Die laatste loodjes...

Ik geloof dat ik ondertussen het spreekwoord begin te begrijpen... Ze zijn inderdaad het zwaarst, die laatste loodjes... Niet omdat ik nou zoveel klachten heb (op beurse doos, wat vermoeidheid en bekkenklachten na..) maar vooral vanwege het wachten... Wat ben ik daar slecht in!! Donderdag 38 weken.. Wat mij betreft is dat een prima tijd om te komen! Niet dat ik 'klaar' ben met het zwanger-zijn, ik vind het hartstikke gezellig, dat gedraai en gekeutel in mijn buik... Maar het niet weten wanneer ze nou komt maakt het wat mij betreft zó moeilijk! Morgen zou kunnen, maar over vier (4!!!!!!) weken ook... Dat duurt écht te lang, daar ben ik te ongeduldig voor en vooral: daar zijn mijn hormonen te lastig voor...

Ik kan me totaal geen voorstelling maken van het kindje dat ik binnenkort in mijn armen heb.. Hoe ziet ze eruit, hoe voelt ze, hoe ruikt ze. Een groot geheim. En die hormonen zorgen toch zo nu en dan nog voor enge gedachten... Wat nu als... Zal het allemaal wel goed gaan.. Redt ze het wel? Dus wat dat betreft: DOOD eng zo'n zwangerschap en hoe eerder voorbij, en zij dus gezond in mijn armen, hoe beter.. Ik hoop echt dat mijn zorgen onterecht zijn...

Gelukkig merkt manlief wanneer ik het moeilijk heb... Ik word stilletjes en trek me terug.. En vangt ie me fijn op en troost me.. Engel is het, doet alles wat ik nodig heb. Als ik nog wat meer energie had gehad, was ik vast nog veel liever voor 'm geweest nu... Dat moet ie me nog maar heel even vergeven.. Blame it on the hormones!