Gisteren erg verdrietig nu me zelf weer even opgepakt

gisteren was ik erg verdrietig.

dit komt door wat andere mensen zeggen en soms doet dit heel erg veel pijn.

ik heb zelf een geschiedenis met een eetstornis en met veel pijn en moeite heb ik me zelf hier uit gered en dit zonder hulp.

mijn man helpt mij wel als ik een terugval heb en helpt me weer logies na te denken.

helaas ben ik nu best zwaar weeg nu 105 a 108 kilo en ben 1.68 groot . na onze bruiloft was ik 7 kilo aangekomen helaas mijn eigenschuld eten in mexico is ook zo lekker en ik had echt even een moment dat mijn kop niet bezig was met tellen en gewicht (dit was de eerste keer dat dit mij is overkomen).

ben door de hormoonbehandelingen 14 kilo aangekomen en nu weer 10 kilo door gewoon de zwangerschap.

door dat ik nu me suiker moet controleren krijg ik dus nu de opmerkingen :

van ja dat is logies met overgewicht...

ik had niet anders verwacht dan dat jij suiker zou hebben...

of de mooiste: ik ben echt niet verbaast dat jij zwangerschapsdiabetes heb gekregen want ja je bent natuurlijk wel iets te zwaar....

mensen zeggen het ook gewoon en denken niet na.

vroeger had ik meteen in een gat gevallen en was streng gaan dieeten en sporten enz.

nu kan ik vrij weinig doen...

ja gezond eten dat doe ik al heb ook weinig keuze ;-)

bewegen dat doe ik ook al.

maar het kleine stemmetje in mijn hoofd blijft maar roepen (je moet afvallen) terwijl mijn gezonde verstand zegt nee dit mag niet want de kleine heeft zijn voedingstoffen nodig.

mensen weten gewoon niet wat ze iemand aandoen om dat op dit moment tegen iemand te zeggen.

juist op het moment dat iemand er echt niks tegen kan doen roepen ze dingen en denken niet na hoeveel dit kan doen met een mens.

ze weten niet dat ik een eetprobleem heb(gehad) en dit gaat ze ook helemaal niks aan dit is iets wat je niet aan de grote klok gaat hangen.

ik voelde me al niet mooi zwanger maar nu is het natuurlijk een walrus gevoel wat overheerst.

mijn man troost mij en probeerd me op te peppen maar dit is op het moment erg moeilijk.

vervolgens zie je foto's van andere zwangeren op facebook voorbij komen die een pracht van een lichaam hebben en dan voel je een soort jaloezie op komen.

ik gun het ze echt hoor want wat ik al vanaf mijn 14 heb wil je echt niet (de strijd met je zelf wat wel en niet mag)

maar  mijn eigen zelf vertrouwen is nu door de afgeslopen 3 dagen totaal verwoest en probeer ik me zelf weer op te pakken door mij volledig te concentreren op de kleine in mijn buik.

want wat is nu belangrijker dan mijn gewicht? juist hij is het allerbelangrijkste!

ook moet ik proberen om straks na mijn bevalling niet door te slaan en ik moet proberen door gezond te eten en te bewegen weer opgewicht te komen.

mijn man is natuurlijk bang dat ik weer een giga terugval krijg na de bevalling door wat mij nu overkomt maar ik ben er van overtuigt dat ik het ook op een gezonde manier kan!

het zal me zeker lukken om weer me zelf te worden na de geboorte van onze zoon. dit zal denk een stuk makkelijker worden nu ik geen hormoonbehandelingen meer krijg en het waarschijnlijk druk genoeg krijg met onze kleine man.

maar toch gisteren was ik echt even ontroostbaar.

wat kunnen mensen toch dom zijn en lelijk doen!

klinkt gek maar ik heb dan liever dat mensen hun mond dicht houden en even niet eerlijk tegen mij zijn.

zijn ze nou eerlijk als ik er ook echt wat aan kan doen dan is het een ander verhaal.