Hoe Lotus NIET mag worden
Als je denkt dat het zoontje van de buren een monster is, kom dan eens naar China. Chinese kindjes zijn een verschrikking voor elke Nederlandse jonge ouder. En waarom zijn ze zulke monsters? De ouders. Die doen niks.
Vooral in het weekend kun je ze hier in Peking zien. Ze lopen los rond, zo maar in het openbaar. Vaak zie je er alleen grootouders bij. Als je geluk hebt ook een mama en - wel zeldzaam - zelfs een papa die voor 1 keertje niet hoeft over te werken. Kinderen mogen los mee met de metro en ze hoeven niet door de scanner. Instappen gaat dan zo. Eerst wordt er omgeroepen: 'Opgepast, het is hier druk. Laat eerst passagiers uitstappen en stap daarna pas in'. Bij 'Opgepast' gaat de deur open. Bij 'druk' wringt zo'n grootouder dat kind tussen deur en uitstappers naar binnen om een zitplaats te veroveren. Bij 'uitstappen' zit het kindje op een schaarse lege plaats en roept-ie keihard 'hier oma!!' terwijl hij zijn handje op de lege plaats naast hem houdt. Bij 'dan pas in' zeigt oma naast het kindje neer.
Stel dat het ondanks de briljante tactiek toch voorkomt dat oma zit en kindje niet, terwijl er nog een kindje ergens tussen geperst kan worden, dan kwijkt oma zo hard mogelijk: 'Hier komen en zitten Jantje!'. Jantje blijft dan Oost-Aziatisch doof en gaat door met rondjes draaien om de metropaal, ondertussen genadeloos iedereen opzij duwend die in de weg staat. Familie of geen familie.
Als beloning krijgt kindje dan een snoepje. Opa of oma haalt het papiertje er vanaf, want met 10 jaar kun je niet van een kind verwachten dattie zoiets zelf kan doen. Bij ouders die toch hun kinderen met papier laten hannesen, smijt kindlief het afval op de metrovloer. Papa en mama kirren van plezier. Wat is hun kindje toch schattig!
Na dit proces een keer of duizend herhaald te hebben, is het kindje veranderd in een reuzenkind van minstens honderd kilo. Het monster kijkt je dan aan. Zijn oogjes zijn door al het gezichtsvet nog kleiner dan ze toch al waren. Kindje heeft geen woorden nodig: jij zal doen wat hij wil en anders zwaait er wat.
's Avonds om half elf komt zo'n gezin dan bij het eindstation aan. Kinderbedtijd bestaat niet. Want waarom zou je je kind in bed gaan doen als je 's avonds nog zo veel plezier kunt hebben?
Zelf kom ik dan na zo'n metrorit thuis aan waar schoonma onze Lotus in haar armen houdt. 'Moe,' legt schoonma uit. Dus houdt ze Lotus net zo lang vast tot ze in slaap valt, om haar pas daarna neer te leggen (en niet eens in haar eigen bed). Lief en heel zorgzaam, dat wel. Maar het ziet er niet uit alsof Lotus ooit zal leren wat kinderbedtijd is. Of hoe ze haar eigen schoenveters moet strikken. Of een boterham kan smeren.
Lotus is nu 7.5 week oud. Haar veters hoeft ze nog niet zelf te strikken (ze heeft zelfs nog geen schoenen) en ze krijgt alleen melk. Toch vraag ik me af of haar Nederlandse leeftijdsgenootjes al snappen wat hun eigen bed is, of wat het verschil is tussen mama en oma. Lotus snapt dat in elk geval niet.
reacties (0)