25 maart 2012...de geboorte van A`many!

Maandag 26 maart heb ik mijn volgende controle bij de gynaecoloog ingepland (38.4 weken). Het wordt een spannende controle. Mijn vorig bezoek liep totaal anders dan verwacht. Vrolijk neem ik plaats op de stoel/bed. De gynaecoloog voelt aan mijn buik en vraagt: waar is de baby? Huh...ik snap het even niet en kijk hem heeeeeeel erg dom aan. En wijs dan naar mijn buik: de grootste toeter EVER en dan vraag je waar de baby is?

Haar hoofdje zit niet meer in je bekken. Hij blijft voelen...okay...hier is ze! Het is zelfs nog ongeloofwaardiger...haar hoofdje is zo’n 45 graden naar links verschoven. Ik schrik! Hoe kan dit nou? Vanaf week 28 ligt ze netjes met haar hoofdje naar beneden en dan verwacht je niet dat er op het eind verandering hierin komt.

Was toch niet compleet ingedaald en...de grote hoeveelheid vruchtwater kan mede de oorzaak zijn. Tja, ik word nogmaals met mijn neus op de feiten gedrukt...de natuur blijft de natuur! Hij legt ons uit dat mocht het nog steeds zo zijn op 26 maart, dat hij me direct laat opnemen om in te laten leiden. Hij heeft liever dat mijn vliezen breken terwijl ik opgenomen ben (liggend), ivm de mogelijkheid dat de navelstreng anders onder het hoofdje zou vallen (en de doorgang zou blokkeren) bij een niet volledig ingedaalde baby.

Zondag 25 maart, 4 uur in de ochtend voel ik plotseling een scheut van pijn. Auuuu! Pffff...wat was dat?! Ik blijf wakker liggen en voel een tijdje weer niets. Na een eeuwigheid...auuu! Het doet echt al ontzettend zeer, dit MOET een wee zijn. Maar zo was het niet begonnen bij A’ dean. Toen begon het eerst met op menstruatie lijkende krampen die steeds pijnlijker werden naarmate de ontsluiting vorderde. Nu voelt dit aan als de weeën net voordat ik mocht persen (met het verschil dat het geen storm van weeën is). Ik haal mijn mobiel d’rbij en begin te timen. De weeën duren ongeveer 20 a 30 seconden, maar er zit geen regelmaat in. Soms heb ik er weer eentje na 10 minuten, dan weer 5 minuten, dan weer 30 minuten. Of zijn dit voorweeën? Ik google op mijn mobiel naar hoe het voelt om een voorwee te hebben, want dat heb ik nog niet eerder ervaren. Word er niet wijzer van en om 6 uur maak ik Rohan wakker. Om 7 uur voel ik mijn laatste wee en dan blijft het een tijdje stil. Geen touw aan vast te knopen dus. Ik zou die ochtend om 9 uur naar de kapper gaan. Ik bel mijn kapster op en vertel dat ik denk, maar het niet zeker weet, dat het vandaag wel zou gaan gebeuren. Dan vraag ik of ze misschien bereid is om iets eerder haar salon te openen, zodat ik lekker vroeg klaar kan zijn. Ja, dat doet ze graag en om 8.30 uur zit ik al in haar stoel. Rond 9.30 uur, na een pauze van 2.5 uur, moet ik puffen onder de droger. Weer een heftige wee doorstaan.

De hele dag heb ik van die pittige weeën, maar nog steeds met superlange pauzes. Maar wat doet het pijn zeg! Ik doe het zo rustig mogelijk aan, wachtend op...een echt begin? De telefoon gaat de hele dag over en men is teleurgesteld als ik vertel dat ik me haast niet voor kan stellen dat vandaag THE DAY is. Rond 17 uur slaat de twijfel toe...wat als het toch doorzet of mijn vliezen breken en de kleine nog niet is ingedaald en datgene gebeurt waar de gynaecoloog me voor waarschuwde? Ik neem contact op met het ziekenhuis. De gynaecoloog in dienst hoort mijn verhaal aan en bevestigt dat het zeer onwaarschijnlijk is dat het vandaag nog zal gaan gebeuren...sterker nog, ze denkt niet eens dat het begonnen is (voorweeën dus). Maar, ze wilt toch graag dat ik even langskom om een echo te maken en om te kijken naar hoe de kleine ligt. Afhankelijk daarvan zal ze een beslissing nemen. Ik hoef me niet te haasten, na 18 uur lijkt haar een prima tijdstip. U hoeft zich niet officieël aan te gaan melden, want u wordt nog niet opgenomen. Moet ik mijn spulletjes alvast meenemen? Nee, hoeft ook nog niet.

Mijn moeder brengt me naar het ziekenhuis. Ik heb mijn mooiste outfit aan en mijn haren zien d’r prachtig uit! Ik verzeker Rohan dat ze alleen maar een kijkje gaan nemen en dat hij nog niet mee hoeft. Zo blijft A’dean zo lang mogelijk thuis en kan op tijd naar bed. Om 18.30 uur lig ik aan de monitor.  Ja, er is inderdaad weeën activiteit, maar geen regelmaat. Pas na 20 minuten zien ze een tweede wee. Alles is goed in orde met de hartslag van de kleine. De verpleegkundige kan me niet vertellen of ik moet blijven, al denk ze haast van niet. Voordat ik vertrek, wilt de gynaecoloog nog de echo doen en me toucheren. Ze loopt net de kamer binnen en maakt kennis...dan wordt ze met spoed weggehaald naar een ander patiënt. Om 19.30 uur heb ik een super heftige wee en moet zelfs overgeven. De pijn wordt erger en plotseling komen de weeën sneller achter elkaar. Ik baad in het zweet en mijn haren plakken aan mijn gezicht. Rond 20 uur komt de gynaecoloog weer terug. Op de echo is te zien dat de kleine weer met haar hoofdje naar beneden ligt, maar nog niet volledig ingedaald. Ik word eindelijk getoucheerd. Ik zie haar ogen verschrikt wijder worden: u heeft al 8 cm ontsluiting mevrouw! Watteeee?? Mama, bel Rohan op, hij moet NU komen! Ik raak in paniek omdat het allemaal plotseling zo snel gaat. Ik zou vandaag toch nog niet bevallen? Ik had toch nog geen regelmatige weeën? Rohan is nog niet eens hier!! Arme Rohan vliegt zowat door het huis om alles in de auto te laden en A’dean nog bij mijn zus af te zetten.

Een tweede gynaecoloog wordt d’rbij gehaald. Ze willen mijn vliezen breken, maar dat moet met z’n tweeën gebeuren. Eentje houdt de kleine dan vast en stuurt/helpt haar hoofdje richting mijn bekken, terwijl de ander de vliezen breekt. Het is gelukt! Puffend zie ik dit allemaal door een waas van tranen gebeuren. Ik kan niet meer, raak langzamerhand echt in totale paniek. Wat een hel!Ik ga dood...

9 cm ontsluiting mevrouw! Waar is ROHAN!!!?? De kleine is nog niet ingedaald en ze besluiten de natuur een handje te helpen (achteraf gezien blijkt dat de kleine in het vruchtwater gepoept heeft, vandaar de beslissing). Ik word op een infuus aangesloten, omdat ik NOG heftiger weeën nodig heb om de kleine volledig te laten indalen. Ik kan me niet veel meer herinneren van wat er toen gebeurde, ik was vooral aan het huilen en zei telkens weer tegen mijn moeder dat ik het niet meer zal redden.  Om 21 uur komt Rohan eindelijk binnenlopen. Een last valt van mijn schouders, maar ik kan mezelf toch niet meer vinden, de pijn is gewoon onmenselijk en onuithoudbaar. Niet te vergelijken met mijn 1e bevalling! Het infuus gaat telkens een stand omhoog en ik blijf maar overgeven. Volledige ontsluiting...maar de kleine is toch nog niet compleet ingedaald. Mijn lichaam neemt het volledig over en ik begin te trillen van de pijn. Om 22.30 uur is het zover en mag ik persen. Ik ben zo kapot dat mijn moeder en Rohan me helpen om mijn benen omhoog te houden. De persdrang die ik nu voel is ook anders...een oergevoel overspoelt me en ik pers en pers en pers. Mijn moeder gilt enthousiast: ik zie haar haren, daar is ze! Daar is ze! Om 22.53 uur wordt A’many huilend op mijn buik gelegd. Ik kan haar niet eens goed vast houden door de vermoeidheid. Aan het einde van mijn latijn lig ik luid te janken, terwijl Rohan haar op mijn buik voor me vasthoudt. Vol ongeloof streel ik haar volmaakte gezicht. Ik had nooit gedacht dat het me alsnog zou lukken. Het moment lijkt net een droom, zo onwerkelijk, zo intens. Ik heb het echt voor elkaar gekregen. Ik ben nu mama van twee! Mijn meisje is geboren...

Ik ben flink gescheurd en moet gehecht worden (verlies heel veel bloed hierdoor). De scheurtjes zitten zowel in- als uitwendig en het voelt zo ongemakkelijk aan als ze bezig zijn (met zijn tweeën, dus 4 handen die aan je trekken). Maar goed, onze kleine meid doet het prima, en dat is het belangrijkste! Wel moeten we (A’many) minimaal 24 uur ter observatie blijven daar het vruchtwater meconium bevatte.

Daarna word ik verschoond. Versteld kijk ik naar mijn bebloede outfit en de ravage in de verloskamer...net een oorlogsveld!. Nog geen 5 uurtjes geleden vertrok ik glimlachend van huis en nu word ik met verwarde haren in een rolstoel naar mijn kamer gereden. Wat kan er veel gebeuren in zo’n korte tijd!