17 september

17 september.... de dag dat ik de raam- en deurstijl van de babykamer heb geverfd. De dag dat ik mijn 3e trimester steeds meer ga voelen, pfff wat een vermoeidheid. De dag dat ik moet bedenken wat ik mijn schoonouders morgen moet voorschotelen, die komen eten. En de dag dat mijn moeder belde.

Mijn moeder, dat mens dat we vorig jaar 5 december buiten hebben gezet. Dat mens dat me de 29 jaar ervoor vakkundig aangetast heeft in mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen. Het mens dat niet goed voor mij is. En dus het mens dat ik geen moment heb gemist en van iedere minuut heb genoten dat ze niet in mijn leven was.

Gister had ze kennelijk al gebeld, mijn zoon had gezegd dat ik er niet was en ze om 7 uur moest terug bellen. NOu ,dat werd vandaag. Lekker als ik niemand om me heen heb om vervolgens mijn frustratie op te botvieren. Zo nam ik me dan ook stellig voor niet op te nemen, maar mijn beste vriendin gaf aan dat ik toch ff moest aanhoren wat ze wilde en dan altijd nog anders kon beslissen. Toen de telefoon rond 3 uur ging, wilde ik eerst niet opnemen, maar dacht "what the hell, ik doe het toch". Na een kort beleefd vragen hoe het met me ging (wat al een unicum op zich is), kwam de vraag wanneer ze mijn zoon weer eens mocht zien. Ik heb haar haarfijn uitgelegd dat ze hier zelf voor heeft gekozen en haar eigen kinderen de rug toe keert en dan niet kan verwachten dat de kleinkinderen die daarbij horen dan nog wel komen. Voor mijn zoon is het niet goed hiertussen te staan en wij hebben dan ook besloten dat opa en oma geen deel van ons leven meer uitmaken.

Toen kwamen natuurlijk de dramatische bezwaren "dat we hem als wapen gebruiken" en dat we "hem zijn grootouders onthouden" en "hem slachtoffer hiervan maken". Ik heb uitgelegd dat hun mening erover er niet toe doet als ik een beslissing neem die ik de juiste acht voor het welzijn van mijn zoon. Toen er allerlei bezwaren bleven komen en ik het al 6 keer herhaald had, heb ik gezegd dat ze het nummer van mijn wederhelft hebben en die dan maar moeten bellen zodat hij het nog een keer uitlegt, maar dat ik er geen behoefte meer aan heb en geen interesse in hun mening heb. Met die boodschap heb ik onder heftig gesputter "wacht nou echt, wacht nou even.." opgehangen.

Sindsdien ben ik rusteloos. Net zo rusteloos als ik me altijd voelde toen ik nog met hun omging. Onrustig, het gevoel hebben dat je alles fout doet, dat mensen achter je rug om over je lullen en commentaar op je hebben. Ik word daar heel zenuwachtig. Vervolgens kreeg ik harde buiken en ontzettende buikpijn, dus ben eens te meer ervan overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen. IK heb deze mensen écht niet nodig. Ik ben beter af zonder hen, en zo ook mijn zoon. En voor een ieder die het daar niet mee eens is, is geen plek in ons leven. Maar dat het me weer een paar dagen gaat kosten voor ik weer lekker in mijn vel zit, is een ding dat zeker is......