Alle kleine beetjes helpen!

Er is een melkinvasie bij ons thuis. Onze goed gevulde diepvries is het bewijs daarvan. Het is heel snel gegaan en ik snap het ook nog niet zo goed, maar het gaat super met mijn fabriek. A’many is een tevreden klant. Afgelopen week gaf de weegschaal bij het CB aan dat ze al bijna 2 kilo’s  is gegroeid in 8 weken tijd.

Een heerlijk voorraadje gekolfde melk dus ‘voor het geval dat…’ Want tja, je weet het maar nooit. En toch sta ik er iedere keer bij stil als ik de diepvries open. Dan schiet het me ineens binnen…gevolgd door twijfel …ben ik te ambitieus? Nee, gewoon doen!

Meteen pleeg ik de nodige telefoontjes. Ik word doorverbonden met de kinderarts die aan het hoofd staat van het Moedermelk Bank en meld me aan als DONOR. Ze is enthousiast! Ik mag dezelfde middag nog  een bezoekje brengen aan de kinderafdeling/neonatologie in onze lokale ziekenhuis. De receptioniste begeleidt me naar een aangrenzende kamer waar de kinderarts al op me wacht. Alle details worden besproken, ik vul de nodige formulieren in, krijg een aantal speciale melkflesjes mee en prik bloed voor verder onderzoek. Als donor heb je alle vrijheid van de wereld, niets wordt geforceerd. Je mag hoeveel je wilt en wanneer je wilt je gekolfde melkflesjes inleveren. Momenteel hebben ze ‘maar’ twee donors.

Ik krijg een speciale telefoonnummer mee. Als ik zover ben, neem ik contact op met de dienstdoende bode om af te spreken op welk tijdstip hij de flesjes thuis komt ophalen. Maar ik ben vrij om ze persoonlijk in te leveren.

Drie kwartier later sta ik met een brede glimlach weer op de gang.  Ik heb er een ontzettend goed gevoel over.  Ben echt zo blij!

Op dat moment  komt de verpleging net langs met twee (volgens mij kersverse) mama’s (eentje in een ziekenhuis bed en eentje in een rolstoel).  Ze komen gespannen over. Bezorgdheid, verdriet en angst zijn duidelijk te lezen op hun gezichten. Hoeveel maanden, misschien wel jaren zijn ze niet bezig geweest om zwanger te raken? Hoe groot was de gat die ze in de lucht sprongen, toen ze positief testten? Hoe verliefd waren ze wel niet na hun eerste echo en de eerste schopjes?  Hoeveel plezier hebben ze gehad met alle voorbereidingen? De babykamer inrichten, kleertjes kopen, alles wassen, geboortekaartje uitzoeken/ontwerpen etc. etc. Zagen ze op tegen de bevalling, wetende dat ze alles zouden moeten geven voor het mooiste moment in hun leven? Vol trots zouden ze dan eindelijk over de drempel thuis stappen met hun grootste cadeau in hun armen. En dan…met een ruk worden ze van hun wolk getrokken. Hun kindje is ziek en mag voorlopig nog niet naar huis.

Ik kijk ze na als ze de gang inslaan richting Neonatologie. Dan besef ik dat ik boven alles, ook hoop in hun ogen zie. Hun kindjes zijn vechters! Opgeven is geen optie!

Het is voor mij een eer om mijn ieniemienie steentje aan hun genezingsproces bij te mogen dragen. Een grote verantwoordelijkheid drukt op mijn schouders. Want…alle kleine beetjes helpen toch?