Huilbui om mijn fabriekje

Weer een half jaar verder en nog steeds niet zwanger. Vanmorgen had ik weer paars/bruine afscheiding en ik weet dat de menstruatie weer op gang gaat komen. Vanaf het moment dat ik het zag in het toilet suisde mijn bloed naar mijn hoofd en kwam er een behoorlijke druk op mijn ogen te staan. Ik hield dit niet meer binnen en ik liet het gebeuren. Hard snikkend, met tranen doorlopen, zat ik daar, in dat kleine hokje waar de muren zowel letterlijk als figuurlijk op me afkomen.
Dat propje paars/bruin dat daar in de pot ligt is de aanleiding van een teleurstelling op een teleurstelling. Wat een flut lichaam heb ik, waarom werkt mijn fabriekje zo oneffecient? Ik baal en ik snik als een klein kind.
Ik vind mezelf niet zielig en ik probeer mezelf tot bedaren te krijgen. Even afvegen, opstaan, doorspoelen, handen wassen en de deur sluiten. Ik heb weinig te klagen en heb een prachtig meisje rondlopen. Het is geen probleem als meiden om me heen vertellen dat ze zwanger zijn, want ik gun het iedereen en ik word altijd net zo gelukkig van het nieuws, als zij.
Terwijl ik in de gang sta, bedenk ik waarom ik dan zoveel moeite begin te krijgen om mijn teleurstellingen in te houden. Doelloos sta ik maar een beetje te staan en dan besluit ik boodschappen te doen. De auto rijd ik op de automatische piloot. Dan vraag ik me af of het de hoop is die me opbreekt. Ik hoop iedere cyclus weer op nieuwe kansen; met temperaturen, met ovulatietesten, met veranderde eetpatronen, maar telkens wanneer de nod aanbreekt, word ik zenuwachtig, want wie weet lukt het dit keer toch wel... Hoe hoopvoller, hoe teleurstellender, hoe meer teleurstellingen in een jaar, des te groter. Het versterkt zich alleen maar en het erge is, dat ik het in mijn eentje moet dragen. Iedereen kan me nog dertig verhalen vertellen om me weer met een positieve blik de toekomst in te laten kijken, maar zodra ik weer bij dit moment komt, ben ik toch echt degene die de tampon er weer in moet stoppen.

Ik keer weer bij de supermarkt, want ik heb geen flauw idee wat ik moet kopen. Geen E-nummers, wel of geen walnoten, extra veel fruit, vitaminesupplementen... ik weet het gewoon niet meer. Domweg bel ik het ziekenhuis, maar het is natuurlijk zaterdag en de poli is dicht. Vanaf maandag kan ik bellen en dan gaan we een afspraak maken en zullen we horen wat we nu verder gaan doen. Trillend rijd ik naar huis en ik merk dat ik bang ben. De toekomst wordt me te spannend door de verandering van deze paars/bruine troep die twee cyclussen geleden begon, in combinatie met die vreemde buikpijn die ik al vijf jaar lang heb en de vele mogelijke scenario's van wat de oorzaak zou kunnen zijn, van het uitblijven van een zwangerschap. Wil ik eigenlijk wel weten waar mijn fabriekje vastloopt? En ga ik daar eigenlijk ooit achterkomen?

Nu wil ik het niet, maar maandag heb ik weer dertig positieve verhalen gehoord en zet ik toch weer een nieuwe stap. Wie weet krijg ik dan opnieuw weer dat zware dat ik iedere maand met me mee moet dragen: hoop.