Zwanger?!

1.40 uur in de ochtend...ik droom! Dit kan niet waar zijn. Een positieve test in mijn trillende handen...ik ben zwanger?!

‘ Rohan, ik denk dat ik zwanger ben.’  ‘ Ja, dat denk ik ook. ‘  ‘Maar jouw denken is meer een conclusie n.a.v. ons gesprek gisteren...mijn denken is twee streepjes!!’

Geheel onverwacht, begin ik hartverscheurend te huilen. Rohan schrikt zich een hoedje en zit meteen naast me om me te troosten. Mijn hoofd lijkt uit elkaar te barsten. Zoveel gedachten en vragen spoken door me heen...Eindelijk krijgen wat je al van kind af aan van droomde. Ik ben in de wolken, maar vind het ook doodeng. Voel me onzeker. Word ik wel een goede Mama?  

En dan...hoe moet het nou met mijn reis en competities? Ik heb me een paar weken geleden laten overhalen om eerst mee te doen aan de lokale voorselectie en daarna Curaçao te vertegenwoordigen tijdens de Public Speaking en Debating Championship van de Nederlandse Antillen en heb tegen mijn eigen verwachting in, gewonnen!! Wat begon als een ‘grap’  is in een mum van tijd bloedserieus geworden. Ik sta op het punt om te vertrekken naar Argentinië. Samen met Rohan en nog 50 andere supporters uit Curaçao die daarnaast ook gaan deelnemen aan een conferentie in Buenos Aires. Mocht ik de volgende ronde winnen van o.a. de VS, Canada, Midden en Zuid Amerika, dan mag ik in november naar Japan, voor de wereldfinale! Maar als ik het goed heb, dan zou ik in november/december bevallen. Tja, als ik het goed heb inderdaad, want voor zover ik weet, hebben we niet eens actief gewerkt aan het zwanger worden de afgelopen weken.  Was er helemaal niet mee bezig, had het zo ontzettend druk met de competitie,  de voorbereidingen voor mijn reis, presentaties, radio interviews, fundraisings etc. etc.. We hadden zelfs de week ervoor besloten dat we, gezien het drukke jaar, pas na november weer aan de slag zouden gaan. En...we zijn immers al 9 maanden aan het ‘proberen’, zo te zien duurt het bij ons gewoon wat langer. Hoewel we beiden onderzocht zijn en alles in prima staat verkeert, vrees ik stiekem toch dat er iets ‘mis’ is, maar durf het niet hardop te zeggen.

Het lijkt zo onwerkelijk...na vele teleurstellingen en nu we het juist uitgesteld hebben, ben ik...? Of is er iets mis met de zwangerschapstest? Dat gebeurt weleens, toch? Maar waarom ben ik dan al 1 week overtijd? Al een aantal dagen heb ik menstruatiekrampen en gevoelige borsten, maar mijn menstruatie zet niet door. Gistermiddag pakte ik mijn kalender d’rbij...huh?  Overtijd? Ik? Nooit eerder gebeurd! Rohan begint te grijnzen...'Nee, dat is het zeker niet' en ik herinneer hem eraan dat we niet rond mijn ovulatie geklust hebben (het tijdstip dat ik dacht dat het mijn ovulatie was). Er is vast een reden dat ik niet ongesteld ben geworden, moet maandag maar naar de dokter. Hoe raar het ook klinkt, daar ik er heilig van overtuigd ben dat er een logische verklaring is voor het niet ongesteld worden, denk ik er de hele dag niet meer aan...tot ik wakker wordt om 1.30 uur van de buikkrampen. Ga naar de badkamer...nee, nog niets te zien. Zou het toch? Nee, kan niet! Ik had toch nog testjes in huis? 10 minuten later staar ik nog steeds verdwaasd naar mezelf in de spiegel. Op zondag 28 maart 2010 staat mijn wereld op zijn kop.

Ik blijf wakker liggen peinzen...om 2.15 uur bel ik mijn zusje op (ze heeft nachtdienst). Ze juicht keihard door de telefoon. 'Eindelijk word ik tante!' Ik ben zo ontroerd door haar reactie en voel me innig verbonden met haar.

Moet ik nu al aangeven dat ik niet meer naar Japan kan of wachten tot blijkt dat ik de winnares ben? Curaçao rekent op mij, hoe geef je zoiets aan? Het is allemaal zo pril, wil het nog voor mezelf houden. Het weegt zo zwaar op mijn schouders. Nog meer traantjes, het wordt me even teveel. Rohan blijft me geruststellen. Het komt allemaal goed...heb vertrouwen.

3.30 uur: nogmaals testen. In no time: twee streepjes!

6.30 uur: de zon komt op. Ik lijk wel een zombie met mijn rode opgezwollen ogen.

Maandag vroeg naar de dokter. Bloed prikken...’s middags om 5 uur nogmaals langskomen.  Rohan gaat ook mee. De uitslag is nog niet binnen. Ik zit met knikkende knieën in de wachtkamer. Dan mogen we eindelijk naar binnen. Gefeliciteerd Farienne en Roo...! Dikke tranen van geluk biggelen over mijn wangen. IK WORD MAMA! En dan ga ik echt janken. De dokter begrijpt niet zo goed wat er aan de hand is, daar we al maanden geleden hadden aangegeven dat we graag zwanger willen raken. Dan leg ik het allemaal uit. De donkere wolk in mijn strakblauwe hemel met stralende zon. Mijn gevoel is zo dubbel. Zijn wijze woorden:  wat moet gebeuren, zal gebeuren. Niet omdat jij het NU wilt, gebeurt het ook NU. Wanneer de tijd er rijp voor is en je het minst verwacht...Leef in het hier en nu en geniet met volle teugen van het wonder in je buik. Voel je niet schuldig. Winnen kan je altijd nog in de toekomst. Ze zullen je zeker begrijpen...Een nieuw leven, Mama worden is een zegen, dat je misschien eens in je leven mee mag maken!

Ik denk de hele rit naar huis over zijn woorden na en nu, precies 1 jaar later, na een supermooie zwangerschap, pittige bevalling en een prachtig kindje waar we zielsveel van houden, zijn we aan het popelen tot we gaan klussen om nogmaals zwanger te raken!

Voor mijn zwangerschap

11 weken

15 weken (zijkant)

15 weken (voorkant)

22 weken

25 weken: toet van boven

33 weken

37 weken: mijn vliezen breken om 3 uur in de ochtend...op weg naar het ziekenhuis!