Paar jaar later...

2009.
Er is zo veel gebeurd... 100x meer dan hier in de blogs beschreven maar de rode draad is hopelijk wel duidelijk aanwezig.
2009 en ik heb een nieuwe baan. Ben er erg happy mee (werk er trouwens nog steeds). D. is helemaal uit ons leven verdwenen, en dat wil zeggen geen belletjes meer. Die kwamen nog wel eens op een blauwe maandag. Ik heb trouwens nog steeds hetzelfde adres en telefoonnummer dus als hij echt wil kan hij contact hebben met zijn kinderen.

2009 en mijn vader en ik zijn closer dan ever. En dat is misschien raar gezien het feit dat ik vroeger zo bang van hem was, omdat hij en mn moeder altijd ruzie hadden maar nu ik volwassen ben denk ik er anders over. En wie ben ik om over een ander te oordelen, ik heb zelf ook zoveel fouten gemaakt die ik graag had willen veranderen.
Maar dat terzijde. Het gaat top tussen mij en Pap en mn moeder glijdt steeds verder weg uit mn leven.
Mijn vader is de vaste oppas als ik iets belangrijks te doen heb en als het buiten de kinderopvangtijden is.

2009 en ik heb een speciaal persoon ontmoet... J.
In het begin hield ik zoals bij iedere andere man de boot af. Ik heb een enorme muur mij heen gebouwd en na D. heeft nooit meer iemand mij pijn gedaan. En ik was niet van plan dat te veranderen!!! het was wel goed zo.
Maarja daar was J. Hoe kon het bestaan dat iemand zo aardig was en zachtaardig, lief, respectvol. Ik kan eindeloos doorgaan maar ik had dat werkelijk nog nooit meegemaakt. Ja, in films bestaan zulke mannen en je leest erover maar ach welnee dat is een sprookje. We konden goed praten en als er twee uitersten zijn zijn het wel D en J.
Ik vertrouwde het zaakje niet, ik ken niemand zoals hem. En ook nog top tegen mijn dochter..hmm...verdacht. Hoe closer wij werden hoe meer ik me afsloot. Het kwam te dichtbij en was eng. Ik moest mezelf beschermen. Maar het was al te laat, ik deed er alles aan om niet verliefd te worden maar ik werd het wel. Tja, wat zeg je dan tegen je hart? precies, helemaal niets, nada noppes.
Ik voelde me schuldig. Zo een goeie lieve vent en ik met alleen maar drama en bagage uit het verleden. Ook niet echt een topfamilie ofzo, wat moest hij noumet mij?
Maar hoe langer, hoe meer ik inzag dat ik het wel degelijk waard was. Ik zit inderdaad vol met liefde, ik ben te vertrouwen, je kan met me lachen, ik heb het beste met iedereen voor, ik ben slim, ik werk heel hard. Ok... dat was wel even nieuw voor mij maar hoe langer ik erbij stil stond hoe zekerder ik werd.
Ok dit is geen doktersromannetje dus ik zal je de details besparen maar het was top. Voor het eerst was ik iets wat leek op gelukkig.

Pas na een tijd durfde ik hem te vertellen hoe alles precies zat. Hij had er recht op om het te weten. Ik had mn verleden nooit aan iemand verteld. En ik had hier heel erg moeite mee, ik werd er depri van, lag wakker. Ik dacht ojee, nu komt de aap uit de mouw en ziet hij dat ik waardeloos ben. Ik heb een keer de tijd genomen om alles op papier te zetten. Zo zou ik niets overslaan, werd ik niet te emotioneel en kon ik alles rustig vertellen.

Daarna was het een emotionele periode. Het deed hem erg pijn dat ik dit heb moeten meemaken. Hij vond dat ik dit allemaal niet heb verdiend. Hij wou dat hij het eerder wist, dat ie op de een of andere manier had kunnen helpen. Hij moest eens weten hoe hij me al had geholpen in mijn leven... dat beseft hij denk ik nog steeds niet.