.

Het grote aantal beruchtingen en de hoeveelheid cryo's in de vriezer laat zien dat de kwaliteit van Lieves eicellen nog heel goed is. Ook de kwaliteit van alle embryo's is mooi.
De embryoloog vond het allemaal heel goed uitzien. Tot 60% van de embryo's halen de blastula stadium niet. Deze hindernis hebben we alvast overwonnen. De kansen om zwanger te worden zijn weer een beetje groter.

Hij zei dat hij hoopte ons na vandaag niet meer te zien. Tenminste, voorlopig niet meer voor een terugplaatsing. Misschien zou hij ons over een klein jaartje wel zien om het resultaat te laten zien. Of misschien wel, zo fantaseerde hij verder, in een poging voor een broertje of zusje met de 12 cryo's in de vriezer...
Wij hopen dat ook. Dat zou echt fantastisch zijn.