Ik voel mij vandaag zo zielig

Een beetje een klaagblogje,want ik voel mij vandaag wel echt zielig. Ligt waarschijnlijk aan het leuk regenweer en de heerlijke koude wind... ;)

Ik ben ook zo ziek. Heb een dubbele oorontsteking, ik slaap slecht van de pijn, ben moe van de medicatie en kan weinig verdragen. Ik probeer wel lief te zijn voor de kindjes (uiteraard), maar het liefst wil ik in mijn bedje kruipen.

Ik voel me niet alleen zielig omdat ik ziek ben, ik voel me ook zielig alleen. Ik ben "actief" op facebook. Heb een 56-tal vriendjes...wat héél bescheiden is, want sommigen kennen de helft van de aardbol ;-)

zet ik op mijn prikbord dat ik mijn vriendenlijst zal opschonen. Reageert er toch niemand dat hij in mijn vriendenlijstje wil blijven. Ik heb mensen verwijderd waarvan ik nooit iets hoor, die nooit reageren, waarvan het 'contact' toch echt wel van 1 kant komt. 35 vrienden heb ik nog. Zielig he? En dan zijn de meeste nog familie die ik niet durf verwijderen omdat...tja...het is familie hé?! Ik heb soms echt het gevoel dat als ik zou verdwijnen, mij niemand zou missen. Men zou waarschijnlijk achter een maand of zo zeggen: hé, is er hier iets veranderd of zo? pfff, en door mijn job kom ik ook niet echt veel in contact met mensen, ja met de mama's van de opvangkindjes, maar dat is allemaal zo oppervlakkig, vriendinnen kun je dat niet noemen. Gelukkig heb ik BB nog, een beetje een uitlaadklep. Ook loopt er nooit eens iets in mijn leven probleemloos. Onze verbouwingen gaan zoooooo langzaam, dan wil mijn man alles alleen doen, zodat we echt nooit iets samen doen, als koppel niet en als gezin niet. Héél lastig, als je geen vriendinnen hebt want ik kan nooit eens zomaar ergens bij een vriendinnetje op bezoek. De zaterdag is verplicht boodschappendag omdat ik tijdens de week mijn huis niet uit kan. En zondag: verbouwingswerken en ik moet dan dweilen en zo omdat mijn 'opvang' netjes moet zijn als maandagochtend de kindjes terug komen. Die routine, die sleur, dat 'opgesloten' gevoel in mijn huis...pffff ik zit er effen door. Ik overweeg serieus om te stppen met onthaalmoeder zijn en werk te zoeken. maar hier (west-vlaanderen) is werk vinden als kinderverzorgster heel moeilijk. En zowiezo, ik blijf onthaalmoeder tot mijn meisje naar school mag, ik mag er niet aan denken haar aan iemand anders toe te vertrouwen. Maar ik hoop dat er vlug eens iets leuks gebeurd en iets spannends, zodat ik terug een beetje de vrolijkheid zelve kan zijn.  

Hopelijk voel ik mij morgen weer een stukje beter en hopelijk hebben mijn kindjes een lach op hun mond als ik hun straks uit hun bedje haal, dat zou mijn dag toch een stukje mooier maken!