Bevallingsverhaal
Het heeft eventjes geduurd, maar bij deze dan eindelijk mijn bevallingsverhaal.
Op donderdag 16 april om 13:19 uur ben ik bevallen van mijn prachtige zoon Sami. In eerste instantie wilde ik thuis bevallen, maar uiteindelijk is alles toch iets anders gelopen dan gedacht. Zo zie je maar weer dat je een bevalling eigenlijk niet kan plannen.
In de nacht van 15 op 16 april om 2:55 uur braken mijn vliezen en direct had ik ook om de 4 á 5 minuten weeën. Tegen 4:45 uur heeft mijn man de verloskundige gebeld, omdat mijn weeën goed aanhielden en steeds sterker werden en vaker kwamen. Tegen 5:30 uur was de verloskundige er en had ik al 3 á 4 cm ontsluiting. Ondanks dat de pijn steeds heviger werd, kon ik de weeën nog redelijk goed opvangen en ik was blij te horen dat de ontsluiting goed vorderde. De verloskundige vertrok na enige tijd en ze zou tegen 9:00 uur terugkomen. Iets voor 9 uur kwam ze terug en ik zat al rond de 7 cm ontsluiting. De weeën waren tegen die tijd steeds moeilijker op te vangen en waar ik voorheen zittend op de grond de weeën opving, kon ik nu alleen nog maar op mijn zij liggen op bed. Inmiddels had ik ook al drie keer overgegeven omdat de pijn zo hevig werd. Mijn verloskundige raadde me aan om ter ontspanning een douche te nemen, maar hiertoe was ik niet in staat. Ik durfte ook niet op te staan, omdat ik bang was dat ik dan nóg meer pijn zou krijgen. Soms kwamen de weeën direct na elkaar en had ik geen tijd om op adem te komen, wat erg zwaar was. Tegen 11 uur bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht ik gaan persen. Ik had van anderen gehoord dat dit 'het betere gedeelte' is, omdat je zelf wat kan doen, namelijk de wee en de pijn wegpersen. Dit viel mij echter behoorlijk tegen en ik had moeite om de omschakeling te maken van het opvangen van de ontsluitingsweeën naar het meepersen met de persweeën. Ook voelde ik veel pijn onderin mijn buik. Na een uur persen, was er nog steeds weinig vordering. Ik was helemaal uitgeput, maar de baby maakte het gelukkig nog goed. De verloskundige gaf aan dat we misschien moesten overwegen om naar het ziekenhuis te gaan, omdat het anders té lang zou duren. Ik schrok behoorlijk toen ze dit zei, omdat ik mezelf niet in de auto zag vertrekken met persweeën. Uiteindelijk zijn we rond 12:30 uur toch naar het ziekenhuis vertrokken. Ik woon behoorlijk dicht bij het ziekenhuis, maar het ritje vond ik dit keer echt verschrikkelijk, omdat ik onderweg meerdere persweeën moest opvangen.
Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis aankwam, ging alles heel snel. Ik en de baby werden aangesloten op een monitor, ik kreeg een infuus en nog wat andere prikken en ik moest weer gaan persen. Gelukkig was al besloten dat de vacuumpomp gebruikt zou worden. Dit gaf me veel geruststelling, omdat ik wist dat het daarmee heel snel zou gaan. In twee keer heel erg pijnlijk persen met de vacuum en nog te zijn ingeknipt, is Sami uiteindelijk om 13:19 uur geboren. Hij had zn navelstreng drie keer om zijn hals en zag behoorlijk grauw. Helaas kreeg ik hem maar een paar seconden op mijn buik en daarna werd hij weggehaald, zodat hij extra zuurstof kon krijgen. Terwijl ik werd gehecht e.d., werd Sami naar de couveuseafdeling gebracht. Pas enkele uren later kon ik hem in mijn armen houden. Uiteindelijk moesten Sami en ik nog twee dagen blijven en konden we zatermiddag naar huis. Hij moest gemonitord worden vanwege zijn hartslag, bloeddruk etc en ik moest nog blijven vanwege het vele bloedverlies, laag ijzergehalte en het hierdoor zijn flauwgevallen. Sami was bij zijn geboorte 55 cm en woog 3960 gram, een flinke knul dus!
Achteraf gezien vond ik mijn bevalling erg zwaar, zowel lichamelijk als geestelijk. Lichamelijk, omdat het herstel van onder meer de hechtingen me erg is tegengevallen. Hiernaast is er uiteraard de moeheid! Geestelijk, omdat alles anders is gelopen dan ik had gehoopt. Tel dit op bij de kraamtranen en je voelt je even een wrak! Gelukkig is de bevalling wel redelijk snel verlopen, namelijk nog geen 10,5 uur. Voorheen was ik ervan overtuigd dat ik geen pijnbestrijding zou willen tijdens de bevalling, maar nu denk ik daar heel anders over. Mocht ik gezegend zijn met een tweede zwangerschap, dan ga ik me daarin zeer zeker verdiepen!
reacties (0)