Turkije report
Het laatste deel uit mijn Turkije serie; een verslagje over de vakantie in theorie!
Na een voorspoedig inchecken op Schiphol, mede dankzij schoonvader en zwager die Sami amuseerden, vertrokken we redelijk op tijd richting Turkije, Izmir, Adnan Menderes. We kwamen daar om 00.30 Turkish time aan en onze taxi stond al gereed met maxi-cosi aan boord. De vliegreis verliep zoals ik had verwacht; Sami was lekker druk bezig, had energie voor tien (ondanks weinig slaap), huilde zo nu en dan eens hard omdat hij het gangpad niet op mocht en ging de laatste vijf minuten (tijdens de daling) dan toch maar even slapen. Ik had vooraf al stoel 1A en 1B gereserveerd, dus we hadden lekker veel beenruimte. Dit is zeker een aanrader voor moeders met kinderen! Het taxi-ritje heeft hij ook niet meegemaakt, aangezien hij niet meer wakker te krijgen was. Om 3.00 uur aangekomen in het hotel, ging het inchecken met veel trammelant. Het is werkelijk niet te geloven, maar er zijn dus echt mensen die om 3.00 uur 's nachts (vrijdag op zaterdag) aankomen mét kinderen en te beroerd zijn om te betalen voor de vrijdag (ze komen immers pas in de nacht aan; waarom betalen voor een halve dag?!) en daar liever op de banken slapen totdat ze om 15 uur 's middags mogen inchecken. Maar goed, om 3.30 uur aangekomen op de kamer viel deze ook behoorlijk tegen, aangezien ik gerekend had op een kamer met twee afzonderlijke kamers (één voor Sami alleen erbij dus) en deze was nergens te vinden. Met angstvallige hoop trok ik nog een kastdeur open in de hoop dat daar een kamer achter zat, maar niet dus. Het zweet brak me letterlijk en figuurlijk uit, aangezien de airco ook niet werkte. Om 4.00 uur lag ik daar dan eindelijk en door alle drukte van de dag kon ik de rust helaas niet vinden. Maar hierover maakte ik me niet druk, aangezien er twee weken rust voor de deur gepland lagen.
De volgende dag startte om 9.00 uur en toen we richting de restaurants liepen voor het ontbijt, vergat ik even alle narigheid van de afgelopen nachts. De schoonheid van de omgeving, de grasvelden, de zee, de stranden en tuinen brachten me de nodige vrolijkheid waarmee ik de dag goed kon beginnen. Het ontbijt was goed; veel soorten broodjes, koude buffetten, warme buffetten, alles wat je kan bedenken. Ditzelfde gold ook voor de lunch, brunch, dinners en toetjes. Vooraf had ik al rekening gehouden met extra kilootjes, maar dit viel bij thuiskomst gelukkig mee. Ik ben zelfs een kilo afgevallen :) Lang leve de hitte en het vele water drinken.
Voordat wij aankwamen, was het in Didim rond de 20 graden. Vanaf het moment dat wij er waren, was het echter ruim 30 graden. Het was desondanks wel aangenaam, omdat het hotel aan zee ligt en dit een lekkere bries geeft. Vooral 's avonds was dit windje heerlijk! Sami had zo nu en dan wel last van de hitte en hij had dan ook regelmatig zijn haren nat van het zweet. Gelukkig ging papa elke dag met hem zwemmen. Het zwemmen vond hij echt geweldig!! Hij vond het ook erg ontspannend, aangezien hij één keer in slaap viel op zijn zwemband :) Erg lief!
We hebben twee keer een auto gehuurd om lekker in Izmir te gaan winkelen. We hebben leuke souvenirs gekocht en natuurlijk leuke dingetjes voor onszelf. Vol trots kocht papa voor Sami kleding met de Turkse vlag en pakjes van zijn favoriete voetbalclub Besiktas.
Bij de start van de tweede week kreeg Sami last van rode vlekjes op zijn buik. In eerste instantie dacht ik aan warmtebultjes gezien de temperaturen. De volgende dag breidde het zich echter uit naar zijn gezicht en later ook naar zijn armen en benen. We wantrouwden het toch een beetje en zijn naar de huisarts van het hotel gegaan. Zij constateerde direct een allergie en stuurde ons naar het ziekenhuis voor verdere behandeling. Het was 's avonds 20 uur, maar omdat zij het misschien gevaarlijk achtte, vond ze het verstandig dat we direct gingen. Na een ritje van een half uur in een zeer wiebelig taxi-busje, constateerde de arts in het ziekenhuis inderdaad een allergie en zond ons met die woorden weer naar 'huis'. Ik voelde me een beetje onnozel daar, maar goed, niets is voor niets als het gaat om een kind. De terugrit was vervelend, want Sami was erg moe, huilerig en het was snikheet in de taxi. Gelukkig waren er drie jongelui van onze leeftijd die Sami erg leuk vonden en met wie mijn man nog leuke en grappige gesprekken heeft gevoerd.
Onze vakantie verliep verder rustig. We hebben veel ontspannen, lekker gegeten en veel genoten van Sami. Gelukkig sliep Sami erg goed en bleef hij tijdens het eten vaak rustig zitten. Het hele hotel, inclusief personeel, adoreerde hem. In de immers propvolle lift, de cafés, het zwembad, de restaurant, overal trok hij de aandacht met zijn blonde krullen en blauwe ogen. Standaard keek iedereen eerst naar Sami, dan naar mijn man en uiteindelijk naar mij, om te kijken hoe hij als Turk toch aan blauwe ogen komt :) Mijn man heeft tig keren moeten vertellen dat ik Nederlands ben en geen Turks kan (tja, als je gebrekkig niet meetelt). Velen prezen mij als bekeerde moslima mét hoofddoek, waar ik me vaak ongemakkelijk bij voelde. Als in een volle lift iedereen meeluistert en je aankijkt én je verstaat de helft niet van het gesprek, dan kan ik alleen maar vriendelijk terug lachen en hopen dat de lift snel op zijn bestemming is.
De terugreis verliep voorspoedig. Een luxe busje bracht ons van het hotel naar het vliegveld. Sami sliep de hele reis (ongeveer 1,5 uur) lekker op mijn schoot. We waren als derde aan de beurt bij het inchecken en het vliegtuig vertrok bijna op tijd. Sami was weer lekker actief, maar heeft ook nog weer zeker een uur op mijn schoot geslapen. Hij had veel last van diarree tijdens de vakantie en zo ook in het vliegtuig. Twee keer achter elkaar moest ik in dat kleine wc-tje Sami verschonen, terwijl hij hard huilde, omdat hij bang was. Zonder broek ging hij weer terug, omdat alles eronder zat. Ach ja, lekker frisje voor hem haha! Natuurlijk had ik een extra broek mee, maar die ging pas bij het dalen aan. Nadat we de man naast ons onze excuses hadden gemaakt, prees hij ons voor ons goede ouderschap! Hij vond dat we het heel goed hadden gedaan en wist uit ervaring hoe het is om te vliegen met kinderen; 'ik ben nu nog moe van mijn kinderen' aldus de man haha.
De buggy die we hadden gekocht voor de vakantie, is inmiddels rijp voor de sloop ;) goh, wat is het een genot om weer achter mijn quinny te lopen, na zo'n gammele buggy. De krakkemikkige straten van Turkije hebben een grote impact op mijn 65 euro buggy'tje gehad haha! Mijn schoonouders hebben hem geadopteerd en wellicht halen we hem weer uit de schuur als Sami een jaar of twee is. Dan krijgt hij eerst wel een opknapbeurt!
En stiekem, stiekem, stiekem, heb ik een tweede kinderwens gekregen in Turkije. Ik, die altijd riep dat er nog laaanngg of zelfs helemaal geen tweede komt, zou nu toch wel graag een tweede kindje willen. Niet NU hoor! Maar misschien wel over een jaartje, als we een groter huisje hebben en ik een leuke baan!
Ik heb babybytes gemist en ga weer volop actief zijn :)
reacties (0)