Het zal je maar gebeuren...

... dat je kind niet meer terugkomt van schoolreis. Je zult het telefoontje maar krijgen, dat je naar een ander land moet om te kijken of jouw kind overleden is. De laatste keer de kerk uit moeten lopen met een "vaarwel voor altijd", en je kind in zijn of haar kist moeten achterlaten om je leven zonder hem of haar te moeten gaan leiden.

Met 1 woord: verschrikkelijk!!!

De kindertjes in Zwitserland komen niet meer thuis, kunnen niet meer vertellen hoe het was. De ouders moeten het doen met de brieven die de kinderen hebben geschreven toen ze op reis waren.

Vandaag was de herdenkingsdienst op tv en ik heb mijn tranen niet kunnen bedwingen. Dichtbij komt het, omdat mijn oudste 11 is. Verschrikkelijk, om op die leeftijd al afscheid van je kind te moeten nemen. Ik heb wel eens aanvaringen met mijn puber, maar op dit soort momenten koester je toch wat je hebt! MIjn hart gaat uit naar de ouders van de slachtoffers, en zeker ook naar de overlevenden, want zij zitten op dit moment nog met lichamelijk pijn, maar straks komt nog de geestelijke klap die ze te verwerken krijgen....