Vanochtend hebben we de 20 weken echo gehad. Wat was het weer spannend.
Gelukkig alles erop en eraan. Het kindje ziet er gezond uit. Ze kunnen het natuurlijk nooit voor 100% zeggen maar we gaan ervan uit dat het allemaal in orde is.
En dan de grote vraag: Willen jullie weten of het een meisje is of een jongen?
Ons antwoord: ja, nee, toch wel, of nee toch niet, wat zullen we doen? Wel of niet. Ja doe maar wel, oh nee laat maar. Nee zeg toch maar, jeetje ik weet het echt niet hoor, Nee doe toch maar niet.
Zal ik het maar voor jullie op een briefje schrijven dan kunnen jullie thuis kijken wat het is? De mevrouw van de echo heeft dit dilemma vaker meegemaakt volgens mij.
Met een briefje in een gesloten envelop gaan we het ziekenhuis uit. Bij de uitgang kijken we elkaar aan...
Mijn vriend gaat meteen door naar zijn werk en wil het briefje meenemen zodat we vanavond thuis op ons gemakje kunnen gaan kijken.
Dit scenario vind ik dus helemaal niks. Of nu openmaken of weggooien maar niet de beslissing gaan rekken tot vanavond. Ik voel het maagzuur nu al opborrelen.
Dus we staan bij de uitgang van het ziekenhuis. Wat vind jij? Ja maak maar open, nee laat maar dicht, het is wel praktisch toch om te weten, de verrassing is er dan wel af, nee laat maar dicht. Het maakt toch niet uit dus doe maar openmaken dan kijken we meteen. Nee, de eerste keer was het ook zo leuk om het pas te weten bij de bevalling. Wat vind jij? Ik weet het niet hoor?
We hadden de parkeerkaartjes al betaald dus we moeten wel een beetje opschieten met onze beslissing want anders kunnen we niet meer uitrijden.
We weten het niet, echt niet.
Ik pak het envelopje en loop naar de receptie van het ziekenhuis. Er zit een aardige dame achter de balie.
Mevrouw kunt u iets voor mij doen?
Wilt u dit envelopje door de papierversnipperaar doen? We weten niet wat we willen.
De mevrouw pakt het envelopje direct uit mijn handen en verscheurd het in 100 stukjes. Hop zo de bak in voor belangrijke documenten die vernietigd moeten worden.
Beslissing genomen.
reacties (0)