17 weken

Soms snap ik niks van mezelf. Zo ben ik inmiddels 17 weken zwanger (morgen), maar het is nog steeds onwerkelijk. Alsof ik er gewoon niet aan wil ofzo.

De vorige keer wist iedereen het met 5 weken al, nu pas met 13. Ik vond het gewoon niet zo boeiend om het al eerder te vertellen.

De vorige keer was ik de eerste 12 weken misselijk en moe, en de laatste 3 maanden moe. Nu heb ik de eerste 11 weken helemaal niets gehad, en toen brak het los. Misselijk, moe.. bah!

De vorige keer had ik met 6 weken al iets gekocht maar moest me tot 12 weken inhouden van manlief. Met 14 weken hadden we dan ook het kamertje en de kar gekocht. Nu ben ik dus 17 weken, en heb nog niet eens een paar sokken gekocht.

Vorige keer wilde ik het het liefst van de daken schreeuwen, en nu lijkt zelfs mijn lichaam het niet zo boeiend te vinden om het te laten zien. Ik bedoel, over het algemeen zie je het wel, maar mensen kijken me nog zo aan van "na 8 maanden had dat buikje wel een keer weg kunnen zijn he..", dus overduidelijk is het niet. Gister hadden we een verjaardag, toen heb ik gewoon een normale korte broek aan gehad.Ben ook nog maar 1 kilo aangekomen, en zelfs die komt misschien wel van alle MacDonalds, KFC en andere afhaaltroep die we eten door het ontbreken van een keuken (al wéken).

Ik vind Sterre helemaal geweldig, alles dat ze doet is leuk, kan uren naar haar kijken, en nu ze is begonnen met tijgeren, kijk ik liever daar naar dan naar de tv. Manlief heeft al eens een keer gereageerd met "moet ik nou iedere keer kijken als ze hetzelfde doet?" zodra ik weer roep "kijk eens hoe goed ze dat kan!" 

En zo komt ook het gevoel dat ze haar aandacht moet gaan delen volgend jaar, en ik dat eigenlijk niet wil. Ze is zooo lief, en verdient alle aandacht.

Het is net of ik de realiteit niet in wil zien dat ik gewoon weer zwanger ben. En al bijna op de helft.

Nou is het natuurlijk zo dat we ook nog kampen met een bloed-situatie die ieder moment om kan slaan, en ik heb het idee dat ik me onbewust probeer te beschermen tegen de eventuele mogelijkheid dat het wel eens fout kan gaan. Ik bedoel, als je je niet bindt aan iets, doet het minder pijn als je het verliest. Of iets van die strekking...

Maar goed, het neemt wel heel de beleving van een zwangerschap weg. Ik hoop eigenlijk dat de gyn donderdag kan zien wat het is, dan kunnen we het een naam geven, misschien dat het dan allemaal wat echter wordt...

Zoals ik al zei, soms snap ik helemaal niets van mezelf..