Bijna 8 maanden!

Ik liep vanmiddag buiten met de kinderwagen, kom ik een vrouw tegen die helemaal vertederd was door mijn ukkies. Zegt deze vrouw: "oh wat schattig, een tweeling! Zeker wel zwaar he." Waarop mijn antwoord was...: " Nee valt wel mee."

Wauw! Later besefte ik me dat dit de eerste keer was dat ik dit zei. De eerste maanden met onze ukkies waren namelijk heel erg zwaar, dubbele zorgen, dubbele voedingen, dubbele luiers, dubbele huiltjes, dubbele kwaaltjes, 10 weken prematuur, gewoon allemaal dubbel en het was pittig. Combineer dit met een bijna-postnatale-depressie en veel bezoeken aan een psycholoog en je kan je voorstellen dat mijn antwoord aan die vrouw vandaag me aan het denken heeft gezet.

Het gaat goed hierzo! De zwaarste tijd hebben we gehad en die roze wolk die ik zo gemist heb in het begin... die is er nu! Wat zijn ze leuk, lief en schattig die 2 ukkies van me! Ze zijn de hele dag aan het brabbelen, tegen mij, tegen elkaar, tegen de poezen of tegen hun rammelaar, het maakt ze niet uit. Ze zijn de hele dag vrolijk en ze slapen fantastisch op het moment. Iedere nacht van 7 tot 7, met zo nu en dan een speenalarm. Overdag slapen ze na het flesje van 7 uur door tot 9 uur. Daarna slapen ze van 11 tot 2 en ook nog van 4 tot kwart voor 5, om vervolgens weer om 7 uur in bed te liggen. Het is heerlijk en ik geniet er met volle teugen van! Dus mijn antwoord was ook echt welgemeend. Is het zwaar met een tweeling? Nee eigenlijk niet.