De tranen blijven maar komen...
Waar moet ik beginnen. Ik zal even een paar jaar terug gaan.... Mijn broer is 3 geleden overleden aan een hersentumor. Sindsdien gaat het met mijn moeder ook bergafwaarts. Ze heeft er veel aan gedaan om haar lichaam kapot te maken. Ze heeft een hele lange tijd laxeerpillen geslikt, waardoor ze van 100kg, naar misschien 45kg is gegaan. Ze heeft vaak in het ziekenhuis gelegen omdat haar kalium te laag was. Bewijzen konden ze niet dat ze laxeerpillen slikte, dat schijnt bijna niet meer terug te vinden zijn. Maar ook in het ziekenhuis waren ze er bijna zeker van. En nu, nu hebben kwaadaardige tumoren bij haar gevonden. Het is nog onduidelijk in hoeverre het uitgezaaid is, maar ze zal het niet lang meer redden. Dit is wat ze wilt, dit is misschien de rust die ze gaat krijgen. Haar lichaam zal een zware chemokuur behandeling of een intensieve bestraling niet meer aankunnen. Ze heeft zelfs al een euthanesie verklaring, maar dat heeft ze al een tijdje. Binnenkort moet ik bij een gesprek zijn met de internist, dan zullen we het allemaal gaan horen. Ergens ben ik opgelucht, dat ze eindelijk rust gaat vinden, maar anderzijds ben ik ook erg boos. Boos omdat ik er ook nog ben, zij is niet alleen haar zoon verloren, ik ben ook mijn broer verloren. Boos, omdat ze waarschijnlijk geen oma meer gaat worden, omdat ik haar geen oma kan maken..... Daar keek ze ook zo naar uit, maar toch heeft ze haar best niet gedaan om het leven weer op te pakken.
En alsof dat niet genoeg is, heeft een goede vriend van ons nog maar 3 maanden te leven. Longkanker en nu uitzaaïngen naar de hersenen......
Ik weet niet hoe lang ik me nog staande kan houden.....ik weet niet of ik dit aan kan of hoe........tijd zal het leren....
Als we dan toch nog een keer een beetje goed nieuws kunnen krijgen. Een positieve zwangersschapstest zou mij weer doen opbeuren......
Xxx
reacties (0)