37e week en opzien tegen bevalling..

Dank jullie wel voor alle verhalen, tips en succeswensen!

Logisch, het is ook super spannend. Alleen al het feit dat je er waarschijnlijk door verrast wordt. Voor mij wordt dit mijn 4e bevalling en de eerste was redelijk te doen, daarna werd het alleen maar erger en erger. Ik ben als de dood voor deze bevalling. Ik weet nog dat ik vorige bevalling tegen mn man riep. Behoed me ervoor dat ik dit OOIT nog ga willen hahaha. Nou.. ook ik zal er toch weer aan moeten geloven. Zooooooo cliché, maar o zo waar; Naderhand ben je alle pijn weer vergeten.

Die horrorverhalen vond ik nog het moeilijkst van het hele bevallen. 1 tip; heb er zin in! Ik dacht voor elke wee 'kom maar op, ik kan je aan en ga je heel goed gebruiken!'. En ik vond het puffen een hele goede hulp. En tussendoor zorgen dat je goed plast, klinkt gek maar als je niet goed plast houdt dit de boel ook dicht, net als stress/ negativiteit dat doet. Ik had in 7 uur mijn zoontje op mijn buik en zei gelijk 'ik zou het zo weer doen'. En nou moet ik binnenkort weer... en vindt het toch wel weer spannend moey ik eerlijk zeggen :). Maar heb er ook zin in!! Succes!!!

Fijn dat je zo'n goede zwangerschap hebt, ondanks de kenmerkende kwaaltjes! Wat gaat de tijd snel hè?! Weer zo'n cliché wat waarheid blijkt... ;-) Begrijpelijk dat je tegen de bevalling opkijkt, zeker nu het dichterbij komt. Just go with the flow.... Dat heb ik toen maar gedaan (zie mijn bevallingsverhaal van Tirza) en dat ga ik over ca. 10 weken weer doen. Pijnloos zal het niet zijn, maar de 1 ervaart pijn heftiger (of juist niet!) dan de ander. Wie weet puf je die weeën binnen no time naar volledige ontsluiting en heb je met een paar keer persen je zoon al in je armen! Als ik straks weer rugweeën krijg, wil ik weer een ruggenprik. Blijven de rug/beenweeën uit en krijg ik alleen buikweeën, zal ik misschien geen ruggenprik nemen. Ik zie het dan wel in wat voor soort bevalling ik terecht kom (wie weet totaal anders dan gepland) en hoe ik er op dat moment mee om kan gaan! ;-)

Ik vind het stoten van mijn teen pijnlijker dan een bevalling. Je hebt dan ineens pats boem PIJN! En bij een bevalling krijgt jouw lichaam rustig de tijd om te wennen aan de steeds pijnlijker wordende weeen. Ik ben drie keer bevallen en zonder pijnverlichting, in een omgeving waar ik mij het meest comfortabel voelde (in mijn geval thuis) met zo min mogelijk mensen (man en verloskundige, kraam kwam tot twee keer toe te laat). In totaal heb ik maar 15 uren van mijn leven besteedt aan bevallen, waarbij de laatste bevalling maar 2 uurtjes duurde. Kortom, geloof in jezelf en zorg voor de randvoorwaarden waarbij jij je het meest comfortabel voelt. En pijnstilling is geen zwaktebod maar een mogelijkheid!

Bij mijn dochter (tweede bevalling) was het helemaal anders, duurde veel langer en was pijnlijker, maar ik weet hoe dat komt. Ik was veel te gespannen en ongeduldig. Ik bleef maar hangen op 8 cm, pas toen ik besefte dat ik me moest gaan onstpannen (ondanks de pijn) kreeg ik plots wel 10 cm opening en na 10 minuten persen was ze geboren. Totale ontspanning is dus erg belangrijk bij een bevalling, zelfs al doet het op die moment vreselijk pijn. (Een boek dat me goed heeft geholpen is 'duik in je weeën')

mijn verhaal bij mijn eerste: 's nachts werd ik wakker van een raar/kramperig gevoel in mijn buik, ik vond het raar en dacht zeker oefenweeën (tot dan toe nergens last van gehad) en draaide me weer om, om het half uur werd ik zo wakker en tegen de ochtend om het kwartier, maar echt veel pijn deed het niet. Tegen 10 uur kreeg ik weeën stipt om de 10 minuten, maar dat deed nog steeds niet heel veel pijn en ik twijfelde dus nog steeds of het wel echt was. Ik belde de verloskundige en die zei dat het klonk als oefenweeën en dat ik maar even in bad moest gaan om te ontspannen. Na het bad werden de weeën wat erger en begon het toch wat pijn te doen, maar nog steeds draaglijk. Ik deed nog wat opvouwwerk wandelde wat rond in ons huis omdat ik zo onrustig was. Na de middag had ik weeën om de 5 minuten, maar zoveel pijn deed dat niet, dus ik dacht nog steeds dat het niet echt was en ging nog maar eens in bad om te ontspannen. Na 10 minuten kon ik het niet meer houden in bad en kwam ik er maar uit en plots deden de weeën wel veel meer pijn. MIjn man, die thuis was zei dat het nu misschien toch wel tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Dus stapten we in de auto. Toen we net in het ziekenhuis waren aangekomen, kreeg ik persweeën en had ik 10 cm opening. Een half uurtje later lag onze zoon op mijn buik. Ik heb met de bevalling van mijn zoon dus maar anderhalf uur echt pijn gehad, dat was echt een fijne bevalling.

Velen zijn jaloers op mijn bevalling. Ik was met 36/5 opgenomen in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk en ik moest daar dan ook blijven. Daar baalde ik stevig van en ik vroeg of ze de baby wilde gaan halen. Nee, daar was het veel te vroeg voor. In de nacht die daarop volgde gerommel in mijn buik, ook pijn in mijn rug en ik voelde mij onrustig. Nadat ik wat bloedverlies had, belde ik voor de nachtzuster. Die vond het bloedverlies wat weinig en ik moest maar weer gaan slapen. Dat lukte niet. Later kwam ze toch terug met het CTG-apparaat. De plakkers op mijn buik. Ik kon echter niet - door de pijn in mijn rug - langdurig stil liggen op mijn rug dus na vijf minuten afzien haalde ik de verpleegkundige er weer bij. Met de hartslag van de baby ging het goed en er was geen weeënactiviteit waargenomen dus ik moest maar weer proberen te slapen. Maar mevrouw ,ik heb pijn in mijn rug. Anyway, even later kwam de nachtzuster toch terug met de arts-assistent. Die ging mij zekerheidshalve toucheren en wat denk je... ik had al 8 (zegge: ACHT) cm ontsluiting. Ze kon het niet geloven en haalde de dienstdoende arts erbij en die constateerde hetzelfde, gewoon acht cm ontsluiting. Ik kon mijn man uit bed gaan bellen en ik werd naar de verloskamers gereden. Die pijn in mijn rug waren gewoon rugweeën (weet ik veel hoe dat voelt, was ook mijn eerste). Maar jeetje, dat ik al zover gevorderd was met de bevalling gaf een enorme boost. Mijn man was om 4:00 uur in het ziekenhuis en onze zoon is om half 7 geboren. Zo snel en simpel kan het dus gaan!

Als het helpt, hier mijn verhaal: Mijn eerste bevalling was direct een stuit bevalling. S' ochtends braken mn vliezen, ik moest ivm de stuitligging wel direct door naar het ziekenhuis. Ik had niet direct weeën, ondanks veel voorweeen te hebben gehad. De verloskundige vermelde al dat dat soms gebeurt, de druk is er af zegmaar. Maar het einde van de zwangerschap was dichtbij. Ik moest op zo'n grote kamer liggen met andere zwangeren en wachten op de weeen. Ik moest op een gegeven moment vaak naar de wc... Maar het lukte niet (poepen). Ik besefte me niet dat dit de eerste weeen waren zoveel vrouwen spreken altijd over hoe duidelijk ze wisten dat dit menes was... Ik niet :p Toen mijn moeder kwam kijken merkte ze het en zei ze direct tegen me dat ik weeen had. Nou de verloskundige laten weten maar die haalde een beetje haar schouders op. Dit was nog niet erg genoeg om te geloven dat de baby er aan kwam. Mijn moeder besloot toch te vertrekken en me lekker met rust te laten. De krampen werden steeds heftiger en om de paar minuten (maar voor mij nog heel dragelijk) toen de zuster op die afdeling maar laten komen die me vertelde "ik denk dat het nog niet onderweg is hoor, maar "echte" weeen merk je wel. Maar voor de zekerheid deed ze me toch zo'n buik band monitording om. De druk van dat ding was ineens een vreselijke opwekker van de weeen voor mn gevoel, niet eens dat hij er zo stevig om zat ofzo hoor. Ik zat er nu wel volop in en had nu echt wel zekerheid van die weeën. Ik werdt naar de verloskamer gebracht en er werdt me gevraagd of ik nog naar de wc moest... Ja eigenlijk wel, maar ik mocht alleen plassen. Ik mocht eventueel even douchen... Oke ik voelde me best vies van het constante vruchtwater verlies. maar een verloskundige zei dat ik eerst even moest laten kijken of ik ontsluiting had... "Stiekemerd! Je hebt al 8 cm! Liggen blijven!" Euh.. Oookey, je collega vertelde me dat het uit mijn reactie allemaal vast wel mee viel... Maar inmiddels was ik al bijna klaar voor de echte bevalling. In een mum zat ik in mn persweeen, ik moest een preventieve knip ivm de stuitligging. Dat werdt plaatselijk verdoofd dus voelde ik niks van. Mn man voelde 'm duidelijk wel want die schoot lijkbleek aan en dreigde even een sigaretje te moeten roken (met mijn reactie "als je het waagd hoef je deze kamer niet meer terug in te lopen" bleef hij toch maar wel) toen ik 10 cm had ging het heel snel. Zomaar had ik persweeen en ook zomaar stak er ineens een been uit me. Toen nog eentje, toen de rest van zijn lijfje... Toen piste hij nog even totaal over me heen (ging recht omhoog, ik schrok zo erg dat ik er van in paniek schoot en gilde) de verloskundige kalmeerde me weer en moedigde me aan om door te gaan. Een wee later was hij er ook. Pijn staat me weinig van bij... Ik heb schijnbaar een hoge pijngrens maar ik had het tijdens het bevallen helemaal niet door. Ik was bezig met bevallen, dat hele pijn gebeuren was ik te druk voor :p het ging zo razendsnel.

Mijn ervaring is dat t echt wel pijn doet maar als je je laat meevoeren in de pijn ipv er tegen verzetten je ontsluiting sneller gaat door de ontspanning. Bij mn 2e bevalling hielp gewoon de focus op t puffen waardoor ik er niet in meeging. Eerste keer beviel ik in 5u +15 min en 2e keer in 2,5u beide thuis zonder knip of scheur geen hechtingen voor volledige verhalen zie mn blogs

Beste tip is rustig blijven, ontspan je, verzet je niet. Adem met je buik. Als jij je druk maakt dan maakt je lichaam adrenaline aan, en dit remt het bevallingshormoon oxytocine. Zo zie je ook vaak een dip in de weeën als de VK verschijnt of als je naar het ziekenhuis rijdt. Neem een houding aan tijdens een wee die jij fijn vindt. Ik vond hangen op bank/tafel/aanrecht heel fijn en dan wiegen zeg maar. En tussendoor lekker lopen. Mijn eerste bevalling duurde 5 uur totaal, de tweede 3 uur. Beide goed te doen. Maar hou jezelf niet voor de gek. Als je bij wijze van spreken 20u bezig bent vraag dan om een ruggenprik, anders ben je na de bevalling ook kapot... Iedere bevalling is anders, en het enige wat telt is dat jíj er straks goed op terug kunt kijken!

Ik keek er vreselijk tegenop! Ik kreeg alleen maar horrorverhalen van mensen die dachten dat ze dood gingen of er ging vanalles mis. Dus ik besloot dat ik gewoon ruggeprik wilde, geen gezeur.ik moest zelfs daarvoor ineens naar een ander ziekenhuis vanwege nacht. Nou wat bleek: het viel zoo mee! Ik keerde helemaal in mezelf in een soort trance. Ik denk dat het twee uurtjes pijnlijk was. En drie persweeen in 5 minuten. Was voorbij voor ik er erg in had!

Zelf maakte ik me helemaal niet druk, loet het gewoon op me af komen en had inderdaad ook de instelling; zo veel brouwen zijn mij boor gegaan. Tijdens de bevalling viel het rauw op m'n dak want ik was helemaal niet voorbereid waardoor ik al snel in een soort van paniek raakte terwijl ik achteraf bekeken best mee viel.

ik zei tegen mij zelf ik leid niet de bevalling de bevalling leid mij . en dat probeer ik ook nu mij voor te houden en vind het ook spannend ook is het voor de 2de keer .

Ik ga je niet vertellen dat een bevalling geen pijn doet. Bevallen doet pijn, maar als het geen pijn zo doen zou het ook niet zo'n heftige, intense, emotionele en gewoonweg de meest bijzondere gebeurtenis in je leven zijn!. Je kan dit, reken maar dat je door oa hormonen een flinke lading endorfines krijgt tijdens de bevalling. Zorg dat je goed blijft ademhalen, dit zorg ervoor dat de adrenaline buiten de deur blijft. Ontspannen = endorfines = goed! Angst/spanning = adrenaline = niet goed! Ikzelf ben in januari voor het eerste bevallen van een flinke knul, zonder pijnbestrijding. Geloof me, als ik het kan, kan jij het ook!!

Neem het zoals het komt,verzet je niet tegen de pijn maar deal ermee. Als het je te gek word vraag je pijnstilling want wie hou je voor de gek? Ik ben er zonder verwachting ingestapt en dat was het beste wat ik kon doen.. per minuut bekeken en kijk er met een goed gevoel op terug. Als je voor jezelf verwachtingen hebt en jezelf van alles op legt kan het zo tegen vallen. Chill m en zorg dat je er uitgerust in stapt. Je kan het

Probeer je niet druk te maken, het gaat je echt lukken! Ik wilde absoluut geen ruggenprik en liever geen spoedkeizersnede (weinig keuze natuurlijk) Het werd een zware bevalling van 27 uur met uiteindelijk een ruggenprik. Was maar goed ook anders Was het uiteindelijk een keizersnede geworden. Dit is niet wat je wilt horen maar ondanks de zware bevalling ben ik heel ontspannen geweest en gebleven! Mijn dochter is nu 12 weken en geloof me, ik zou het zo nog een keer doen! Het geluk en het trotse gevoel daarna..........ONBESCHRIJFELIJK!!

He meid, komt allemaal goed, ik ben nu zwanger van de vierde, en nooit rare enge dingen meegemaakt. Ik sport veel, tijdens zwangerschappen minder tot niet. Proberen elke wee te denken (als ze wat zwaarder worden) zo weer stukje dichterbij dat hij/zij er is. Mijn ervaring is, hoe meer je hoopt en denkt dat je er zo wel bent, des te meer valt het tegen. Probeer zo lang mogelijk afleiding te zoeken, en vertrouw op je lichaam. Ik denk deze keer ook van; 9 maanden dragen vind ik zwaarder dan even 4 uur beetje pijn lijden.. Succes!

Tsja ik ben dan niet het voorbeeld wat je wil weten hihi. Maar mijn bevalling met ruggenprik was top! Wilde het eigenlijk ook niet maae ik vond het uiteindelijk zalig! Kan het iedereen aanraden. Waarom zou je zoveel pijn gaan leiden als het niet hoeft :p

Geen ervaring, geen positief verhaal, maar wel de wens dat je een mooie soepele bevalling hebt... Wat vliegt de tijd toch dat je daar al bijna bent!

Door alle hormonen kan je er een stuk beter tegen hoor! Ik heb het zonder pijnstilling gedaan en is te doen. Vooral goed door blijven ademen en in je eigen wereld gaan zitten. Heel veel succes alvast

Ik maakte me bij de eerste alleen maar druk om de pijn. Maar toen het zo ver was viel het mee. De eerste bevallen binnen 7 uur. Waarvan 45 minuten persen. De tweede bevallen binnen 6 uur. Waarvan twee keer persen. Bij mij heeft het geholpen onder de douche te zitten. En op me ademhaling letten. Laat het op je afkomen. Vooral nu niet druk maken. Het gaat je lukken!

Ik zou niet van tevoren nadenken over wat je wel en niet wilt qua pijnbestrijding. Je hebt het zo niet in de hand en in mijn geval liep het twee keer totaal anders dan ik dacht. Het is niet fijn, maar sluit me aan bij de reactie hieronder dat je daarna ontzettend trots op jezelf bent! Jullie gaan met z'n tweeën ( zoontje) dat avontuur aan! En dat zorgt voor een onverwoestbare band! Suc6!

Bevallen doet pijn, heb het zonder pijnstilling gedaan. Raakte in een soort van roes. Maar als ik echt dood zou gaan van de pijn had ik niet getwijfeld aan pijnstilling... bij de kaakchirurg krijg je al verdoving tegen de pijn, waarom zou het dan gek zijn om dat tijdens de bevalling niet te doen!!! En wat mij echt heeft geholpen is ontspannen tijdens een wee, niet er tegenop zien maar het ondergaan (hangend aan het aanrecht, het enige moment dat ik het aanrecht leuk heb gevonden in mn leven) en bedenken dat de pijn ook weer afzwakt. Na de bevalling heb ik gezegd het nooit meer te ondergaan. Toen zei een kennis van mij, wat is nou 10uur pijn voor zo'n hummeltje. (Toen ze dat zei dacht ik 'hou lekker je goed bedoelde advies voor je en laat me klagen') maar het is wel degelijk zo. Je kan het!!!

Ik heb de hele zwangerschap gedacht: kom maat op! Laat maar komen. Positief denken. Ik ben met 40+5 weken thuis bevallen binnen 6 uur vanaf de eerste wee. De rugweeën vergeet ik even ;) maar verder hoop ik dat het in oktober weer zo gaat. Je kunt het! Blijf rustig en Let op je ademhaling. Ik wens je alvast heel veel succes!

Oké het kriebelt niet. En wat je zegt er zijn Je al zoveel vrouwen voor geweest maar hey pijnbestrijding is er gewoon en het blijft een prestatie. Ik heb dan wel geen pijnbestrijding gehad maar wel een prima bevalling. Moet zeggen dat ik wel een hele snelle bevalling heb gehad. Ik vond de pijn goed te doen. En de wetenschap dat een wee ook even over gaat is fijn. Laat het over je heen komen en je hoeft je echt niet te bewijzen om het persee zonder pijnbestrijding te doen. Ik denk dat je na afloop toch wel trots op je zelf bent. (wat dan ook volkomen terecht is!)