Alles gaat goed
ja, alles gaat goed hier. Mijn man en ik maken al veel minder ruzie en kunnen het al beter met elkaar vinden. Hij is allesbehalve een 'nieuwe man' maar hij doet zijn best. Zoals zondagavond heeft hij Jethro zijn badje gegeven. Leuk om die twee bezig te zien. De manier waarop is wel helemaal anders dan zoals ik het doe maar ik probeer niet teveel negatieve commentaar te geven omdat hij het anders helemaal niet meer zal willen doen. Mannen hé...
Maar alles verloopt hier als een rustig kabbelend beekje en met de tweede zwangerschap gaat het super. Niet misselijk of zo...ook niet geweest. Net zoals bij Jethro. Ik denk en pieker mij wel suf over hoe het moet zo met twee kleine kinderen. Want Jethro is wel een mannetje die heel veel aandacht nodig geeft en eist. Hij is ook zeer wisselvallig en zijn stemmingen. Sommige dagen dan hoor ik hem niet: zit hij mooi te spelen en zo. Maar andere dagen dan kan hij wenen en jammeren van 's morgens tot 's avonds. Ook dagen dat hij veel slaapt en zelfs dagen dat hij niet slaapt en dan is hij werkelijk niet te genieten. Maar toch, raar maar waar, geniet ik enorm van mijn mannetje. Hij is mijn alles, mijn leven. Doordat ik dagmoeder ben moet ik hem nooit uit handen geven en daar ben ik blij om. Wij voelen elkaar heel goed aan. Het is zo uniek wat je voelt als moeder. Ik kan mijn liefde voor mijn zoontje onmogelijk verwoorden want alle woorden die ik zou zeggen klinken zo waardeloos wat ik voor hem voel. Echt. Ook daarmee dat ik me suf pieker over hoe ik mijn aandacht en liefde moet verdelen onder twee kindjes. Of ik Jethro dan niet te kort ga doen. Hij is erg aanhankelijk. Maar hij voelt het wel dat ik hem moeilijk kan lossen.
2weken geleden had ik een echte rotnacht. Ik kon maar niet slapen. Jethro wenen wenen wenen en wenen. Ik deed echt geen oog toe. Ik moest er zelfs van wenen. Ik was enorm gefrustreerd. Ook ik ben moe van de zwangerschap en moet ook nog eens om 6uur op omdat ik vroeg start als dagmoeder. Dus lekker slapen als hij slaapt zit er nu niet meer in. Toen zei mijn moeder: Meid leg hem toch in zijn eigen kamertje (Hij sliep nml nog naast mij, wel in zijn eigen bedje natuurlijk). Met een klein hartje heb ik geluisterd naar mijn moeder. Normaal doe ik dat dan niet. Doe ik lekker averrechts. Maar in mijn hart wist ik dat mijn moeder gelijk had.Dus ik heb een stap moeten nemen naar een richting die 'loslaten' heet. De eerste nacht deed ik geen oog dicht maar mijn ventje had nog nooit zo goed geslapen en dat doet hij nog steeds. Dus ik ben blij met die stap.
Dus uiteindelijk komt alles goed. En met het tweede kindje...? Ik zal mijn 'draai' als moeder wel vinden hoop ik. Maar altijd zeggen, alles komt goed. Hakuna matata
reacties (0)