Lotus, de ster van de buurt

Een jaar niet meer hier geweest, tijd voor een snelle update! Met Lotus gaat het goed. Ze is nu 2,5 jaar. Onze kleine baby is gegroeid tot een rondrennend, springend en pratend wezen met een bos prachtige krullen. De ster van de compound: iedereen kent Lotus, het 'schattige buitenlandse kindje' van de buurt.

Het is geweldig om te zien hoe ze steeds meer zelf kan doen en zelf kan zeggen. Ik geniet vol trots van de gesprekken die we kunnen hebben. Over dieren, over liedjes, over andere kindjes, over Dora en Zwieber die niet mag stelen, over mensen die in en uit de bus gaan, over welke apartementen het licht nog aan hebben en welke niet... heerlijk. Met haar Nederlands zit het wel goed.

Maar ze spreekt ook Chinees, al is dat een stuk minder goed dan haar Nederlands. Ze spreekt Chinees als een buitenlander: zonder acht te slaan op de tonen. Blijkbaar heb ik een enorm sterke band met Lotus: zelfs het Chinees neemt ze kennelijk van mij over. Niet van haar moeder en ook niet van haar oma, die helaas nog steeds 2.5 dag per week op haar past.

Lotus gaat sinds kort naar een pre-school, een soort peuterspeelzaal, 40 minuutjes per dag. Er zitten een stuk of tien kindjes in de groep van haar leeftijd. De lerares (jong meisje nog) doet haar best de kindjes te leren tekenen, kleuren en plakken, liedjes te laten zingen en dansjes te laten maken. Zingen doen ze soms in het Engels (een nadrukkelijke wens van alle Chinese ouders, voor Lotus hoeft het eigenlijk nog niet zo). Lotus vindt het heel erg leuk, en ik merk ook dat haar Chinees en haar 'bewegingen' er met sprongen op vooruit gaan. Luisteren naar de juf is nog wat moeilijk maar ze heeft het er echt enorm naar haar zin. Mede dankzij de juf.

En dan schoonma... tsja. Mijn relatie met haar is het afgelopen jaar volledig tot het nulpunt gedaald. Ik ben gestopt met denken dat ik ooit iets met haar kan regelen. Twee jaar lang geprobeerd samen te werken, met nul komma nul resultaat. Elke keer opnieuw deed ze me geloven dat ze me begreep en begreep waarom ik bepaalde dingen op een bepaalde manier wil hebben, wat betreft mijn huis en mijn dochter. En elke keer bleek weer dat ze gewoon haar eigen zin doet, zodra ik niet thuis ben. Kortom, er valt totaal niets met haar te beginnen. Het enige dat ze doet, is in mijn gezicht zeggen wat zij denkt dat ik wil horen, en haar eigen gezicht zo veel mogelijk redden. Iets kwijt? Zij weet van niets. Iets kapot? Komt niet door haar. Doet Lotus iets goed? Dan komt het uit haarzelf, en niet doordat IK haar dat heb geleerd - welterusten gaan zeggen bijvoorbeeld. Schoonma vindt dat fantastisch en wil niet snappen dat dit in Nederland heel normaal is en dat DUS IK haar dat heb geleerd.

Met mijn vrouw gaat het helaas niet zo goed: sinds ze een kind heeft worstelt ze met een depressie. En ook dat wijt ik aan haar moeder. Die vrouw heeft haar dochter van meet af aan op een hele negatieve manier gestimuleerd. Haar hele leven heeft mijn vrouw moeten horen dat dit-of-dat gevaarlijk was en zus-of-zo heel ongezond. Mijn vrouw heeft niets hoeven leren want 'jij kunt dat niet, ik doe het wel'.

En als schoonma de kans krijgt, voedt ze mijn dochter precies zo op. Lotus hoeft bij schoonma nooit zelf iets op te ruimen. Ze hoeft nooit te proberen zelf een sokje uit te doen. Mag nergens op klimmen. Mag niet te hard rondrennen want schoonma zegt om het minste of geringste 'rustig aan!' Ze zal nooit eens zeggen: 'probeer jij maar eens zelf op de bank/het bed/het klimrek te klimmen'. Want stel je voor dat ze zich bezeert! Zelfs het eten hoeft Lotus niet zelf in haar mond te stoppen, dat wordt voor haar gedaan. Echt!

Schoonma zegt regelmatig tegen mijn vrouw, 'goh wat is Lotus toch slim!' Geen wonder, zelf heeft ze bij haar eigen dochter nooit de moeite genomen om te zien hoe slim ze is, wat ze al kan.

Als schoonma bij ons is - en dat is standaard van woensdag tot en met zaterdagmorgen vroeg - vlucht ze naar de logeerkamer zodra ik thuiskom. We spreken elkaar niet, alleen het hoognodige. Ik vind het prima, maar ik besef dat Lotus vroeg of laat vragen gaat stellen. Of - erger nog - dit als normaal gaat beschouwen. Want eigenlijk is het absoluut niet normaal natuurlijk.

Lotus heeft zelf haarfijn door dat er bij verschillende 'bazen' ook verschillende regels gelden. Ze heeft er daardoor geen problemen mee dat schoonma haar anders naar haar middagdutje brengt dan ik in het weekend. Voor de zekerheid heb ik haar maar geleerd dat IK de baas ben in huis. Maar helaas beschouwt ze oma als baas nummer 2, en dus niet haar moeder. Wat logisch is, want haar moeder doet nooit wat als oma er is. Want mijn vrouw is nu eenmaal opgevoed met het idee dat haar moesje alles voor haar doet. En die doet dat dan ook.

Als ik naar Lotus kijk, dan zou ik doodgraag nog meer kinderen willen. Lotus is zo enorm speciaal! En ze wordt veel te snel groot naar mijn zin. Maar gezien de situatie rond schoonma en rond mijn vrouw, is het eigenlijk geen goed idee. Mijn vrouw wil het ook niet. Dat is erg jammer, maar het zou egoistisch en niet erg slim zijn om op dit moment mijn zin door te drijven. Als ik zie wat voor belasting 1 kind op ons huwelijk al is (geweest). Nu gaat het wat beter, maar de afgelopen jaren zijn - met name door schoonma - zeer zwaar geweest.

Maar goed, met Lotus gaat het prima. Ze is een vrolijk en blij kind dat de wereld nog steeds opzuigt als een spons, en blaakt van het zelfvertrouwen. (Dankzij mij, durf ik wel te zeggen!) Ze heeft nog veel te leren, maar voorlopig gaat het dus heel goed. En dat is het belangrijkste!