De Luier Kwestie

Prhrhrhrfrhrfrfrfrsfrst!!! 

En we weten weer hoe laat het is. Lotus did it again! 

Het is ook een van de weinige dingen die ze kan - voor de rest kan ze alleen slapen, melk drinken uit mama's borst, en huilen. Het een kan ze beter dan het andere. Schijten is haar sterke punt. Ze heeft mij al drie keer ondergescheten. Die scheet van ons.

We willen allemaal zo graag een kindje. En dan heb je er eindelijk een, en dan vraag je je af... wat is er nu eigenlijk zo leuk aan?

Nou, niks dus, eigenlijk, tenzij je ervan houdt om 's nachts door luidkeels (nou ja, 'keels', het komt uit wat anders natuurlijk) kontgespetter uit je zoete dromen te worden getrapt, of om ondergescheten te worden terwijl je net je lieve schattige kleine dochter in je armen houdt. Stank voor dank. En je hebt als nieuwbakken papa nog wel zo je best om je kind als een professionele schoonma op te pakken.

En dat brengt ons op de kwestie... luiers en schoonma. Schoonma's definitie van een luier, is een katoenen vodje dat om Lotus haar kontje heen wordt gedrapeerd. Na een paar dagen vroeg ik vertwijfeld, ja maar, hoe maak je die dan dicht? Ik, als lid van het pamperkamp, was namelijk in de stellige overtuiging dat luiers in feite een soort onderbroek zijn en als zodanig in principe gesloten moeten kunnen worden. Welnee, zegt schoonma, niet sluiten, das véél te warm. Dan krijgt ze maar rooie billetjes.

Toegegeven, het is ruim 30 graden op de kamer. De zomers in Peking zijn heet. En de airco mag niet aan want die maakt wind. Het raam mag open zolang het maar niet te veel waait en er niet 'gedoucht' wordt (ook dat gaat op een speciale schoonma-manier, maar daarover misschien later). Ik hoed mij voor de eerstvolgende dag dat de Pekingse lucht ongezonder is dan de strafste airco-moesson. En dat is gemiddeld zo'n 5-8 dagen per maand, naar mijn persoonlijke inschatting.

Maar toch. Die katoenen lapjes helpen geen drol, als je het mij vraagt. Poep vangen ze nog wel op, maar omdat ze niet sluiten zit de stront al snel overal. Op het lakentje onder Lotus en ook op beentjes en (vooral) voetjes. Pies is helemaal erg: katoen is niet alleen lucht- maar ook heel erg water-doorlatend. Alles wat eronder ligt, tot aan het lappie plastic, is meteen nat. Dat moet een super absorberende pamper toch duizend keer beter kunnen.

Lotus kan het geen reet schelen wat voor (')luier(') ze aan heeft. Die zeikt nergens over, die vindt het allemaal wel prima (huilen is namelijk haar zwakke punt, dat kan ze nog niet zo goed). Schoonma is zelf het belangrijkste slachtoffer van haar eigen luiersysteem. Die moet de boel maar wassen de hele tijd. Per enkele poepbeurt gaan er twee tot wel vijf katoenen lapjes doorheen. Met een keer of 8 poepen per etmaal is dat zelfs voor werkmens schoonma toch een beetje te veel.

Ze vond het dan ook niet zo erg dat ik gisteravond een nieuwe regel heb ingesteld: 's Nachts, alléén nog wegwerp. Scheelt 's nachts werk voor papa (sneller verwisselen), en overdag voor schoonma (minder wassen). Iedereen blij.

En waar is de mama van Lotus in dit hele verhaal? Die houdt zich nog angstvallig op de achtergrond zodra het prhrhrhrfrhrfrfrfrsfrst weerklinkt. 'Poepoe' is voor haar het allervieste ter wereld. Nu mag dat nog, want ze is nog aan het herstellen van de bevalling. Maar straks zal ze er toch aan moeten geloven...