Tranen van blijdschap
'Dan zie ik eindelijk mijn kleine mannetje weer', aldus een blije oma. Na 2 maanden Sami niet gezien te hebben, had ik donderdag een huilende moeder aan de telefoon bij het horen dat wij zondag langskomen. Sinds ik 3 jaar geleden ben verhuisd naar Rotterdam en het kleine, pittoreske Drenthse Coevorden verruild heb voor de grote stad, heb ik minimaal eenmaal daags telefonisch contact met mijn moeder. Gelukkig dat ik mijn grote liefde heb gevonden, is mijn moeder tegelijkertijd ook verdrietig om het feit dat ik zover weg ben gaan wonen. Aangezien mijn vader wegens rugklachten niet goed in staat is om 250 kilometer al autorijdend te overbruggen, de trein geen optie is ('ik durf niet'), is het weerzien vooral afhankelijk van mijn man en mij. Ongeveer om de twee á drie maanden plannen we een dagje in om richting mijn geboortestadje te rijden, waar ik 21 jaar heb gewoond. Een leuk stadje, maar wel met de nodige belemmeringen. Als kind kan je er veilig opgroeien, als tiener moet je creatief zijn om jezelf te vermaken en als jong volwassene moet je de stad uit om een opleiding te gaan volgen. Dit laatste geldt overigens ook vaak voor een baan en ook de liefde wordt er niet vaak gevonden. Maar goed, ik dwaal af...
Morgen staat er dus een bezoek aan opa en oma gepland. Mijn ouders hebben Sami nog maar weinig gezien en zijn dan ook dolenthousiast wanneer wij aankondigen dat we langskomen. De keren dat ze mijn mannetje hebben gezien, zijn letterlijk op één hand te tellen; direct na zijn geboorte, toen hij één maandje was en toen hij drie maanden was. Nu is mijn lieverd 5 maanden en 10 dagen en zien ze hem dus voor de vierde keer. Wanneer mijn moeder mij belt en ze hoort Sami op de achtergrond, is ze vertederd bij het horen van zijn geluidjes. Regelmatig zegt ze dat ze zo graag met hem wil knuffelen of buiten wil wandelen. Dat ze hem mist en dat geen enkele baby zo mooi is als haar kleinkind. Dat laatste ben ik natuurlijk volkomen met haar eens :) Sami is het eerste kleinkind van mijn ouders en ik vind het moeilijk dat zij hem zo weinig zien. Andersom vind ik het ook vervelend dat Sami hen niet vaak ziet en ze dus ook nog niet zal gaan herkennen als zijn opa en oma. Helaas is het vanwege de afstand en mijn mans werk niet mogelijk om vaker richting het noorden te vertrekken, dus de toekomst ziet er waarschijnlijk hetzelfde uit.
Een heel ander verhaal is het met mijn schoonouders. Zij wonen relatief dichtbij en hen zien we bijna wekelijks. Sami groeit dus in ieder geval op met één opa en oma in zijn hele naaste omgeving. Hoe verheugd ik hier zelf mee ben, hoe moeilijk ik het voor mijn eigen ouders vind, dat zij de wetenschap hebben dat mijn schoonouders Sami wekelijks zien en zij hem twee maandelijks. Uiteraard no hard feelings van zowel mijn ouders als mijn eigen kant. Sommige kinderen groeien op zonder opa's en oma's en Sami heeft gelukkig alle opa's en oma's nog, al woont één stel wel 250 kilometer verder...
Gelukkig leven we in het moderne tijdperk en bestaat er internet! Via Babybytes en Hyves houd ik mijn oude thuisfront op de hoogte van de ontwikkelingen omtrent mijn snel groeiende baby. Ook plaats ik hier foto's om te laten zien wat hij 'al' kan, hoe hij gegroeid is, hoe mooi hij wordt ;) en verstuur ik via e-mail (persoonlijkere) foto's.
Dankzij het internet breng ik mijn Sami toch een stukje dichterbij mijn ouders...
reacties (0)