Problemen problemen problemen

Het probleem volgens mij:
Als Floris huilt, ben ik voor mijn gevoel eindeoos bezig hem stil te krijgen. Ik weet niet waarom hij huilt. Is het honger, is hij moe of misschien gewoon verveeld? Als hij een schone luier heeft, een volle maag en een aanzienlijke tijd vermaakt is, zou hij dan niet gewoon in slaap moeten vallen? En als hij dan uiteindelijk in slaap valt en een half uur later al weer wakker wordt, wat wil hij dan weer?
Waar ik het het moeilijkst mee heb zijn de volgende dingen:
- Ik heb totaal geen tijd meer voor mezelf en dan heb ik het nog niet eens over de leuke dingen, maar over de hele basisdingen: mezelf verzorgen, aankleden, naar de wc gaan, een kopje thee zetten en warm opdrinken. Misschien is het egoistisch, maar ik heb het gevoel dat steeds als ik zoiets wil doen Floris mijn aandacht nodig heeft.
- Er is gebrek aan regelmaat. Voor mezelf is dat al vreselijk. Ik doe het liefst alles elke dag op hetzelfde tijdstip. Zonder regelmaat wordt het chaos in mijn hoofd. Bij mijn dochter had ik hier al last van. Ik had dagen dat ik alleen maar de hele dag in bed lag met haar, want zonder regelmaat had ik nergens energie voor of zin in. Eindelijk had ik met haar een ritme gevonden, maar dat is nu totaal verstoord.
- Het huishouden is een rommel. Mijn grootste wens op dit moment is leven in een schoon enigszins opgeruimd huis (voor zover dat met kinderen mogelijk is) en een warme maaltijd op tafel als mijn man thuis komt. Ik krijg niets gedaan. Soms loopt mijn dochter zelfs tegen het middaguur nog in haar pyjama rond.
Ik had hele hoge verwachtingen van mezelf: een perfect huishouden, perfect verzorgde ik en perfect verzorgde kinderen en ’s avonds een perfect verzorgde maaltijd. En op dit moment stel ik mezelf al ruim 3 maanden ernstig teleur omdat ik mijn eigen verwachtingen niet waar kan maken. Daardoor voel ik me een hele slechte moeder en een mislukt persoon.
Als Floris begint te huilen, raak ik vrijwel direct in paniek. Op dat moment weet ik namelijk dat ik aan al die dingen die ik gepland had niet toe ga komen. Het is dan chaos in mijn hoofd; kinderen niet aangekleed, het huis een puinhoop, geen tijd voor de was, stofzuigen, opruimen of zelfs maar een toiletbezoek. Ik kom er om 2 uur ’s middags regelmatig achter dat ik nog niets gedronken heb. Elke dag voelt als een worsteling om er doorheen te komen. Overleven. En door dit alles voel ik me een slechte moeder. Daarom… als hij begint te huilen en de chaos in mijn hoofd begint… Dat zuigt alle energie uit me.
Hoe vind ik toch mijn innerlijke rust? Hoe kan ik rustig worden en blijven als hij begint te huilen en de paniek weer toeslaat?
Ik ben niet dom! Ik heb een vwo-diploma en een IQ van >130. Ik ben gewend alles op te lossen met mijn verstand en een goed gesprek. Maar een baby praat niet, hij schreeuwt alleen. Natuurlijk communiceert hij, maar op een totaal ander niveau. Ik begrijp het niet! Dat ik niet in staat ben met hem op zijn niveau te communiceren maakt me zo machteloos! Redeneren is mijn ding, zijn emoties kan ik niet interpreteren en dat maakt mij (en daar ben ik bang voor) misschien wel ongeschikt voor het moederschap.
Voor het moederschap heb je niet per definitie intelligentie nodig, dus aan mijn intelligentie heb ik op dit gebied vrij weinig. Ik voel me dom en bang. Ik kan alleen maar roepen: IK KAN DIT NIET! En niemand kan me overtuigen dat ik dit wél kan.
Ik doe mijn dochter tekort doordat ik te weinig tijd met haar doorbreng. Ik doe mijn zoon tekort omdat ik hem niet begrijp en ik de rust en het geduld dat het moederschap vereist niet in mezelf kan vinden.
Ik ben een opgefokt persoon, vol frustraties, omdat ik mijn bloedeigen kind niet begrijp. En dat allemaal terwijl ik zielsveel van hem hou. Mijn grootste angst is dat één van die twee schatten iets zou overkomen. Ze zijn me ongelofelijk dierbaar!
Waarom begrijp ik de taal van baby’s dan niet?