Endometriose: laprascopie,hysteroscopie en tubatesten Hoe nu verder?

Blog nooit gedacht dat ik ook een blog zou schrijven.... (let op ik heb dyslexie en mijn , en . staan niet altijd op de goede plek :-) )

Nou daar zit ik dan....

1 week na de operatie.

Laprascopie,hysteroscopie en tubatesten wat heb ik dit toch onderschat.

Ze zeiden voor de operatie dat ik na 3 dagen wel hersteld zou zijn om mijn dingen zoals thuis en werk weer te kunnen gaan doen. Ik ben nu een week verder en kan net aan stofzuigen maar niet zonder rustpauzes.                                                                                                                                                                                                                 Het ergste van alles vind ik de pijn die ik nu heb bij het poepen.

Ja ja je hoort het goed poepen doet pijn en dit was mij de eerste reden om contact op te nemen 2,5 jaar geleden met het ziekenhuis.

Hoe het allemaal begon:

2,5 jaar geleden deed poepen zo'n pijn tijdens de menstruatie dat ik contact ben gaan zoeken met de afdeling gynaecologie van het ziekenhuis.Waarom gynaecologie zou je zeggen maar de reden voor mij was omdat het alleen pijn deed tijdens mijn menstruatie.

Binnen 2weken kon ik terecht voor onderzoeken dit vond ik zelf echt heel snel en dacht bij me zelf: als ze dit al zo snel inplannen en meteen willen kijken doormiddel van een echo en inwendig onderzoek misschien heb ik dan inderdaat zelf te lang gewacht met melden van mijn klacht....

Ik schaamde me voor mijn klacht en vond het niet serieus genoeg om te melden maar na 3 jaar pijn vond ik maar vooral mijn man het genoeg.

Eenmaal in het ziekenhuis was ik natuurlijk bloednerveus ik had nog nooit een inwendig onderzoek gehad en wist ook helemaal niet wat mijn te wachten stond.Ik had echt een hele lieve vrouw als arts ze was recht door zee maar toonde wel begrip en meedeleven.

Tijdens de echo was het volgens de echoscopiste goed en zou het toekomstige kindje in een mooi warm bedje terecht komen dit deed mij goed om te horen.2e onderzoek was bij de dokter zelf, inwendig voor maar helaas ook achter.

 Kijken met de eendebek  zag ze wat endometriose plekjes op mijn baarmoederwand deze had ze op kweek gezet want ze kon ze zo  aan stippen.Toen het onderzoek achter.... auw auw auw auw auw dat was mijn antwoord en ja dit begreep de dokter ook.

Ze had het vermoeden dat ik endometriose had wat ik zelf eigenlijk al had ingevuld.Ze kon bij het inwendig onderzoek achter iets voelen bij het schotje tussen de darm en vagina heb geen idee hoe ze dit noemen.

Aangezien mijn man en ik toen nog niet bezig waren met kinderen krijgen maar ik wel al jaren een hele grote kinderwens had besloot ze om een foto te maken en bloed te laten prikken als onderzoek samen met het uitstrijkje .

2 weken na de foto had ik een gesprek met haar in het ziekenhuis mijn man en moeder waren mee omdat ik dingen nooit zo goed opsla.Uitslag was endometriose maar om beter te kunnen beoordelen zou er eens een kijkoperatie nodig zijn.Omdat ik hier nogal bang voor was/ben heb ze besloten om overleg te plegen met het vu.Na overleg was het advies om niet te lang te wachten met  kinderen.Tot de keuze gemaakt is om te starten met het krijgen van een kindje moest ik mijn pil doorslikken.Als we na 6maanden na de eerste echte menstrutie nog niet zwanger waren moesten we een afspraak maken.De kans was dan groot dat ik onderzoeken zou krijgen en dan waarschijnlijk ook de kijkoperatie.

aangezien wij dat jaar daar op zouden trouwen hadden mijn man en ik besloten dat ik na de bruiloft en huwelijksreis zou gaan stoppen met de pil.

eindelijk gestopt met de pil:

Zo gezegt zo gedaan 1 jaar na dat ik te horen had gekregen dat ik endometriose had ben ik gestopt met de pil niet eerder omdat we eerst zonder zorgen wilde trouwen en daar ook allebei van wilde genieten.

Ipv 6 maanden heb ik zelf besloten om 7 maanden te proberen na tempraturen en ovulatie testjes werd ik erg onzeker.Ik had wel elke keer een menstruatie maar niet echt een eiersprong kunnen vinden.Elke maand weer die tijd van o zou ik nu zwanger zijn.. dat sloopte mij echt. Stil en terug getrokken was ik en kon niet echt meer blij zijn voor andere mensen die wel snel zwanger werden. Ook vond ik dat mijn cylus heel onregelmatig was soms 25 dagen maar de langste tot nu toe was 68 dagen.

start van medicatie:

De laaste cyclus van 68 dagen was dus ook een rede voor de dokter om te starten met provera om mijn menstruatie op te wekken echter duurde dit allemaal best lang.         10 dagen slikken en 11 dagen wachten tot mijn menstruatie! in de bijsluiter en wat de arts zei zou ipv 11 dagen bij mij dit meer 3 tot 7dagen  moeten zijn. Maar na onderzoek bleek dat het inderdaat soms wel 10 tot 15 dagen kan duren.

Daarna een kuur clomid .Vanaf de derde dag van mijn mensturatie moest ik starten met clomid en 5 dagen slikken (dag 3-7).Tussen dag 7 en 14 naar het ziekenhuis voor een schuimecho naar het ziekenhuis om de doorgankelijkheid te testen.Ik dacht nou dat is fijn geen pijn volgens de artsen bij deze echo en dat dit het nieuwste van het nieuwste is ipv de foto met vloeistof.Ik samen met mijn man allebij best nerveus naar het ziekenhuis. met de gedachten zou het allemaal nu wel gaan lukken worden we dan eindelijk papa en mama.

tijdens de echo:

dus wel pijn.... ik snapte er niks van en gaf dit ook bij de echoscopiste aan haar antwoord was dat dit niet zou moeten kunnen want ze had er maar minimaal ingespoten.Ik natuurlijk gefrustreerd tegen haar met een duidelijk signaal dat het wel pijn deed waarop mijn man mij ging troosten omdat hij duidelijk zag dat ik pijn had.Eenmaal dat de echo klaar was en ik me weer had aangekleed was het antwoord: we weten het niet... we kunnen het niet goed zien want de vloeistof gaat niet door de eileiders heen en het lijkt alsof het achter de baarmoeder blijft hangen??? Ook hadden ze geen activiteiten gezien in mijn follikel (geen eitjes die zit aan het rijpen waren)

wij zeer teleurgesteld weer naar huis en thuis ook een beetje boos om een aantal dingen die ze hadden gezegt tegen ons.

Je hebt het mooi verpakt???Het kan geen pijn doen???Ik heb het minimale er in gespoten dat hoor jij niet te voelen???

2 dagen later het gesprek met mijn arts:

De echo gaf geen duidelijk resultaat en ook zien we geen activiteiten. de uitslag van het onderzoek voor u man is wel prima.Advies van de arts is toch een kijkoperatie want de echo hoort geen pijn te doen en ze durf je nu geen foto met vloeistof te laten doen omdat dat wel een vervelend onderzoek is.

Het bleef vanuit mijn kant even stil want ergens wist ik dit.Gaf ook aan dat ik de dag na de echo nogsteeds last had van vervelende pijn.

Toen ging het helemaal snel binnen 2 weken werd ik gepland voor een laprascopie.

Ze gaf mij een korte uitleg wat er ging gebeuren en mijn eerste vraag was dus ook hoe snel kan ik weer werken en ben ik weer fit? 3 dagen ongeveer voor het herstel gaf ze aan.

Alles geregeld gesprek gehad met anestesist en op mijn werk en mijn man zijn werk de dag vrijgeregeld want dit viel op een vrijdag en dat vond ik wel fijn want dan zou ik maandag weer kunnen werken.

Blij maar toch ook bang ging ik de 2 weken voor de operatie in.

De dag van de operatie:

Erg nerveus en licht bang moest ik mij om 7:30 melden op de dagverpleging.Ik werd geneveld omdat ik astma heb en ze het optimale willen voor je longen.                      Kreeg uitleg en er werd meerdere keren gevraagd wie ik was enz dit ter controle dat ze de juiste patiente hebben.

Het enige wat ik erg vervelend vond was dat mijn man niet mee mocht als ik mijn infuus zou krijgen.

Daar ging ik naar de eerste ruimte van het ok proces de kamer of eerlijk gezegt ruimte waar zeker 6 a 8 man zou kunnen liggen om je infuus in te brengen.Daar lag ik dan te trillen en te shaken en had het ook nog eens heel erg kout.

Er kwam een vrouw bij mij die mijn infuus ging inbrengen en vroeg mij waarom ik de voorkeur had gegeven aan mijn arm omdat mijn hand hele mooie aders had.Ik legde uit dat ik heel erg bang was/ben voor het infuus en dat dit eigenlijk het enige is waar ik heel erg bang voor ben.Zij stelde me gerust en begon met een ader zoeken en ik gaf aan dat ze dan maar de beste moest pakken die ze had of dit nu op mijn hand of arm was maar dat ik het zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben.

tijdens het prikken kwam er een couveuse langs met een pas geboren babytje deze was via een keizersnee terwereld gekomen en ik had zeg maar de primeur want papa en mama hadden de kleine nog niet gezien.Tranen over mijn wangen niet alleen van angst en ontlading maar ook van het gevoel krijgen waarom ik daar lag!                           Mijn kinderwens is zo groot dat dit een teken was voor mij van boven.

Geloof mij ik ben totaal niet gelovig maar op dat moment zag ik dit echt even als een steuntje in mijn rug van dierbare die er niet meer zijn.

De anestesist snapte eerst niet waar mijn tranen over gingen en na uitleg begreep ze me helemaal en trooste me want het waren met recht grote tranen die ik nog nooit zo erg had gehad.Eenmaal infuus ingebracht wat ik echt heel naar vond en echt pijnlijk werd ik naar de 2e kamer gebracht de afdeling waar nogmaals alles gevraagd word en je een kalmeringsmiddel krijgt via het infuus.Voor ik het wist kwam de dokter mij vertellen dat ze ook even gaan kijken in mijn baarmoeder (hysteroscopie) maar ook via de anus.

ik had zon idee doe maar want dan heb ik het allemaal maar gehad.

Tijdens de narcose gaf ik aan dat ze normaal tellen van 10 9 8 7 maar terwijl ik zelf zij 10 9 viel ik in slaap en hoorde ik alleen een lieve grinnik lachje van de anestesist.Achteraf moest ik daar wel om lachen want ik had achter elkaar lopen praten en op dat moment was ik in een keer stil dus ja dat was zeker een lachje waard.

Eenmaal in de uitslaap kamer werd ik wakker met het idee dat ik heel erg nodig moest plassen.Ik wilde overeind omdat ik dacht dat ik thuis gewoon wakker werd omdat ik moest plassen (dit gebeurt thuis namelijk 4x per nacht) 2 handen hielde mij tegen en een zachte stem zei nee je hoeft niet op te staan om te plassen blijf nog maar liggen want je bent net geopereerd.

Het eerste wat ik zei : ik moet echt heel erg nodig ik moet echt plassen.De zelfde mevrouw gaf aan dat ik een kateter had waardoor dat zo voelde maar dat ik me daar niet druk om hoefde te maken dat dit gevoel zelf verdwijnt.Het 2e wat ik vroeg was water ik had echt heel erg dorst en wilde water drinken.

Beetje bij beetje werd ik wakker ik hoorde het gesprek naast mij (vrouw die een miskraam van 13 weken had laten weghalen)Ik zag de man tegenover mij 90 jarige man die wilde na zijn operatie gymastiek doen.Ik moest daar wel licht om lachen want de zusters waren druk bezig met deze meneer.Hij wilde elke keer uit zijn bed om gymastiek te doen en gaf aan dat hij een been niet voelde.Ook tegen hem werd elke keer verteld dat hij moest blijven liggen want hij had net een zware operatie gehad.

Ik hoorde via een intercom dat er iemand was voor mij om mij optehalen en ergens in mij hoopte dat mijn man er was(ik miste zijn rust die hij altijd weet te geven)Ik werd opgehaald door dezelfde vrouw die mij ook had gebracht en dat vond ik wel fijn!

Eenmaal weer in de kamer waar alles was begonnen mocht ik nog wat bij komen en ook op dat moment toen ik daar net aankwam belde mijn man al.

Er was ons namelijk verteld dat we aan het begin van de middag weer naar huis mochten maar intussen was het al 13:00 en had hij nog niets gehoord.Ik mocht hem ook meteen even spreken.

Het grappige was dat ik nog een beetje high was van de narcose en morfine dus achteraf heeft mijn man heel hard gelachen omdat hij duidelijk kon horen hoe stoned ik was.Eenmaal daar kreeg ik een kopje thee en 3 beschuitjes met kaneel suiker en dit ging er goed in.Ik was nog wat suf maar kon al goed praten met het meisje tegenover mij.Eenmaal begonnen aan het broodje met kaas werd ik misselijk. dit na een hap en had het gevoel dat ik moest overgeven.Na 2x melden kreeg ik zon bakje waar je eventueel in kan spugen want ik had nog een infuus en kateter dus kon niet zelf naar de wc.Na 1,5 uur gaf de zuster met toestemming van de arts mij medicijnen voor mijn misselijkheid.Dit spul werd ook via het infuus ingebracht en voelde enorm kout aan.Het hielp en snel werd er gevraagd of ik nog iets wilde proberen te eten.Omdat het broodje niet lekker viel ging ik voor een beshuitje met kaas en glaasje met appelsap.Het ging er op zich wel goed in maar ook daar werd ik misselijk van niet van het eten maar van het bewegen om te kunnen eten.

Al snel wilde ik mij opfrissen en werd de kateter en infuus verwijderd.Mijn hele benen waren blauw dit kwam als ik het goed heb begrepen door de tubatesten.Op de wc kon ik mij opfrissen maar dit ging allemaal niet zo makkelijk als ik dacht.Ik had het gevoel of mijn hele buik en tussen mijn benen inelkaar was geslagen.

Het was bij mij ook niet bekend dat ik daarna ook zo veel pijn zou hebben.eindelijk kon ik zien waar ze hadden gehecht.

In mijn navel, ten hoogte van mijn schaamhaar en aan de zeikant van mijn buik rechts.

Rechts waren naast de pleister ook plakkers geplakt over de hechting dit vond ik zelf wat raar omdat de andere 2 plekken dit niet had.

Mijn man kon om 16:00 bij me zijn en we hebben tot 17:30 moeten wachten tot we weer naar huis mochten gaan.Mijn eigen arts kwam mij niet de uitslag geven maar de arts die de operatie samen met mijn arts had gedaan.Ze ging bed voor bed haar patienten af.Er werd wel netjes de gordijnen dicht gedaan maar elk gesprek kon je horen. Gelukkig was ik de 3e.

de uitslag:

Wij hebben gekeken maar konden u linker eierstok niet goed vinden.Als we u baarmoeder in gingen konden we rechts zien dat liep mooi door maar links leek dicht te zitten. Na verschillende houdingen hebben we de linkereierstok goed kunnen zien en moeten we u helaas melden dat deze niet volgroeit is.Wij hebben het vermoeden dat deze nooit goed is aangelegd en dat deze ook nooit heeft gewerkt.De eileider van follikel naar baarmoeder is heel dun en dus niet doorgankelijk het ziet er uit als een heel klein dun touwtje.

Mijn man en ik waren over deze uitslag zeer verbaasd!

Maar hij is dus niet verkleefd door endometriose maar heeft nooit gewerkt omdat hij niet volgroeit is?Gelukkig ook goed nieuws gehad rechts was gezond en doorgankelijk. Over 3 weken moest ik terugkomen bij mijn eigen arts om te bespreken hoe verder.

Het gekke is dat er zoveel puzzelstukjes inelkaar vielen dat mijn man en ik echt stil waren.

pijn tijdens de echo was ook duidelijk voor mij:  als jij vloeistof inspuit voor 2 eierstokken en het gaat er maar om een dan verklaart dat mijn pijn rechts en de zware druk gevoel in mijn buik.Ook dat ze vaker mijn linker eierstok niet konden vinden en dat ik minder menstrueerde dan een ander.

het klinkt gek maar ik denk dat mijn eierstok niet volgroeit is omdat ik te vroeg geboren ben... weet niet zeker hoor maar dat vermoede heb ik want ik was namelijk 6 weken te vroeg en heb dus ook heel lang in de couveuse gelegen.

eindelijk mocht ik naar huis.

Thuis na de operatie:

Ik had veel pijn en de voorgeschreven pijnstillers moest ik ook echt gebruiken, kon de trap bijna niet op en af lopen was pijnlijk en vermoeiend en soms ging ik te ver en viel ik bijna flauw.Gelukkig wel heel erg honger en kon ik normaal eten. Helaas ben ik 1 week thuis gebleven van mijn werk want ik kon niet op of om. De volgende klachten waren aanwezig:

Pijn buik,nek en schouwder.

Pijn aan de hechtingen en deze waren rondom ook helemaal blauw En enorme pijn bij het poepen zelfs nu de eerste week voorbij is heb ik pijn ook pijn aan mijn hand door het infuus dit was 1 week later nog aanwezig.

2x gebeld naar het ziekenhuis of het kon kloppen dat ik nog zo veel pijn had overal en of het klopte dat mijn herstel langer was dan 3 dagen en 2x het antwoord gehad dat dit klopte.Dit omdat ze niet alleen een laprascopie hebben gedaan maar ook een hysteroscopie en tubatesten en dat ze ook via de kijkbuik via mijn anus zijn wezen kijken. Dus ja het herstel duurt daardoor langer.

Nu een week later:

nogsteeds verbaasd over de uitslag en het lijkt wel of dat ik een nieuw persoon ben. Weet dat het raar klinkt maar voor de operatie was ik nogal makkelijk en nam niet altijd aan wat iemand zei want vond mijn eigen mening en beleving toch belangrijker. Ik geef toe ik ben totaal niet dun ben zelfs dik weeg 98 kilo op het moment en ben woog voor ik stopte met de pil 82 dus ben behoorlijk wat aangekomen sinds ik ben gestopt met de pil. niet alleen omdat ik daar mee gestopt was maar ook was ik gestopt met sporten omdat ik als de dood was dat als ik te veel zou sporten ik geen eisprong zou hebben (had dit ooit eens gelezen)

nu na deze operatie ben ik soort van herboren lijkt wel.

Er is nog een lange weg te gaan zeg maar heel lang. 30 kilo afvallen is niet wat even snel gaat en mijn angst om straks te laat te zijn met een zwangerschap is enorm groot. Als ik nu afval kan ik dan toch op de natuurijke manier zwanger worden? hoe kan ik nu een pauze inlassen als er kans is op verklevingen van die ene gezonde eierstok? gaan ze mijn wel helpen met ivf als ik zo veel kilo's te zwaar ben.Zo veel vragen maar moet nog zeker 2 weken wachten voor ik antwoord heb.

Zelf wil ik voorstellen om gewicht te verliezen en gezond te leven door middel van gezonde voeding en sporten en dan als ik een gezond gewicht heb bereikt dat we dan starten met de behandelingen die ze aanraden. Maar dan heb je altijd de vraag nog:

Als ik nu 6maanden tot een jaar ga uitrekken voor afvallen en ik zou daarvoor weer aan de pil moeten om alles stabiel te houden moet ik dan als ik op gewicht ben weer 6 maanden wachten voor mijn eisprong normaal is en ik ontpilt ben of is het dan mogelijk om via medicatie mijn eisprong meteen te regelen zonder dat ik weer 6 maanden moet ontpillen?

Hoe je het wend of keerd als ze mij 6 maanden geven en ik dan meteen zou mogen starten zonder te wachten op een natuurlijke regulatie van mijn cyclus dan heb ik wel een enorme stok achter de deur.

De artsen zelf zijn er van overtuigd dat als ik afval mijn eisprong van zelf weer op gang komt en dat ze normaal met vrouwen zonder endometriose clomid niet eens voorschrijven... het punt is voor mij alleen dat ik sinds ik gestopt ben met de pil ik zo veel ben aangekomen en dat dit echt niet alleen is omdat ik niet meer naar de sportschool ga.

Misschien hebben ze gelijk misschien als ik nu gewoon iets verander in mijn leefgewoonte dat ik ooit zonder medicatie of onderzoeken in het ziekenhuis zwanger word.

De allergrooste vraag is: Hoe nu verder....?