Tranen
Lieve allemaal,
Eigenlijk had ik me voorgenomen dat ik geen verdrietige of zeurderige blogs meer wilde schrijven maar positieve, optimistische blogs (naar voorbeeld van Sjaan). Maar goed kan het toch niet laten dus proberen we het te combineren.
Charlotte ligt momenteel heerlijk te slapen in haar bedje (puckababy rules) en verwerkt daarbij de prikjes die ze vanmiddag gekregen heeft. Ze was zo stoer even krijsen na het prikje maar daarna rustig. Gelukkig was Rob mee ter ondersteuning en daarbij de volgende keer moet hij want dan is mama weer aan het werk. Van de week hebben we voor het eerst in weken, wat zeg ik maanden samen in de jaccuzi gezeten en hebben we goed kunnen praten. Langzamerhand laat ik Rob blijken dat achter mijn glimlach en "ja het gaat goed" er toch iemand zit die niet zo lekker in haar vel zit, nou wil ik er ook eigenlijk niet aan toegeven. Ik baal gewoon van mezelf, ik herken mezelf niet zowel lichamelijk als psychisch. Ik ben toch de leuke zelfstandige vrouw voor wie niets te veel is, de hippe sportieve moeder, daar passen de woorden postnatale depressie niet bij en hoe kan een fysiotherapeut nou bekkeninstabiliteit hebben. Nou wil ik niet zeggen dat ik een postnatale depressie heb maar bemerk dat ik zeker symptomen vertoon, oppassen geblazen dus, voel me best wel schuldig dat ik niet altijd kan genieten van een prachtig meisje heb soms het gevoel dat ik als een automatische piloot fuctioneer. Dus zat ik vandaag huilend bij de huisarts, huilend op het consultatiebureau en had ik huilend mijn contactpersoon van de arbeidsongeschiktheidsverzekering aan de telefoon, de tranen waren nog niet op dus heb ik thuis ook nog even gehuild. Heb wel het gevoel dat de druk nu wat van de ketel is, de verzekering heeft me nu voor 100% ziek staan, volgende week heb ik weer een afspraak bij de huisarts (ze heeft me trouwens bevolen iedere dag een uur te gaan wandelen weer of geen weer) en de osteopaat. Ga in januari dus rustig mijn werkzaamheden opbouwen en niet direct fulltime (lees 40 a 50 uur) aan het werk.
Het goede nieuws is trouwens dat Charlotte bij het cb vandaag 61,5 cm niet helemaal uitgerekt lang was en 5810 gram woog, ze zit qua gewicht in de curve en met haar lengte komt ze er boven uit (hopelijk heeft ze de lengte en figuur van haar vader). Zelfs na het krijgen van haar prikjes had ze zeker nog een lach voor mama over, dat doet me erg goed en dan weet ik ook waarvoor ik een kindje wilde. Terwijl ik die laatste woorden neer typ denk ik ja wilde, het is bewuste weloverwogen keuze geweest, vroeger dachten vrouwen er niet over na en gebeurde het gewoon in het nu is het vaak (behalve bij hanne ;)) een bewuste keuze. Voor ons wel in ieder geval, Rob heeft al twee kinderen, een jongen van bijna 21 en een meisje van 18. Rob heeft altijd gezegd dat vrouwen veranderen als ze kinderen krijgen dan komt de man op de tweede plek (zijn ex heeft hem in een heel diep dal laten belanden, hij heeft zijn kinderen de eerste jaren ook bijna niet gezien). Voor mij de uitdaging om te bewijzen dat ik natuurlijk niet zo ben. Ik had me voorgenomen de vrouw na de bevalling te blijven die ik voor die tijd ook was maar het werkt toch niet helemaal zo. Het perfecte gezinnetje en vooral een vader die enorm moet genieten van zijn dochter, haar te zien opgroeien en daarbij zo'n alles kunnende moeder. Nou goed genoeg ben mijn ei weer even kwijt, ga de komende weken genieten van de kerstsferen en van mijn broertje en gezin die morgen weer voet op nederlandse bodem zetten en bovenal natuurlijk mijn eigen gezinnetje en onze eerste kerst samen.
heel veel liefs van mij
reacties (0)