Komt de klap nog?

De begrafenis is nu een halve week geleden, en geleidelijk pakken we de draad weer op. We zitten bij mijn vader in huis. Het huis dat drukker is dan normaal, maar toch is er een gat: mijn moeder is er niet meer.

Het is nog steeds amper te bevatten dat ze weg is en nooit meer terugkomt. Mijn broer werpt zich onvermoeibaar op als gezinscoach. We moeten de taken doen die mijn moeder altijd onder haar hoede had, zoals wassen, strijken en koken, en tegelijk tijd over houden om te rouwen. Mijn vader is begonnen om het huis stukje bij beetje om te vormen tot een nieuw thuis. Overal komen we spullen van mijn moeder tegen, het is net alsof ze er nog is. Maar ze is er niet.

Mijn vader zegt dat hij nog redelijk slaapt. Ikzelf slaap eigenlijk ook beter dan ik had verwacht. Misschien komt het omdat we toch al zo ver weg wonen, maar feit is dat ik mijn moeder wel mis, maar ook weer niet zodanig dat ik er gek van word. Ik heb ook weinig behoefte om naar haar foto's, filmpjes te blijven kijken. Of naar de condoleancepost, die maar blijft binnenkomen. 

Onwillekeurig dringt zich een vergelijking op met toen een oude liefde het uitmaakte. Toen stortte mijn wereld echt in. Ik sliep weinig en als ik sliep, droomde ik van haar. Het heeft een paar weken geduurd voor ik weer normaal sliep. Nu heb ik daar geen last van.

Als iemand dood is, staat iedereen klaar om het gemis met je te delen. Iedereen is vol begrip. Je krijgt volop de gelegenheid om je gevoel te delen en een plaats te geven. 

Als je lief het uitmaakt, is dat allemaal veel minder. Je krijgt een schouderklop en eventueel word je een avond meegenomen uit zuipen ofzo. Maar daarna wordt toch vrij snel van je verwacht dat je verder gaat met je leven. Er is ook niemand in je kennissenkring die op hetzelfde moment met hetzelfde gevoel zit: je staat in feite alleen met je gebroken hart. Plus nog eens het idee dat je lief misschien wel met een ander - of andere dingen waar je liever niet aan denkt.

Misschien komt de echte klap nog, maar eigenlijk voel ik me een beetje schuldig dat ik niet kapot ga van verdriet - zoals toen wel het geval was.

Ik heb het idee dat mijn moeder mij ALLES geleerd heeft wat ik nodig heb om goed voor mezelf en mijn gezin te zorgen. Daar ben ik ook ontzettend dankbaar voor. Ik vind het alleen zo jammer dat mijn moeder niet van Lotus kan genieten, net nu ze echt klaar is om gesprekken mee te voeren. Nu ze zo veel kan en snapt. Ik had dat mijn moeder zo ontzettend graag gegund.

Maar ja, ze is nu dood... dus ofwel ze maakt het vanuit de hemel mee, en als dood dood is dan maakt het verder voor mijn moeder zelf geen donder meer uit. Het is hooguit jammer voor mij en voor mijn vader, dat mijn moeder haar enige kleinkind niet langer kan meemaken. 

En voor Lotus zelf is het ook jammer, maar die heeft daar op dit moment echt geen last van. Ze is pas twee en een half.

Dus nee... ik mis mijn moeder wel, maar echt kapot ben ik niet. Is dat gek?