Dit was het dan....
Alles ging oké.
Zaterdag heerlijk met mijn dochter (4) gefietst. Wasje gedraaid, boos gedaan tegen René over de nog niet opgehangen plankjes in de kinderkamer, maagzuur gehad en nog even snel de vaatwasser ingeruimd
Ik kreeg net voordat ik naar bed ging verschrikkelijke pijn boven mijn buik. Daar lag ik op de grond in de keuken. Mijn man belde snel de huisarts en de verloskundige. Verloskundige kwam snel en luisterde naar het hartje van de baby. Alles in orde maar met mij ging het slecht. De Ambulance stond er binnen 15 minuten en reed me naar het ziekenhuis in Breda.
Daar lag ik op de verloskamer. Mijn man mocht blijven slapen. Verschrikkelijke pijn boven in mijn buik. Chirurg, gyneacoloog en nog meer artsen stonden aan mijn bed. Wat kon dit toch zijn? De banden rond mijn buik gaven aan dat de baby in prima gezondheid was. Met Teuntje was alles oké. Ik was gerustgesteld, nu ik nog, maar mijn kleine Teun was prima in orde.
Zondag zelfde verhaal, de pijn was ondraagelijk, echo gehad, longfoto, bloedruk oké, hartslag oké, Teuntje oké maar ik was niet oké.
De chirurg dacht dat ik een zeer geiriteerde maag had waardoor ik zoveel pijn had dat ik medicijnen voor mijn maag kreeg. Ik vond dit wel erg raar want kon je zoveel pijn hebben van je maag? Maar voor de rest was er niks te vinden dus goed.. laten we de medicijnen maar proberen.
René ging zondagavond naar huis. Met mij ging het alweer ietsje beter, met Teuntje niks aan de hand en ik was tenslotte in het ziekenhuis dus hij kon thuis ook even rusten.
Net voordat ik wilde gaan slapen even de zuster gebeld. Ik moest tenslotte nog wel even plassen en met een zwangere 34 weken buik en veel pijn kom je niet echt makkelijk je bed uit. Met dat de zuster mij uit bed hielp voelde ik dat er iets mis ging. Ik zakte terug in bed en raakte in shock.
Hierna is alles een grote waas. Ik werd met spoed naar de Intensive Care gereden. Soms kwam ik even bij en hoorde mensen om mij heen druk doen. Ineens hoorde ik René zeggen dat hij van mij hield en dat het wel goed zou komen. Ik begreep er niks meer van. Was hij weer terug in het ziekenhuis? Wat was er aan de hand?
Het laatste wat ik hoorde was de gyneacoloog die aan mij vroeg of ik borstvoeding wilde geven als ze Teuntje moesten halen. Ik riep volmondig JA. Ik had tenslotte net de cursus achter de rug en wilde heel graag borstvoeding geven.
Maandagmiddag werd ik wakker met een tube in mijn keel en 9 infusen in mijn armen en nek.
Wat is er gebeurd??
De chirurg stond aan mijn bed. Je hebt een slagaderlijke bloeding gehad bij je milt. We zijn blij dat je er nog bent. Je hebt een baby, een dochtertje, ze is naar het Sophia kinderziekenhuis gebracht, het is zorgelijk.
Wat zeg je??? Ben ik bevallen??? Wat heb ik gehad??? Wat is zorgelijk???
Na een beetje bijgekomen te zijn van de narcose wordt het me een beetje duidelijk.
Ik lig op de Intensive Care na een hele zware operatie. Het bloedvat tussen mijn maag en milt is geklapt. Ik heb in totaal 12 liter bloed gehad. Doordat ik bijna ben doodgebloed heeft mijn Teuntje geen zuurstof meer gekregen waardoor het heel slecht met haar gaat. Omdat ik ben beademd leef ik nog maar voor Teuntje konden ze dat niet doen, zij zat nog in mijn buik. Een keizersnee zou nog een bloeding hebben veroorzaakt waardoor ik het zeker niet zou hebben overleefd. Eerst moesten ze mij stabiel krijgen en daarna hebben ze Teuntje gehaald. Ze hebben moeten kiezen tussen moeder en kind en hebben voor mij gekozen.
Teuntje ligt in het Sophia. Ze houden ons op de hoogte. Ze ligt aan allemaal apparaten. Ik mag niet naar haar toe want ik mag niet worden vervoerd. Ik ben nog niet stabiel genoeg. Dinsdag hebben ze een grote bespreking over Teuntje. Teuntje heeft geen kans. Haar hersentjes doen het niet. Ze heeft geen enkele reflexen en leeft alleen omdat er apparaten zijn.
Woensdag komt Teuntje vanaf Rotterdam naar mij toe in Breda. Ik zie haar voor het eerst. Met dat ze door de deur komt van de Intesive Care wordt ze voor mij geboren. Wat een mooi meisje. Hier heb ik zolang op gewacht. Mijn Teuntje.
Ze wordt bij mij neergelegt en samen met René geniet ik van haar. Ik hou van haar. Ik ben weer moeder van een hele mooie dochter. Ik ben trots.
Alle infusen, draden, plakkertjes worden van haar afgehaald. Ze ademt niet zelfstandig en sterft heel vredig in onze armen. Mijn dochter, mijn Teuntje
Mijn dochter Nina komt snel naar de IC toe en ziet haar zusje voor het eerst. Samen met oma gaat ze Teuntje wassen, lekker insmeren met lotion, mooi aankleden en heerlijk instoppen in het wiegje. Zij is de grote zus en ze had zich er zo op verheugd. Dit kunnen we haar nog geven ook al is het maar voor heel even.
Nu 2 weken later zit ik hier weer thuis achter mijn computer dit verhaal aan jullie te schrijven.
Ik had graag net als jullie nog even willen klagen over de slapeloze nachten, maagzuur, pijn in mijn rug maar helaas kan dit niet meer.
Ik mis mijn Teuntje zo...
reacties (0)