Dag ouders... tot ooit

Nog op de roltrap naar beneden bleven ze zwaaien tot hun hoofden helemaal verdwenen waren. Dat was het dan. Twee weken opa en oma Nederland op bezoek in Peking.

Eigenlijk hebben we verdraaid weinig uitgevoerd, op de keper beschouwd. We hebben vooral veel thuis gezeten en Lotus overladen met aandacht. Tsja, je bent voor het eerst opa en oma of je bent het niet. Ze hebben er lang genoeg op moeten wachten, bovendien. En nou hebben ze er eentje - zo'n kleinkind - en dan woont het aan de andere kant van de wereld in een land waar je echt niet veel langer dan twee weken achter elkaar zou willen zijn. Tenminste dat vinden zij.

Verwend

Lotus vond het allemaal prachtig. Ze heeft een nieuwe collectie winterkleertjes in de kast (en bezit nu al meer kleren dan ik in heel mijn leven ooit gehad heb). Ze heeft een warme winterzak voor de wandelwagen, een warme trappelzak voor 's nachts en een warme muts en wanten voor de ijzige Pekingse winterkou. Ze heeft nu ook een echte Luiertas met toebehoren zodat ze nu eindelijk Echte Uitstapjes zou kunnen maken. Plus een heel arsenaal babyproducten voor het huidje, de billetjes en wat dies meer zij. Als klap op de vuurpijl hebben opa en oma ook in Peking zelf nog even de economie gesteund. Lotus heeft nu een nieuwe speen, een speel-mat en, als pronkstuk van haar bezittingen, een Fisher Price Wipstoeltje waar ze niet meer uit te slaan is.

Ook immaterieel is Lotus schandalig verwend. Opa en Oma Nederland blijken fervente zangers te zijn die alle kinderliedjes ter wereld uit hun hoofd kennen! Papa's In de Maneschijn is spontaan vervangen door De Boom Stond Op De Berg en - met superstip op twee - Daar Was Laatst Een Meisje Loos. Maar nog steeds op 1 staat Slaap Kindje Slaap. Geen wonder want dat kende ze al toen ze nog bij mama in de buik zat. :-P

Het enige dat Lotus nog niet heeft, is die felbegeerde Draagzak. Alle tachtigduizend bezochte babywinkels hadden geen enkele goeie.

Roze Wolk

Wat een verademing is dat, als je eigen ouders je schoonmoeder eventjes vervangen. Opeens geen 'oei oei' meer (oei-oei-honger, oei-oei-moe, oei-oei-pijntje etc etc), maar lang leven de lol. Alles met Lotus is opeens leuk en goed en grappig en schattig. Opeens is daar die roze wolk!

Eigenlijk, nu ik erover nadenk, heeft Lotus nog nooit zo veel gepraat en gebabylacht als de afgelopen twee weken.

Maar ja, aan alles komt een eind. Morgen is alles weer zoals 'normaal'. Schoonma is weer terug en heeft haar stelling - de gastenkamer - weer betrokken. Ze houdt Lotus weer vast en geeft haar op haar eigen lieve maar helaas ook overdreven nerveuze manier de fles. Lotus wordt weer als vanouds op haar wenkjes bediend: 1 kikje en schoonma schiet meteen in de startblokken.

Schoonma

Wordt alles dan weer zoals voorheen? Nee, toch niet helemaal. Schoonma heeft echt belangstelling voor hoe mijn eigen ouders met de baby omgaan. Ze wil echt oprecht haar best doen om goede dingen van hen over te nemen. En ze lijkt nu ook veel beter te begrijpen dat mijn vrouw en ik de ouders en dus 'de baas' zijn, als het gaat om ons huis en ons kind. Ze vraagt nu aan ons of het goed is als ze dit-of-dat met Lotus gaat doen. Een heel verschil met twee weken geleden!

Misschien hebben mijn ouders, zonder het te beseffen, dan toch iets achtergelaten.

Wanneer en waar we elkaar weer zien, weten we niet. Ik hoop dat Lotus vlug groot genoeg is om een lange vliegreis te maken... naar Nederland. Nederland, waar ik al grofweg tien jaar niet meer woon. Nooit gedacht dat ik mijn ouders nog eens echt zou missen...