Het krijgt vorm

Alweer bijna woensdag. Langzaam maar zeker tikken de dagen weg. Vanochtend de dokter gebeld, morgen om 8 uur hebben we een afspraak. Het is meer een formaliteit dan iets anders, maar ik vind het vooral leuk het tegen iemand buiten ons eigen gezinnetje te vertellen. Daarna naar de tandarts vanwege een volledig afgebroken kies. Ik ben benieuwd wat hij denkt te gaan doen, er is weinig van het ding over. En alles wat ook maar iets met verdoving te maken heeft kan dus niet! Ik heb in die kies overigens al heel lang geen zenuwen meer, dus dat is het probleem niet. Laat maar lekker zitten. Vullen hoeft ook niet, er valt niets meer te vullen...

Vanavond contact opgenomen met een verloskundige. Aangezien degene die ik in oktober had al mijn vertrouwen heeft verloren, zoek ik een andere. Meteen mezelf maar aangemeld, 22 april heb ik mijn eerste afspraak. Ze zou ook meteen een fax naar het ziekenhuis sturen zodat die me bellen voor een eerste echo.

En zo krijgt het allemaal dus wel vorm ineens.

Nou heb ik normaal echt geen strakke buik, maar ik zie nu een bult die er niet hoort. Al gauw denk ik dan bij mezelf "ja je kunt wel zoveel denken te zien", maar even rondkijkend op BB kom ik erachter dat er meer dames zijn die al heel snel een buikje hebben. Ik bedoel, mijn darmen werken echt als een gek, dus het zou zo maar kunnen dat die al lekker aan het opzetten zijn.

Verder heb ik werkelijk de hele dag dorst. En als ik dan na liters water mijn dorst heb gestild, begint de honger. En zo dus de hele dag door. Om niet, net zoals 10 jaar geleden, 35 kilo aan te komen probeer ik me zoveel mogelijk bezig te houden met Fruit2Day, ontbijtkoek en evergreen, en zover mogelijk van vette dingen te blijven. Het vervelende is dat ik dus ook maar meteen ben gestopt met roken, en dát dus ook nog wel eens zin in iets lekkers oplevert. Het voordeel is dat ik nergens zin in heb. Onderweg naar huis stond ik voor het stoplicht , achter de auto van manlief die ook net huiswaarts kwam. Schuin tegenover het stoplicht zit de MacDonalds. Ik belde hem met de kreet "hmmmmmmmmm MacDonalds", waarop mijn maag zich direct omkeerde en de beslissing voor me nam. Echt, bij alles denk ik hmmm lekker, maar moet er vervolgens niet aan denken het te eten. Chocola? Ja, klinkt heerlijk, maar ik hoef het écht niet! Geef mij maar water, liters tegelijk aub.

Volgende week zaterdag zouden we het mijn schoonouders vertellen, maar weet je, ik wil het delen. Dus ik denk dat we zaterdag maar even heen en weer rijden. Nou ja, "even"... ze wonen 70 km verderop. Maar goed, tegen de 680 km die ik vandaag heb gereden, kan dat stukje er ook wel bij! Ben benieuwd hoe dat gaat als ik straks een dikke buik heb. Dan zal ik toch minder kilometers moeten gaan maken, denk ik zo. Of in ieder geval anders indelen als ik toch zo ver moet.

Morgen ook nog langs het ziekenhuis, mijn vriendinnetje is opgenomen in het ziekenhuis met 31 weken zwanger en ze hebben haar aan de weeënremmers gezet. Dat zijn toch nare berichten bij 31 weken, en ik hoop echt dat haar kleine meid zich nog even aan mama vasthoudt en nog een paar weekjes lekker warm binnen blijft. Want zo hoort het niet te gaan...