Gedicht nav vorige blog

Lief kind


Een kind, zo mooi, zo lief, onschuldig

Komt zo binnen in je leven.

Maar ik, ik ben zo ongeduldig

Ik kan zo weinig liefde geven.


Mijn moeder zegt steeds 'wat een schat!'

En dat is zeker waar!

Maar 't huilen breekt me op en dat

Is zo ontzettend zwaar.


Ik sta alleen in mijn verdriet

Een zware last ligt op mijn schouders.

En zelfs mijn man begrijpt het niet:

We zijn toch goede ouders?


Het huilen maakt me machteloos

Ik wieg hem, ik voed hem en geef hem een zoen.

Soms word ik zo ontzettend boos

Maar 'k weet: hij kan er niets aan doen!


Ik voel niets meer, ik leef niet meer

Mijn hart is stil en huilt.

Ik schreeuw om hulp, maar keer op keer

Blijft het bevrijdend antwoord uit.