De 1e kogel is door de kerk

Gisteravond ging mijn man gezellig naar zijn broer om een paar biertjes te drinken. Ik had geen zin om alleen thuis te blijven dus ben naar mijn ouders gegaan. Daar vroeg mijn vader ergens in de avond (mijn moeder was boven de was ophangen) of we kinderen wilde. Ik heb het een beetje vaag gehouden. Maar toen mijn moeder beneden was heb ik maar meteen verteld dat de kans dat we kinderen krijgen klein is, zodat ze er niet op blijven wachten. Ik weet dat ze heel graag opa en oma willen worden.

Ik zag er heel erg tegen op omdat ze zo graag grootouders willen zijn en ik wilde hun niet teleurstellen, maar ja ik kon het niet langer rekken en verborgen houden. Nu was de tijd.

Mijn ouders reageerden heel anders dan ik had verwacht. Ze waren blij dat ik het vertelde, vonden het jammer voor ons maar dat was het wel. Geen tranen, bezorgdheid of troostende woorden, waar ik een beetje bang voor was. Ze waren gewoon heel nuchter. Ze lijken wat dat betreft wel veel op mij!

Ik heb niet verteld van de miskramen en de icsi behandeling. Waarom niet? Ik weet het niet. Misschien ben ik daar zelf nog niet aan toe en vertel ik het nog wel een keer of niet. We zien wel. Ik hoop dat ik ze dit jaar toch nog kan verblijden met goed nieuws.

Dikke kus