April 2009; de laatste loodjes van mijn zwangerschap
Nog maar 10 daagjes en dan wordt mijn kleine grote trots 1 jaar! Deze dagen denk ik veel terug aan mijn zwangerschap. Ik bedenk me steeds wat ik precies een jaar geleden op deze dagen deed. Eigenlijk niet zo heel veel, aangezien ik zó rond en zwaar was dat ik eigenlijk alleen maar kon zitten/liggen op de bank. Met een tijdschrift naast me, een kopje thee, mijn mobiel en wat fruit, kon ik even vooruit en pufte ik tussentijds harde buiken weg. Totdat ik weer moest plassen en ik weer met veel moeite omhoog moest komen. Toch genoot ik nog elke minuut van mijn zwangerschap en mijn buik! Sami was altijd vrij rustig in mijn buik, ik sliep redelijk goed, hoefde 's nachts hooguit twee keer te plassen en ik verheugde me gewoon op de bevalling.
Vorig jaar rond deze tijd hebben we nog snel een box aangeschaft en de dag van mijn bevalling, kochten we het boxkleed. Heel vreemd, maar er zit me nog altijd iets dwars van die laatste zwangere dag. Het was woensdag en ik wilde (voor het geval dat) nog even snel afstoffen en een wasje draaien. Ineens belde mijn man om te zeggen dat hij een paar uurtjes eerder vrij had gekregen en al snel hadden we plannen gemaakt om nog even de stad in te gaan (om dus het boxkleed te kopen). Het wasje bleef dus liggen, evenals de stof op de kasten. Nu had ik dat weekend ervoor ook al schoongemaakt, maar toch, die nesteldrang vreet aan je... Woensdagnacht begonnen, na het breken van mijn vliezen, de weeën. Het eerste waar ik aan dacht, was dat wasje dat ik zou draaien. Waarom had ik het toch niet even snel gedaan die middag? Nu blijft het liggen en straks komt óók nog mijn beddengoed erbij?! Deze vragen zitten mij nu nog steeds dwars. Hoezo hormonen?! Zo vreemd! Maar goed, helaas nemen gedane zaken geen keer.
Een jaar geleden was het heel mooi lenteweer! Met mijn hoogzwangere buik liep ik voor de zoveelste keer richting het ziekenhuis om een verdenking van zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten. De zon scheen fel op en een jas had ik allang niet meer nodig. Ook bracht ik deze week nog een bezoekje aan de verloskundige. Deze keer moest ik helemaal met de bus naar een andere vestiging in een wijk verderop, tot mijn grote ergenis! Die donderdagochtend (precies een week voor dato) was ik ook al mijn slijmprop verloren en volgens de verloskundige begon het dus ook al te rommelen. Mijn man bracht de volgende dag nog een rode roos voor mij mee. Helemaal blij was ik ermee en het hele jaar heeft hij op het dressoir gestaan, omdat ik het symboliseer met mijn laatste zwangerschapsdagen en de komst van Sami. Helaas heeft hij het een paar dagen geleden toch echt begeven, eerst na een aanval van mijn vogel en later na een aanval van Sami. Gelukkig staat hij nog op de gevoelige plaat vastgelegd!
Mijn man en ik brachten nog snel een bezoekje aan mijn schoonzus. Eigenlijk was ik bang om een afstand van een half uur af te leggen, maar het thuis zitten was ik ook meer dan zat. Mijn schoonzus stelde me de vraag 'ben je uitgerust voor de bevalling?'. Tja, dat weet ik ook niet, maar kan je daarvoor uitgerust genoeg zijn dan? Helemaal klaar ben je er ook nooit voor, omdat je gewoonweg niet weet wat je te wachten staat. Helemaal bij een eerste kindje. De kamer is helemaal gereed, de vluchttas staat al klaar vanaf week 34, het bed is voorzien van een extra matras, het zeiltje ligt onder mijn hoeslaken (niet meer rechtstreeks onder mijn kont, wegens nachtelijke ergenissen aan gekraak en geschuif). Dus ja, in theorie was ik er klaar voor.
Dat waren in het kort beschreven de laatste dagen van mijn zwangerschap. Mijn moeder belde minimaal twee maals daags om te controleren hoe de situatie ervoor stond. Veel last van voorweeën had ik eigenlijk niet. Wel de dinsdagnacht ervoor, toen ik even wakker werd met de gedachte dat het was begonnen. Woensdagavond zei mijn man nog 'volgens mij haal je de 42 weken wel', waarop ik zei 'nou wie weet, misschien gaat het vannacht wel gebeuren, aangezien ik een raar voorgevoel heb'. Toen ik mijn man om 3.00 uur wakker maakte, nadat mijn vliezen waren gebroken, vroeg hij 'weet je het wel zeker?'. 'Euhmm ja, check die plas water maar van het bed richting het toilet!'
Nog 10 daagjes, dan sluiten we een periode af!
reacties (0)