Ruzie met de dokter!

Vandaag hadden we de tweede follikel meting. We hadden vandaag niet de arts die we veel zien maar we kregen de baas van de kliniek. We hebben hem drie keer eerder gezien. Hij heeft onder andere de eerste punctie bij Lieve gedaan. Hij was echt super lief voor haar en deed het allemaal heel vlot.

Dus Lieve op de tafel voor de tweede echo. Verteld over het bloedverlies. Hij kon het niet verklaren. Het kon volgens hem de cyste niet zijn. Hij zegt dat de eileiders niet in verbinding staan  met de baarmoeder?! Wat het bloeden dan wel veroorzaakt? Geen idee. Gelukkig hebben we de baarmoeder van Lieve niet nodig voor de terugplaatsing.
Alle follikels geteld. Het zijn er inmiddels 24 of 26. Het zijn er in elk geval genoeg en we moeten er haast wel iets aan hebben deze ronde. Alle follikels hadden zich goed ontwikkeld. Woensdag hebben we om 09.45 de punctie. Lieve moet vanavond op haar werk zelf nog de Pregnyl zetten en dan is ze klaar met dat geprik in zichzelf.

Toen het tweede deel. Hij pakte mijn gegevens er bij. Zat alles even terug te lezen. Zei dat hij er niets van snapte. Ik lichte toe wat de andere arts met ons had afgesproken en toen begon de discussie. Dit medicatieschema was Russische roulette spelen met mijn baarmoederslijmvlies. Als je een ontrekkingsbloeding wilde dan moest je juist de medicatie om laag doen. Dit leek wel gebaseerd op een Griekse tragedie. Het was een reactie op een aantal aannames waarvan de juistheid niet was vastgesteld. Als het nu mis zou gaan dan was het onze eigen schuld. Dit medicatieschema was volstrekt onmogelijk!
Hij ging nu reden wat er te redden viel de komende dagen. Hij kon niet zeggen of dit zou lukken en of het al niet te laat was.
Hij vond het erg vervelend om uit te moeten leggen waarom hij dit vond en waarom het anders moest. Met frisse tegenzin begon hij een verhaal over receptoren in de baarmoeder die reageren op oestrogenen. Verder doorvragen over waarom het beleid van de andere arts een slecht idee was had geen zin. Hij wapperde wat met een papiertje met een aantekening. Hij zou haar nog wel even hier over spreken.
Ik heb een paar minuten met mijn mond vol tanden gezeten. Lieve naast me was ook helemaal stil en zat hem vol ongeloof aan te staren. Hij was zo geirriteerd, boos en dominant. Hij gebruikte steeds het woord 'je'. 'Je moet niet denken dat, je moet niet doen dit, je begint weer over'... Het was echt een heel naar gesprek. Het werd verder ook niet uitgepraat of opgelost. We gingen met een rot gevoel weg. 

Ik was zo boos! Ik heb dat medicatieschema niet bedacht. Ik ben geen arts! Onze vaste dokter wilde minder medicatie gebruiken omdat ze bang is dat de boel als het ware overstroomt. Hij zegt dat deze term overstromen niet bestaat en dat je juist moet zorgen dat deze medicatie in een opbouwende schaal wordt aangeboden en vervijfvoudigd de dosis! Als het mis gaat vind ik dat het aan hem ligt of misschien aan die andere arts. Niet aan ons! Ik neem die beslissingen niet. Ik weet niet waarom ze deze beslissingen heeft genomen. Ik weet wel dat ik vind dat ze beter naar me luistert en ik heb het gevoel dat ze heel goed nadenkt bij wat ze doet. Ik heb het idee dat ze heel goed weet waarmee ze bezig is. Ik vind het heel vervelend dat haar baas vandaag met zo veel woorden tegen ons zei (nadat hij eerst ons had verweten dat het verkeerd was gegaan) dat zij er niets van bakt. Dat is toch niet iets wat je met je patienten bespreekt. Daarbij vind ik dat als je het niet eens bent met je collega je dat met haar moet oplossen. 

Lieve krijgt over twee dagen een punctie en ik krijg twee dagen later een terugplaatsing. We moeten in deze fase van de behandeling het vertrouwen hebben dat het allemaal wel goed komt.
Echt geweldig zo'n gesprek vlak voor de punctie.

Ik heb er in elk geval even helemaal geen vertrouwen in. Ik voel me helemaal niet goed bij dit beleid. Ik stond meer achter de vorige afspraken met onze vaste arts.

Gelukkig heb je nog altijd een nagesprek met de verpleegkundige en konden we het daar allemaal even kwijt. Zij zou het na bespreken met onze vaste arts. Ook vertelde ze dat zij er woensdag bij zal zijn. Ik vroeg aan de verpleegkundige wie de punctie gaat doen. Ik was even bang dat het de arts van vandaag was, maar nee... Gelukkig... krijgen we zijn collega die toch slechte dingen doet... Stelt me toch gerust.

Zo... dat heb ik even van me afgeschreven. We zien wel wat er wel of niet gaat gebeuren. Ik laat het in elk geval rusten. Ik ga Lieve de komende dagen nog even vertroetelen.