Wij

Even ons aan jullie voorstellen.

Wij zijn al 10 jaar samen en nooit zwanger geworden.

Vorig jaar toch niet ongesteld geworden nou niet gelijk gedacht van oo we zijn zwanger. Zal wel niets zijn.

Na dagen overtijd te zijn toch maar een test wezen halen.

En ja hoor na enkele minuten was daar het antwoord we zijn zwanger van ons eerste kindje.

Helemaal blij en tegelijkertijd in de war.

Mijn vriend was op vakantie en zou daar nog een paar dagen blijven. Ik was helemaal verward en wist niet wat ik moest doen Nou toch maar wezen bellen naar hem met grote nieuws "we zijn zwanger". Het was even stil aan de overkant, maar daarna kwam er toch iets uit ze mond. Wees maar niet bang we gaan dit samen doen en het is gods geschenk. Ik was helemaal blij en overrompeld.

Na paar dagen kwam hij terug van vakantie en in tussen tijd had ik al afspraak gemaakt bij de vk. Nou samen gaan kijken we waren 7 weken zwanger (geschat).

Echo gezien maar was nog niet veel te zien we mochten na 4 weken terug komen en toen bleken we 12 weken en 4 dagen te zijn en ze kon ook zien dat het een jongen zou worden Manlief helemaal blij natuurlijk en ik ook.

Daarna gingen weken later voor de prenataal onderzoek in het ziekenhuis en daar bleek ook alles goed te zijn met onze kleine spruit. Hij was gezond en alles groeide volgens de natuur.

Wij weer helemaal tevreden naar huis.

Paar weken later kreeg ik zware kramp kon geen eens rechtop lopen. Vk gebeld advies was douchen en 2 uur  rusten. Zo gezegd zo gedaan. Maar het mocht niet baten. Vervolgens weer vk gebeld. Vk thuis op bezoek geweest en vond toch dat we naar het ziekenhuis moesten gaan voor verdere onderzoek. Wij de weg erheen helemaal in paniek. Dit kon toch geen vroeggeboorte zijn. Doods eng waren we die komende uren. Er gingen allemaal rare dingen door ons hoofd. Aangekomen @ ziekenhuis urine ingeleverd aan de ctg gezet. En wachten, wachten, wachten het duurde wel een eeuwigheid. Kwam eindelijk de gyn binnen ja we gaan naar de andere kamer voor inwendige onderzoek. Uitslag moest nog binnenkomen van de urine. Nou op de stoel broek uit kreeg ik een inwendige onderzoek ondertussen uitslag binnen alles was prima. Uit het inwendige onderzoek kwam ook niks uit. Nog wat onderzoeken gedaan toen had de gyn geconstateerd dat ik bekkeninstabiliteit heb en dat ik vanaf nu rustig aan moest doen. Wij helemaal opgelucht nadat ze ons uit had gelegd wat bekkenpijn was. We konden na 3 uurtjes weer lekker naar huis. En manlief had goed voor me gezorgd.

Nou zijn we alweer 38+1 weken verder en gelukkig gaat het goed. Natuurlijk heb ik allemaal kwaaltjes zoals niet kunnen slapen, rugpijn, buik in de weg, vocht in me voeten, bekkenpijn, jankbuien, 5x opstaan snachts om te plassen enz, maar daar heb ik het voor over, want klinkt cliché maar we krijgen er een mooi kindje voor terug en dat is de pijn allemaal waard.

Nog 13 dagen te gaan. Ben wel heel zenuwachtig maar tegelijkertijd ook heel blij dat 't bijna voor bij is.

Fijne avond mama's