Groeien

Jippie, alweer 10 weken zwanger! De meeste klachten zijn nu wel zo'n beetje weg. Mijn eerste enge babydroom heb ik ook al gehad. Maar bovenal: wat groei ik hard! Stiekem kijk ik dan nog wel eens bij de buikfoto's, of ik daar de enige in ben. Soms zie je foto's en dan ziet de buik er met 20 weken uit als een klein hobbeltje. Nou, hier geen hobbeltje hoor! Gewoon een regelrechte buik!

Donderdag ga ik het vertellen op mijn werk, best eng. Ik werk in een mannenbedrijf en -wereld, dus ben benieuwd hoe men zal reageren. Natuurlijk weten mijn 2 bazen het wel, en de enige andere vrouw in het bedrijf weet het ook, maar de rest van de heren en de monteurs weten nog van niets. Ben best zenuwachtig! Maar ik moet wel, want kan het gewoon niet meer afdoen met "ja de macdonalds is nou eenmaal lekker".

Ben blij dat mijn klachten zijn afgenomen, maar vind het toch best eng hoor. Ik bedoel, als ik al misselijk ben is het maar een ieniemienie beetje, en moe ben ik ook niet meer. Wat ben ik blij met mijn zere borsten! Begrijp me niet verkeerd, au au au! Maar wat ben ik blij, ik zie het toch als teken van leven.

Gister de eerste opruiming gehouden op het babykamertje-to-be, waarbij natuurlijk alle bewaarde spulletjes van de eerste voorbij kwamen. Zijn eerste pakje, schoenen, en ik vond ook nog 2 buikbanden en die lange ketting met dat tingeltje erin. Toch wel een beetje een momentje voor mezelf. Hij is nu net 10 geworden, over 2 jaar moeten we al op zoek naar een middelbare school! En om dan al die kleine spulletjes terug te zien.... net als een babyfoto van de V&D waarop hij 3 of 4 maanden oud was. Over een jaartje kan ik ze al vergelijken. Toen ik "ongewenst" , of liever gezegd ongepland zwanger was, wist iedereen me te vertellen dat het echt beter was om het te laten weghalen, en hoe moeilijk mijn leven zou worden, en dat ik allerlei kansen zou mislopen, mijn kind niets te bieden had, om nog maar niet te spreken van de opmerking dat ik nooit meer aan de man zou komen. En als ik dan nu terug kijk hoop ik dat die mensen die dat toen allemaal vonden, zich nu nog eens goed achter hun oren krabben. Want we hebben het toch maar voor elkaar gebokst! En natuurlijk was het niet altijd even makkelijk om alleenstaande moeder te zijn, de eerste 4 jaar zelfs bijstandsmoeder, maar ik had de tijd ook niet willen missen. Want het heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben. En als ik dan nu kijk naar onze 2onder1kap, 2 auto's op de oprit, allebei een goede baan, trouwplannen, kindje op komst en een zoon van 10 die ondanks alles toch altijd alles heeft gehad wat hij nodig had, en het nu gewoon goed heeft, ben ik blij dat ik beslissingen heb genomen die ik heb genomen. Lang leve de overlevingsdrang.

Dames dank jullie wel weer voor het luisterend oor.