Dit kan er ook nog wel bij...

In mijn vorige blog vertelde ik jullie dat mijn moeder kwaadaardige huidkanker heeft. De dag erna heeft ze 4 epeleptische aanvallen achter elkaar gehad en dat ging bijna verkeerd. Ik werd gebeld door het ziekenhuis dat ik maar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen. Dit was nog een heel gedoe, want onze auto was stuk. Maar goed dat hadden we snel geregeld, dus snel naar veghel. Daar aangekomen vertelde ze dat ze de volgende dag waarschijnlijk niet ging halen en ze hadden die dag een scan gemaakt van de rug en heel haar ruggemerg zit vol uitzaaïngen. Mijn moeder had haar ogen open, maar daar was alles mee gezegd. Ik ben die nacht in veghel gebleven, zodat ik dichtbij was, mocht het fout gaan. De volgende ochtend begon ze toch al wel wat op te knappen, maar ze kon nog niet veel zeggen. En als ze wat zei konden we er weinig uithalen, net als mensen die een beroerte hebben gehad. Op donderdag ging het weer wat beter en wou ze zelfs wat eten en naar buiten om te roken. Iedere dag ging ze vooruit en vanaf zaterdag begon ze echt het besef te krijgen dat ze dagen mist en ze kon ook weer normaal praten. Al die tijd ben ik in veghel gebleven. Vrijdag nog de verjaardag, waarschijnlijk de laatste, van die vriend van ons gevierd. Erg dubbel. Ondertussen heb ik ook een hele moeilijke keuze moeten maken waar mijn moeder heen moest vanuit het ziekenhuis. Ze konden daar niks meer voor haar doen en ze gingen ook niet meer verder onderzoeken of ze nog meer uitzaaïngen heeft. Ze denken dat het ook in haar hersenen zit, omdat ze die aanvallen heeft gehad. Gelukkig slaan de medicijnen daar tegen goed aan. Naar huis was eigenlijk geen optie, het werd me tenminste sterk afgeraden. Ze heeft 24 uur per dag verpleging nodig en in een thuissituatie is dit heel moeilijk om dit voor elkaar te krijgen. Er zou dan heel veel op mijn schouders tercht komen. Maar ik wist hoe graag ze naar huis wilt om daar rustig in te slapen. Wat heb ik het moeilijk gehad. Ik heb met veel pijn in mijn hart haar over moeten laten plaatsen naar een verpleeghuis, naar de palliatieve (terminale) zorg afdeling. Afgelopen woensdag is ze overgeplaatst. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ze niet naar huis kan, maar zelf heeft ze het wel geaccepteerd. Ik was ondertussen ook al weer terug naar huis gegaan, omdat ze wel stabiel en goed bij is. We hebben haar opgegeven voor de stichting ambulance wens. Hun laten een laatste wens voor mensen in vervulling gaan en mijn moeder wil nog heel graag naar een plaatsje in duitsland waar ze vroeger is opgegroeid. Dus volgende week worden we opgehaald door een ambulance en kan ze nog doen wat ze heel graag wil doen.
Maar goed, ik dacht vandaag weer fijn aan het werk te gaan, even wat afleiding. Word ik in mijn pauze bij de unitmanager geroepen. Ik moet per 1 mei een vast contract krijgen, maar ik kreeg vanmiddag te horen dat ze mijn contract niet verlengen vanwege de bezuinigingen. Mijn unitmanager had zelfs tranen in zijn ogen, omdat hij het niet eerlijk vind. Mijn vaste collega en mijn stagiaire zaten heel hard met me mee te huilen en ook collega's van andere groepen moesten er om huilen. Ze gaan zelfs een brief schrijven om te proberen dat ik toch kan blijven. Ik heb het ook al een paar ouders verteld, die vonden het heel erg jammer. En er waren ook al ouders die naar de unitmanager zijn gaan vragen of zij niet iets kunnen doen. Ik had ook weer tranen in mijn ogen toen ik het vertelde. Ik vind het echt heel erg, want ik heb het er erg naar mijn zin en je raakt ook gehecht aan de kindjes en collega's. Maar het doet me ook goed dat ze met z'n allen zo achter me staan. Het komt echt op een rot moment, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb. Maar ik denk dat ik nog ff wacht met werk zoeken en eerst maar eens alles rustig ga verwerken. Ik werk mijn laatste 2 weken gewoon uit, ik houd de eer aan mezelf en ik vind dat ook netter naar de ouders toe. Pffff, ik weet niet meer hoe ik dit allemaal moet verwerken en ik ben op het moment echt een emotioneel wrak. Het lijkt me niet goed als ik nu zwanger zou zijn, maar toch hoop ik het zo, gewoon weer iets positiefs, een beetje geluk........

Liefs een verdrietige ik.