Bevallingsverhaal

Zo, even tijd om weer een blogje te typen. En natuurlijk met goed nieuws. Op 03-06-2012 zijn wij trotse ouders geworden van Teagan, een gezonde zoon!

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de felicitaties en lieve berichtjes. Het is leuk te lezen dat iedereen nog zo meeleeft.

Nu dan mijn bevallingsverhaal:

Vrijdag op zaterdagnacht hebben mijn vriend en ik allebei onrustig geslapen. Mijn vriend is rond half 4 al uit bed gegaan en een uur later was ik ook wakker. Ik kon ook niet meer slapen, maar ik ben wel blijven liggen. Zoals iedere ochtend moest ik op een gegeven moment naar de wc. Ik ben wel 3 keer opgestaan en weer gaan zitten, ik had een beetje een apart gevoel. Toch maar weer terug naar bed gelopen en op het moment dat ik in bed wou gaan liggen, braken mijn vliezen. Het was toen 7 uur. Alles was nat, dus ook geen twijfel dat het mijn vliezen waren. De dag ervoor had ik nl nog controle gehad en omdat ik soms wat vocht verloor wouden ze voor de zekerheid een varentest doen. Toen bleek dat ik geen vruchtwater verloor. Ik had na het breken van mijn vliezen maar meteen gebeld naar het ziekenhuis, maar omdat ik nog geen weeen had, hoefde ik pas om 9 uur in het ziekenhuis te zijn. Daar aangekomen natuurlijk eerst een ctg en een test of het vruchtwater was. Het liep er flink uit, dus het was duidelijk vruchtwater. De ctg was ook goed. Geen weeenactiviteit en ons jochie was nog tevreden in de buik, dus ik mocht weer naar huis. Ik zou de volgende ochtend weer terug moeten komen als er niks veranderde en die maandag zou ik dan ingeleid worden.

Rond een uur of 2 's middags begon het toch wat te krampen, maar nog niet regelmatig genoeg en dat bleef een tijdje doorgaan. Het werd wel steeds pijnlijker, dus rond een uur of 6 toch weer naar het ziekenhuis. Daar meteen weer aan de ctg en daar bleek idd dat ik weeen had, maar nog niet goed genoeg. Ze gingen ook niet kijken of ik al ontsluiting had, vanwege infectie gevaar. Als ze het wel zouden doen en er was niks, dan moesten ze alsnog de bevalling in gang zetten. De gynecoloog dacht ook niet dat er die avond nog iets zou gaan gebeuren, dus ik werd overgeplaatst naar de kraamafdeling. Daar werden de weeen toch pijnlijker en uiteindelijk ook wel regelmatiger. Ik had ook vooral rugweeen. Ik kreeg een kruik en ik kon ook een prik met pijnstilling krijgen om te kunnen slapen. Mijn vriend besloot rond 10 uur te gaan om thuis te slapen, aangezien ze toch niks verwachten. Hij was nog maar net weg en de rugweeen kwamen om de 3 a 5 minuten. Ik heb gehuild van de pijn. Er werd een gynecoloog bij gehaald, een andere dan de keer ervoor. Deze wou wel gaan kijken naar ontsluiting, want hij dacht dat het toch wel begonnen was. Dus vriendlief maar gebeld dat hij weer terug moest komen. Ik had helaas nog maar net 1 cm ontsluiting. Te vroeg voor een ruggeprik, maar ik kon wel die prik in mijn been krijgen en slaapmedicatie zodat de onsluiting rustig kon vorderen en ik kon slapen. Maar eerst moest ik weer aan de ctg. Daarna had ik al 2 cm onsluiting en moest ik de weeen echt al wegpuffen. Huilend heb ik gepufd en geroepen dat ik de pijn echt niet meer kon verdragen. De verpleegster heeft me goed gesteund en vriendlief natuurlijk ook. Gelukkig mocht ik dan eindelijk de ruggeprik. Ik werd weggereden, maar ik moest nog best lang wachten op de anesthasist. Ik had het idee dat ik uren heb moeten wachten. Ik kon me niet zo goed ontspannen door de rugweeen, dus het schoot ook niet erg op. Uiteindelijk zat het erin en wat een opluchting. Binnen 5 minuten had ik geen pijn meer. Terug op de verloskamers werd ik weer goed in de gaten gehouden en onze jongen had al een elektrode op zijn hoofd gekregen. Mijn vriend is in slaap gevallen. Ik was hartstikke moe, maar ik kon de slaap niet pakken. Ieder uur kwam de gynecoloog kijken. De ontsluiting vorderde zoals het hoorde, ieder uur een cm, maar van 4 naar 5 cm schoot niet op. Ik kreeg toen oxytocine toegediend. Deze is nog een paar keer verhoogd en toen ging het ineens hard. Rond 5 uur half 6 zondagmorgen leek het alsof de ruggeprik in 1 been begon uit te werken en ik kreeg erge steken in mijn been, beenweeen denk ik dan. Deze werden steeds heftiger en op een gegeven moment kreeg ik zo'n krampen dat ik dacht dat ik naar de wc moest voor een grote boodschap. Ik heb dan ook gezegd dat ik echt naar de wc moest, maar ik mocht niet. Ik dacht nog laat me nou gaan, dan gaan die krampen ook weg. Achteraf had ik gewoon al persweeen, maar omdat ik nog maar 9 cm ontsluiting had, mocht ik nog niet mee persen. Wat was dat moeilijk om die weg te puffen en volgens mij hebben ze nog nooit zo'n aanstelster gehad, haha. Ik was natuurlijk ook erg moe en uitgeput. Gelukkig had ik snel 10 cm en mocht ik mee gaan persen. Pfff, dat was echt wel zwaar en halverwege heb ik geroepen dat ze maar een keizersnede moesten uitvoeren, want het paste niet. De verpleegster moest er wel een beetje om lachen wat ik allemaal zei en riep. Ik luisterde naar niemand meer. Na een uur persen en een knip (waar ik dan niks van gemerkt heb) was dan eindelijk onze zoon. Wat was dat een bijzonder moment. Hij heeft wel 1,5 uur op mijn borst gelegen voordat ze hem gingen aankleden. Er zijn veel mensen binnen gelopen en er was wisseling van dienst, maar ik heb er niet veel meer van meegekregen. Ik kon alleen maar naar onze mooie zoon kijken, maar mijn ogen vielen ook regelmatig dicht. De bevalling heeft 25 uur geduurd vanaf dat mijn vliezen braken en al die tijd ben ik wakker geweest. Mijn ogen konden nog amper open blijven, maar ik wou zo graag naar onze zoon kijken. Uiteindelijk werd hij aangekleed en daarna mocht ik even gaan douchen. We moesten een nachtje blijven vanwege de duur van de bevalling en er moest ook een kinderars komen kijken. Alles was goed gelukkig en toen was het tijd om even te rusten.

Het is het allemaal waard geweest, maar de pijn vergeten? Nooit. Het is maar goed dat vriendlief nu wel klaar is, want ik denk niet dat ik het nog een keer aan durf. Al mis ik mijn buik nu wel heel erg. En het is nog steeds zo onwerkelijk als dat kleine mannetje dan zo op je buik ligt te slapen of aan de borst ligt te drinken, maar wat houdt ik toch al verschrikkelijk veel van hem. Ik heb toch ook al wel de nodige kraamtranen gelaten. Ook omdat het nog niet zo gaat zoals het moet. Maar dat is weer een ander verhaal. Daar zal ik nog een blog over typen als ik daar tijd voor heb.

Liefs een hele trotse mama.