Bevallingsverhaal, anders dan verwacht.....

Vorige week dinsdag, 25-02-2014, ben ik bevallen van onze mooie dochter en zusje Maud.
Al snel na de bevalling zag ik dat er iets niet klopte, ik vond haar een echt downsyndroom koppie hebben. Ik zat nog te geinen met mijn man op de verloskamer, maar ondertussen maakte ik mij wel zorgen. Toen de kinderarts i.o. kwam heb ik mijn zorgen hierover geuit. Zij kon hier geen antwoord opgeven en wilde zo vlak na de geboorte geen uitspraak over doen. De volgende dag zou de kinderarts komen kijken. Deze is de volgende dag gekomen en deed wat testjes en keek haar na en sprak zijn vermoeden ook uit. Snel daarna werd bloed geprikt bij Maud en opgestuurd naar Utrecht.
Jeetje, wat stort op dat moment je wereld in, vreselijk veel gehuild, gedachten gaan met je aan de haal, toekomstbeelden komen voorbij, het 'zielig' vinden voor mijn andere dochter, bang dat alle aandacht straks naar Maud gaat en mijn dochter te kort gaat komen etcetc.

Ondertussen mochten wij die dinsdagmiddag meteen naar huis, Maud dronk goed uit de fles er waren nu geen zorgen over haar. Hartje klonk goed door stethoscoop, ze plaste en poepte meconium, maar dit zag ik zelf nog niet zitten. Na een nachtje vertrouwen te krijgen zijn we woensdag naar huis gegaan.
Donderdag konden we voor de uitslag van bloedonderzoek naar de kinderarts en hier werden onze vermoedens bevestigt. Maud heeft het down syndroom.
Deze week krijgen we als het goed is echo van het hartje en krijgen we afspraak bij de kinderfysio. Verder weet ik nog niet wanneer andere onderzoeken gaan plaatsvinden, heb heel wat specialisten voorbij horen komen waar we wanneer heen moeten geen idee.

Het gaat nu heel erg goed met Maud, ze was al op haar 5e dag op geboortegewicht en nu op haar 7e dag al 60 gram boven haar geboortegewicht. Ze plast en poept goed, ze houdt zichzelf goed warm en ik mag met haar naar buiten.
Ze is een heerlijke slaapkop, maar heeft ook steeds meer momenten dat ze lekker wakker is. Ze meldt zichzelf nog niet goed voor de voeding, maar als wij haar wakker maken drinkt ze zonder problemen haar flesje leeg.
Vandaag gehoortest en hielprik, gehoortest was ook in orde. Dus dat is voor nu ook goed nieuws.

We zijn ongelofelijk trots op onze prachtige dochter. In het begin zag ik alleen een kindje met down syndroom, nu zie ik echt mijn lieve Maud die down syndroom heeft en waar ik nu al zo ontzettend gek van ben.

Ik ben vreselijk bang voor wat er gaat komen en dan heb ik het over haar gezondheidstoestand. Af en toe valt bevliegt het me en moet ik huilen.
Ik merk dat ik behoefte heb om ervaringen te horen/delen van andere moeders van kindjes met down.
Ook vraag ik me af hoe het straks is om buiten te lopen en alle nieuwsgierige mensen in de wagen gaan kijken en wat voor reacties er gaan komen. Ik weet wel dat ik vreselijk trots achter de wagen ga lopen en de opmerkingen die niet leuk zijn hopelijk ene oor in en andere oor uit kan laten gaan.

Mijn dochter Jolijn is vreselijk gek van haar en overlaadt haar met kusjes, wat ben ik een trotse moeder van mijn 2 mooie meiden!!!!